In Zuid-Korea,het geboorteland van schrijfster Kyung-Shook Shin, zijn
meer dan een miljoen exemplaren verkocht van haar boek Waar is onze
moeder. Het boek is inmiddels in 19 talen vertaald. Zou het hier ook een
bestseller kunnen worden?
Kyung-Sook
Shin groeide op in een dorp in Zuid-Korea en vertrok op haar zestiende
naar Seoul, waar ze overdag werkte en 's avonds naar school ging.
Op haar vijfentwintigste publiceerde ze haar eerste verhalenbundel. Op
dit moment woont ze in NewYork.
Kan
dit boek hier ook een bestseller worden? Voor de doorgewinterde lezer
(en zo beschouw ik de grrls ;-) ) is dat geen relevante vraag, wij
lusten wel iets bijzonders.
In de Belgische 'De Morgen' werd over
dit boek geschreven: "voor een bewuste bestseller is de toon te
integer, te kalm en filosofisch. Ook zijn de emoties te oprecht" .
Ha, dat kan dus een bezwaar zijn.
Kort gezegd gaat het in dit boek om een vrouw die nog voor ze de eerste
keer menstrueerde werd uitgehuwelijkt aan een man die haar
behandelt als de huishoudster. Hij houdt nooit rekening met haar.
Simpel voorbeeld: hij loopt altijd te snel, zij kan hem niet
bijhouden en vraagt tevergeefs of hij iets langzamer kan lopen. Dat
hoort hij niet eens. Dat het bij die tekortkoming niet blijft mag
duidelijk zijn. Haar kinderen verzorgt ze goed, te goed misschien, want
in hun ogen is het normaal dat ze zich zo uitslooft totdat
dit gezin een ramp overkomt.
Moeder
raakt vermist. Dat veroorzaakt een golf van bewustwording. De man is
radeloos als hij zich realiseert hoe achteloos hij met haar is
omgesprongen. De oudste dochter is een schrijfster (sic) en ontdekt dat
haar moeder die niet kon lezen toch haar boeken kent. Allerlei
familiegeheimen, ook die van de moeder zelf, komen aan het licht.
De vertelwijze is niet helemaal de onze en dat kan een lezer die weinig
gewend is wel afstoten. Zo is het niet altijd meteen duidelijk wie er
aan het woord is, maar je moet ervan uitgaan dat het per hoofdstuk één
en dezelfde figuur is. De dochter, de schrijfster, is de eerste
verteller. Zij is de middelste van de vijf kinderen. De tweede
verteller is de oudste zoon, de oogappel van de moeder. De
echtgenoot is de derde bij wie het vertelperspectief ligt. De
vierde is de jongste dochter. Wie het vijfde hoofdstuk vertelt moet
geheim blijven, lees dus niet de achterflap. Het laatste hoofdstuk
wordt weer verteld door de schrijfsterdochter.
Lastig is de jij-vorm waarin het verhaal geschreven is, die 'jij' is op
te vatten als 'ik'. Dat doen wel meer schrijvers, maar als 'wij' dus
'jullie' wordt, moet je daar echt even aan wennen. Dat lukte me wel.
De achterflap spreekt van een universele en toch persoonlijke roman.
Dat universele is zeker waar, omdat het voor iedereen een herkenbare
ervaring zal zijn dat je wenst iemand meer aandacht te hebben gegeven
toen het nog kon. De couleur locale is de onze niet, maar misschien zie
je in die onbekende setting scherper dan in de eigen bekende situatie
hoe achteloos mensen met elkaar om kunnen gaan.
En persoonlijk? Het zou me niet verbazen als de schrijfster haar eigen
achtergrond heeft beschreven, zo 'kloppend' kwamen de verwikkelingen en
de menselijke reacties op mij over.
Vond het mooi.
Nog
niet eerder las ik een boek van een Zuid-Koreaanse schrijver, maar de
mooie cover en intrigerende titel trokken me aan. Het was wel even
wennen aan de stijl en ik weet niet of die kenmerkend is Zuid-Koreaanse
schrijvers.
De personages spreken over zichzelf in de derde
persoon, alleen bij de oudste zoon was dat anders. De vorm schept wel
afstand, maar dat doet ook de Zuid-Koreaanse cultuur die toch heel
anders is dan de onze. En juist daarom was het naast een boeiend
onderwerp ook een interessant boek.
redactie Janneke