Bart Vercauteren
Het graf van de voddenraper - Mortsels requiem
135 pagina's | Linkeroever Uitgevers NV | april 2011



Beschrijving
Vlak voor zijn 65e verjaardag delft grafdelver René zijn allerlaatste graf. Hoe toepasselijk dat dit het graf is van de voddenraper, wiens zoon Gert hem zo doet denken aan zijn zoontje Bertje die in 1943 op 2-jarige leeftijd omkwam bij een bombardement op Mortsel, een wijk in Antwerpen. Na dit bombardement is René niet alleen zijn zoontje kwijt, maar ook zijn werk als bakkersknecht bij zijn schoonvader. En zijn vrouw Joke, die toch al mentaal instabiel was en die het verlies niet verwerken kan. Zij moet opgenomen worden.
In de dagen na het bombardement werkt René als een bezetene om alle graven te delven die nodig zijn om de mensen die omkwamen bij het bombardement te kunnen begraven. En graven delven blijft hij daarna ook doen. René knoopt een praatje aan met Gert en komt zo heel wat te weten over het leven van de voddenraper: een man die na de oorlog de draad wel wist op te pakken, terwijl René bleef steken in het delven van graven. Dan blijkt dat de twee elkaar al kenden: de grafdelver verkocht zijn door het bombardement gehavende huis aan de voddenraper. Hun lot blijft met elkaar verbonden, ook in de de dood.

Wat een pareltje, zo voorzichtig en omzichtig beschreven. Schuchter steeds even dieper rakend aan de kern. Zoals je omgaat met door rampspoed getroffenen. Ontroerend.

Een paar quotes:
En hoe leg je uit dat sommigen, zoals ik, te laf zijn voor het leven? Ik heb aan het graf van Bert en Joke gevochten tegen het bevriezen van de beelden. Ik heb de dood niet in de ogen durven te kijken, en, jaar na jaar, heb ik ze in gedachten ouder laten worden. Het is me op den duur niet meer gelukt. De dood uitdagen blijft nooit ongestraft.
----------------------------------------------
Bertje, ik heb met je geleefd zonder je echt te kennen. Je bent als een keitje uit een stapel stenen gelicht, en alles is dooreen gerold. En precies zo heb jij je rol gespeeld.
----------------------------------------------
Tenslotte hebben we het verleden alleen in bruikleen van de toekomst.


transwurmliElse


Heel mooi opgebouwd ook, vond ik, het verhaal. Lees hier mijn recensie

Ik schreef over dit boek onder anderen: Prachtig debuut...Een man die op latere leeftijd terugkijkt op zijn verleden, dat is geen bijzonder origineel gegeven. Bart Vercauteren heeft evenwel een pracht van een boek geschreven, het is stilistisch bijna perfect, en zijn woordkeuze is bij wijlen ook erg mooi.
In een pas gelezen thriller stond: 'ik liet het stiltetrucje zijn werk doen.' Bij Vercauteren heet dat: 'De stilte is een krachtmeting die ik mij voorneem om te winnen.' Of 'ik hoop dat hij de dunne lijn tussen gedachte en verhaal weer oversteekt' Niet dat 'het graf van de voddenraper' een thriller is, maar het verhaal is wel enigszins in die stijl opgezet: er zijn klifhangers, er wordt met  de tijd gespeeld. Er zijn in feite twee verhalen, die in elkaar haken: het verleden en het heden door elkaar heen mondjesmaat verteld, hetgeen een boeiende spanningsboog oplevert.
Ik ben het dus helemaal met je eens. Het heeft op een haartje na de AcademicaLiteratuurPrijs gewonnen. Het was, zei de jury, een nek-aan-nekrace met Peter Buwalda. Die laatste heeft de prijs dus binnengehaald. Mijn voorkeur ging ook uit naar Vercauteren het is ook  - hoe zeg ik dat - een lieve Vlaming..Je kan niet anders dan hem aardig vinden.



  


Graf van de voddenraper cover


Bart Vercauteren


Informatie uitgever

Na 6.36 min:
Vercauteren over zijn boek (film)





















Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 20/10/2011  janneke