De planeet in ons hart
Takumi is een jonge alleenstaande vader. Sinds zijn vrouw Mio een jaar
geleden overleed kost het hem moeite de draad van het leven weer op te
pakken. Takumi heeft een slecht geheugen, raakt om het minste of
geringste overstuur en heeft last van angstaanvallen, die zo stelt hij
het zich voor, te wijten zijn aan een fout in de bouwtekening die werd
gebruikt toen hij werd gemaakt. Mio was dan ook zijn steun en
toeverlaat. Hij vertelt zijn zesjarig zoontje Yuji dat degene die de
aarde geschapen heeft daarnaast een tweede planeet schiep 'Archief'
genaamd, waar alle gestorven mensen naar toe gaan en daar blijven
zolang er tenminste iemand is die aan hen denkt. 'Je zou ook kunnen
zeggen dat die planeet in ons hart bestaat'. Ongeveer een week voordat
Mio stierf zei ze tegen hem: 'Het duurt niet lang meer of ik ga jullie
verlaten, maar als de regentijd weer aanbreekt, kom ik terug om te zien
hoe jullie het samen redden'.
Opnieuw verliefd
Wanneer Takumi en Yuji, zoals gewoonlijk in de weekenden, naar het bos
gaan en even uitrusten op een
verlaten fabrieksterrein valt de eerste regen van het regenseizoen in
bakken naar beneden. Ergens is de grijze mist van regenflarden zien ze
de vage omtrek van een vrouw. Het is Mio die woord gehouden heeft en op
deze regenachtige dag in juni is teruggekomen. Takumi heeft zo zijn
twijfels, maar ze is het toch echt, alleen zijn al haar herinneringen
verdwenen. In de tijd die volgt vertelt Takumi over hun gezamenlijk
leven en al vertellende worden ze opnieuw verliefd. Maar ook al lijkt
het leven opnieuw een sprookje, de regentijd duurt maar zo'n zes weken
en dan zal Mio onvermijdelijk opnieuw uit hun leven zal verdwijnen.
Teder en melancholiek
Een Japanse schrijver wordt
tegenwoordig al gauw vergeleken met Haruki Marukami, wiens boeken in Europa en Amerika stukgelezen worden. En er
is ook wel een overeenkomst: net als Marukami speelt Takuji Ichikawa in Bij jou zijn met tijd en werkelijkheid, maar zijn
schrijfstijl is toch heel anders. Zijn roman is veel tederder
en melancholieker geschreven en het moet het dan ook meer hebben van de
kalme, vredige overdenkingen dan van een stevige plot. Bij jou zijn
ontroert vooral doordat de hoofdpersoon zich maar al te goed bewust is
van de kwetsbaarheid van het leven.
Janneke
|
Takuji Ichikawa
leesfragment
|
