Don Ermete
In XY zijn er twee hoofdpersonen: de priester Don Ermete (Y) en de
psychiater Giovanna Gassion (X). Zij raken elk op hun eigen manier
betrokken bij een gebeurtenis die plaats vindt in het berggehuchtje San
Giuda (Sint Judas, de heilige van de hopeloze gevallen): op een slechte
winterochtend worden er net buiten het dorp tien lijken gevonden, die
allemaal op een andere manier om het leven blijken te zijn gekomen. DNA
van een elfde persoon wordt gevonden, maar zonder dat er van deze
persoon een lijk aangetroffen wordt. De politie staat voor een raadsel.
Don Ermete is de priester van de parochie van San Giuda. Omdat hij een
van de drie dorpsbewoners is die de vreselijke vondst doen, wordt hij
door de politie verdacht. Na een aantal weken dagelijks ondervraagd te
zijn, biecht de onderzoeksleider aan hem op dat de politie uit wanhoop
alle lijken onthoofd heeft om er een terroristische aanslag van te
kunnen maken. Daarna wordt de man vrijgelaten. Terug in het dorp merkt
hij dat hij door de rest van de dorpelingen met argwaan bekeken wordt:
waar was hij toen ze hem zo nodig hadden? In de dagen daarna valt hem
op dat allerlei psychische kwalen van zijn parochianen de kop opsteken.
Daarom roept hij de hulp in van dokter Gassion.
Giovanna Gassion
Giovanna Gassion heeft het net uitgemaakt met haar vriend en probeert
haar leventje weer op te bouwen. Haar ex-vriend kan moeilijk afstand
houden en na het bloedbad van San Giuda wordt hij voor Giovanna ook
weer interessant, want hij zit in het onderzoeksteam. Zij weet dus al
wat er allemaal mis gaat tijdens het onderzoek en voor welke oplossing
er is gekozen.
Raadselachtig is voor haar het feit dat een litteken van lang geleden
in de nacht van het bloedbad weer is open gegaan. Het kan voor haar
niet anders dan dat deze twee zaken samenhangen. Als don Ermete haar
vraagt hem te helpen, aarzelt ze dan ook geen moment en verhuist van de
ene op de andere dag naar het afgelegen San Giuda.
Strijd tussen geloof en
wetenschap
Dan begint er een 'strijd' tussen geloof en wetenschap: is wat er
gebeurde gewoon niet te verklaren en moet je de oorzaak zoeken in het
Hogere of moet je net zo lang graven tot je de boel wetenschappelijk
kunt verklaren? Als iemand eenmaal uitspreekt dat hij of zij een
bepaalde versie gelooft, dan moet je sterk in je schoenen staan om iets
anders te durven beweren.
Prachtig boek, met interessante (rare!!) personages, een goed verhaal
(al draait het daar dus niet eens zo erg om), en vooral veel open
eindjes waarmee je nog heerlijk blijft zitten. Zodat het boek je na
afloop nog stevig bezig houdt
Hier gaat het over een situatie die
niet te omvatten is, en hoe ga je daar als vertegenwoordiger van de
Godsdienst enerzijds en de Mevrouw van de Wetenschap anderzijds mee om?
En dat die dingen dan bij elkaar komen, en soms in elkaar overvloeien,
vind ik fascinerend.
Ik zag dat meerdere grrls. deze dagen
XY van Veronesi lezen. Ik moet zeggen dat ik in het begin even
door moest bijten, maar nu ben ik onthand want het boek is uit. Helaas,
wat nu? Dit moet echt langzaam zakken; ik kan nu echt niet gelijk
een ander boek pakken. Kan wel maar dan met alle kans dat ik het snel
wegleg want m'n hoofd zit nog helemaal vol. Het verhaal is hier al een
paar keer langsgekomen en het verhaal zelf is vreemd, erg vreemd, maar
hoe Veronesi het beschrijft
is geweldig knap, petje af!
Ik heb verschillende plaatsen in XY
gemarkeerd, het laatste hoofdstuk wil ik nog een keer helemaal lezen en
de mails erover van anderen opdiepen. Daarna zal ik er uitgebreider
over schrijven. In het algemeen kan ik zeggen dat ik het verhaal, na de
uitslaande brand van het begin, vind als een smeulend vuur, door
Veronesi heel knap laag gehouden, zonder nog ergens een echte vlam te
geven. Maar daardoor blijf je je wel lekker kunnen warmen.
Een opmerking over de omslag: op mijn
(bieb)boek staat een
hoofd van een blonde vrouw met rode lippen en de tekst “dé sensatie uit
Italië”. Lijkt me bepaald iets om potentiële kopers op het verkeerde
been te zetten, want het suggereert naar mijn idee een heel ander boek
dan het is (Giovanna was niet eens blond, toch?). Wat jullie?
De uitgever heeft vóór publicatie geen letter in het boek gelezen.
Zelden was een boekomslag zó slecht gekozen!.
Ik moet bij de bevroren boom bedekt
met bloed denken aan de boom in de Edda, de Yggdrasil. ''Ik moet nog
verder kijken naar die Yggdrasil maar hij intrigeert me! Vertaling =
"Paard van Odin" (denk aan de slede met het enig overgebleven paard).
En ja, deze levensboom, (ook een naaldboom, het is té toevallig) draagt
de wereld ofwel 'axis mundi'. Hup, jumpt mijn associatievermogen naar
de X-as en de Y-as, want 'we' zijn natuurlijk ook op zoek naar een
verklaring van de titel XY! Dat die X en Y in mijn vertaling door
elkaar zijn afgedrukt tussen de afwisselende personages en zo een soort
'boom' met 3 wortels de aarde in vormen (zoals Yggdrasil) maakt het nog
mooier. Afijn, allemaal losse gedachten nog -- ik ben nog maar op 1/3
zoals ik al schreef -- maar wel leuk! En het
plaatje in Wikipedia toont een wereld in een 'luchtbel', zoals San
Giuda...''
Later ontdekt zij nog dat er maar twee mensen overblijven in het
verhaal over Yggdrasil.
Ik ben op zoek gegaan naar Maria
Sophia en daar komt een heel interessant verhaal uit. Sophia was God de
Moeder volgens een oude, bijna verdwenen overlevering. Haar faam is
overgegaan op Maria, de moeder van Jezus (niet de Maria uit Magdala
dus). De moeder van God zijn, dat was in patriarchale tijden een iets
gemakkelijker te aanvaarden rol voor de vrouw dan dat zij zelf ook God
zou zijn (de engelen waren hun kinderen).
Er blijkt in deze tijd een Academie te zijn opgericht die ijvert voor
de erkenning van Maria Sofia als vrouwelijke tegenhanger van God.
Sophia moet terugkeren op aarde. De mensen moeten weer rijp gemaakt
worden voor een vrouwelijke God.
Ik ben zó benieuwd of Veronesi inderdaad een spel speelt met deze oude
mythe. Het zou wel een verklaring zijn voor de schijnbaar
niet-op-te-lossen raadsels, want ik zie nu een mogelijke uitkomst.
Diezet ik helemaal onderaan onder een levensgrote verklapper.
> V
>
> E
>
> R
>
> K
>
> L
>
> A
>
> P
>
> P
>
> E
>
> R
>
> Het boek eindigt met de terugkomst van het driejarig meisje Sofia.
Ze wordt gevonden door een conservatieve pastoor, een onmogelijke
man, die het zwijgende meisje bijna heeft overreden.
Hij wordt nu verder De held van dit verhaal genoemd. blz. 322 en
volgende.
Ik las het boek ook puur op
verhaalniveau, maar omdat het einde me op dat vlak niet bevredigde
sprak het me aan dat één van de grrls er meer achter zocht.
De VN recensent heeft het dan gemakshalve meteen over losse eindjes,
waarom laat hij de mogelijkheid niet open dat hij het misschien niet
begrepen heeft? Laat hij de lezers de gelegenheid geven om zijn
beweringen te controleren. Welke ''losse eindjes'' ziet hij dan ?
Misschien ziet de lezer wél een verband.
Dankzij de mogelijke achtergrond van Maria Sofia zie ik nu
bijvoorbeeld een mogelijke oplossing voor iets dat misschien als los
eindje werd gezien.
Zolang het bij algemene veroordelende opmerkingen blijft zonder
voorbeelden is een dergelijke kritiek loos gepraat en toch blijft het
negatieve van zo'n oordeel hangen. Ik vind ook dat die
veronderstelde gelijkenis met Dan Brown wel wat bewijsvoering kan
gebruiken!
Ook de kreet dat Veronesi tekeer gaat als omgevallen boekenkast. Kom op
met voorbeelden! Dan kunnen de krantenlezers zien of het boekenkastje
van de recensent zelf misschien minimaal gevuld is. Als je zelf
weinig weet irriteert de kennis van een ander? Zou kunnen.
Overigens kan het vlooien ook helpen om een drakerig lijkend element
anders op te vatten. Toen een grrl het woord 'stigmata' liet vallen,
had ik echt een aha-Erlebnis. Daarmee werd het bloed meteen van
'drakerigheid' ontdaan. Kreeg het een achtergrond die in dit boek past.
Natuurlijk is het gemakkelijker als de schrijver dat woord dan zelf
laat vallen, maar moeten de brokken hapklaar zijn? Meestal onthoud ik
een verhaal waar ik wat moeite voor moest doen beter dan een boek met
glijmiddel.
Ik zie ook in dit boek een aanklacht
tegen de Italiaanse Media, die met behulp van Berlusconi, niet het
toonbeeld van fijnzinnigheid is. Of het rechtssysteem, dat maar
verhalen gaat verzinnen, om de dingen te verklaren.
Veronesi licht iets van zijn
bedoelingen toe in het volgende interview De media als 'dritte imBunde' - de
duivel -. Geloof, Rede en Duivel. Allemaal in actie als de alarmklok
luidt.
Aan het einde van het boek komt nog
een film ter sprake: The
sweet hereafter die we met de Domgrrls bekeken omdat Veronesi
daarover schrijft. Ook daarin wordt een situatie beschreven die geloof
aan een hogere autoriteit stelt als mogelijkheid om iets
onaanvaardbaars te accepteren tegenover de neiging om via onderzoek een
verschijnsel te willen verklaren. Prachtige film trouwens.
Jop
|
Sandro Veronesi
SLAA:
In gesprek met
Sandro Verones
(filmpje)i
|