Monty Roberts: The Man who Listens to Horses  (1996)


Ik geloof dat ik in September net terug was van mijn geweldige
'tussendoortje Vlieland', inclusief over het strand galoperen op een
IJslander, toen ik op een van mijn aktievere Bookcrossing momenten op de site zag dat iemand dit boek aanbood als bookray. Dus had ik me in een opwelling voor ingeschreven om dat daarna gelijk te vergeten. Ach ja, zo'n paardengekgrrlie als ik tijdelijk was als tiener ben ik allang niet meer - ik zat er niet echt halsreikend naar uit te kijken ofzo. Wat was het dan een heerlijk verassing om in November het boekje, keurig ouderwets ingepakt in bruin papier met touwtjes eromheen en prachtige postzegels uit Singapore in mijn werkkamer in Utrecht te vinden tussen de andere veel saaiere poststukken. Het boek kwam op een van mijn informele stapels Ooit te Lezen en werd afgelopen weekend meegenomen als 'noodboek' omdat ik vreesde dat er toch een eind aan Orhan Pamuk zou komen en ik wist niet zeker of ik
gelijk zin had om daarna meteen aan Jeanette Winterson te beginnen.

Een stukje 'literaire non-fictie' tussendoor leek me een verstandige keus. (Soms kan ik zO verstandig zijn dat ik mezelf een beetje eng vind! ;-o) En jawel, een schot in het leesroosje was het! Wat een prAchtig boek is dit! Even voor de duidelijkheid - dit boek heeft niets, maar dan ook niets, te maken met dat oerstomme boek van Nicholas Evans die The Horse Whisperer heet!! Of nee, jawel, Evans heeft blijkbaar zijn verhaal aan het leven van deze man gebaseerd. Dat dan weer wel... Maar hij heeft een vreselijk sentimentele #@*verhaal van gemaakt, eigenlijk niets meer dan een ondermiddelmatig liefdesverhaal met een zoet-zweverige sausje eroverheen gekwakt - erg onsmakelijk allemaal. (Ik beken, ik heb het ooit tot me genomen, aangemoedigd omdat 'iedereen' het erover had. Het heeft triestlang geduurd voordat ik de viese leessmaak uit mijn leesmond kon krijgen - pah!)

Maar goed, zand erover - ik heb het nu over dit boek. Dat ik razendsnel uitlas. Met de obligaat lach en een traan. Echt waar, bij de prologue al liepen de tranen over mijn wangen en ik heb ook af en toe hardop moeten lachen. Terwijl de prologue over zijn ontmoeting met de Britse koningin gaat - en daar hEb ik niets mee, en toch, hoe hij erover praat wordt ze echt. Omdat hij het bijna exclusief over hun gedeelde liefde voor paarden heeft.
Want hier gaat dit boek over. Een man die zag hoe zijn vader beginnende paarden trainde en besloot dat hij het anders, zonder geweld, kon doen. Zijn vader was een erg geweldadige man - hij sloeg niet alleen zijn paarden om hun de baas te worden. Mwah, klinkt nu erg zwaar zeker, maar er zijn ook veel lichte momenten in het verhaal. Als kind speelde de kleine Monty vaak als stunt double in films waar paarden in voor kwamen. Hij 'was' dus o.a. Elizabeth Taylor in National Velvet. Later was hij dikke vrienden met James Dean. Hij heeft enorme doorzettingsvermogen en als kind al nam hij een werkdruk aan die je alleen maar bewondering voor kan hebben. Ach, achteraf vraag ik me een beetje af of hij echt zo geweldig kan zijn als hij overkomt in dit boek... maar dat komt hoogstwaarschijnlijk door mijn eigen tekortkomingen.

Tijdens het lezen werd ik wel meegesleept doorzijn enthusiasme. Als autobiografie is het wel erg vlot geschreven. Er zit vaart en struktuur in het verhaal. Wat ik zelf een beetje een teleurstelling vond was het feit dat zijn verhalen over beter communiceren met paarden bleven beperkt tot zijn werk met 'unbroken' (nog niet onder de zadel) paarden. Prachtig allemaal hoe hij beschrijft hoe je de natuurlijke herd instinct van de beesten kan gebruiken om met ze te 'praten'. Als jij maar hetzelfde taal leert spreken. Maar ik had gehoopt om wat meer praktische tips voor het beter omgaan met 'gewone' paarden. De meeste rijders komen nooit in
kontakt met een 'rauwe' paard dus hebben niet zo veel aan zijn
methoden als ze eenmaal in de zadel zitten. Desalniettemin een lekker tussendoortje.


elma
december 2007

 

> Evans die The Horse Whisperer heet!! Of nee, jawel, Evans heeft > blijkbaar zijn verhaal aan het leven van deze man gebaseerd.

o ja heel erg! vond trouwens dat in the whisperer bar weinig werd gefluisterd.

> communiceren met paarden bleven beperkt tot zijn werk met 'unbroken' > (nog niet onder de zadel) paarden.

heb daarvan juist een staaltje meegemaakt bij nicht in Okla. paarden zijn net honden is daar de opvatting. hoewel ze schrikachtiger zijn. je moet kennelijk inspelen op het willen pleasen van de beesten. maar ja honden hoef je niet te zadelen.

zag ook n.a.v. alle opwinding over de fluisteraar een paar filmpjes
over hoe anderen wilde paarden breken. zoals dat over de man die nu de paarden voor het leger vangt en traint, laat de dieren één voor één in een graansilo bedelven onder graan. als ze helemaal vaststaan en vreselijke angst hebben, gaat hij het dier bevrijden. het paard is op slag mak als een lammetje en volgt gehoorzaam de lessen. hij was op het idee van de angstbeleving gekomen door de keer dat hij een bijna verdronken wild paard uit een modderpoel had bevrijd. het beest was hem gedwee gevolgd en was a.h.w. gebroken door de nood.


Monty Roberts

 

 

 

 

 

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 11/12/07  Eisjen