Nee, dit is geen euforische beschrijving van de gelijknamige
tentoonstelling in het Van Gogh, die jullie echt allemaal moeten
zien. Dit gaat over twee boeken die ik na diezelfde tentoonstelling in
een vlaag van meedeinen op de tijdgeest niet heb kunnen weerstaan. De
eerste is 'Vaticaanse Moorden' van David Hewson.
Professor Sara Farnese zit in de bibliotheek van het Vaticaan, wanneer
een vroegere vriend binnenstormt met in de ene hand een pistool en in de
andere een plastic zak. Hij roept:'Het bloed van de martelaren is het
zaad van de kerk' en stort de bloederige inhoud op tafel. Kort daarna
worden er in de nabije kerk twee lijken gevonden. De wijze waarop deze
en de nog te volgen moorden zijn gepleegd, vertonen een griezelige
gelijkenis met het Martelaarschap van de Heiligen, een serie
schilderijen van - daar is ie dan - Caravaggio. De sympathieke, tamelijk
softe maar wel slimme rechercheur Costa wordt op de zaak gezet. En via
zijn band met de partner, een typische maar gisse baas, een vleugje
vaticaanse corruptie, een sprankje amore en een doorbraak in de vader/zoon
relatie wordt de moordenaar gevonden. Caravaggio is er bij de haren
bijgesleept. Even lekker spannend lezen, maar niet zo heel erg
bevredigend.
'Het Blauw van Rembrandt' speelt in 1669 - het stervensjaar van
Rembrandt. Van de achterflap: De jonge schilder Cornelis Suythof, een
groot bewonderaar van Rembrandt, werkt als bewaker in het rasphuis omdat
hij als kunstenaar nog geen droog brood kan verdienen. Dan wordt de stad
opgeschrikt door raadselachtige gebeurtenissen: een 'blauwverver' wordt
gevangen genomen omdat hij zijn gezin op gruwelijke wijze heeft vermoord.
En korte tijd later wordt ook Cornelis' beste vriend Ossel gevangen
gezet onder verdenking van moord op de vrouw met wie hij samenleeft.
Cornelis ontdekt dat op het moment van beide moorden hetzelfde
schilderij in de nabijheid van de moordenaars was; een schilderij in de
stijl van Rembrandt, maar met gebruik van een indringende kleur blauw
die Rembrandt zelf nooit zou gebruiken. Het doek verdwijnt en Cornelis
besluit zich als leerling van Rembrandt aan te melden. En dit is de
start van de oplossing van de moorden.
Tja, dit boek was lastig weg te leggen. Kastner weet hoe hij spanning
moet opbouwen. Verder is het voortdurend de vraag waar het verhaal
gebruik maakt van historische feiten en waar niet. Knap is ook dat de
sfeer van het boek je bijblijft. Makkelijk natuurlijk als je in
Amsterdam woont, maar toch... Ook de mensen zijn genoeg 'ingevuld'. Kun
je gek worden van een kleur? Een kleur kan je zeker obsederen... Het in
het boek genoemde blauw heeft een vreemde herkomst met veel titatovenaar
gedoe. Nergens voor nodig. Want kijk maar naar het blauw van Titian en
je weet dat een kleur een obsessieve kracht kan hebben...
yvonnep
|
Op de
Engelse Wikipedia site wordt het martelaarschap van verschillende
heiligen getoond
Karakter Uitgevers
Meer 'kunstboeken' bij de Boekgrrls |
