Th van Os: Borstendraagster


De titel trok niet, maar dit is een boek dat op de lijst van debutanten stond en dus ben ik het toch gaan lezen. Laat ik daar nu dus absoluut geen spijt van hebben, integendeel!!! Het is geen prettig thema, het gaat over hoe de medische molen draait bij een vrouw met borstkanker.

Aggie van der Meer-Twiskens opent het boek, ze heeft al een borst weg moeten laten halen en komt nu op de poli om de uitslag te horen van het genetisch onderzoek. Geneticus Jan Bloemendal, een sikkeneurige arts die op de grens van een burnt-out zit, zal haar vertellen dat ze draagster is, waardoor ze een groot risico loopt ook in de overgebleven borst kanker te krijgen. Ook haar enige dochter, Natasja, eveneens werkzaam op dit ziekenhuis, loopt een risico. Bloemendal zit er op een botte manier achterheen dat ze zich nogmaals laat opereren, maar als mevrouw van der Meer later bij de assistent komt, blijkt die niet zo overtuigd van het nut daarvan. De homoseksuele assistent is een dokter die meer oog heeft voor het menselijke aspect, en botst daardoor nogal met zijn supervisor. Een ander hoofdpersonage is de chirurg Durk Jaersma, een machotype. Hij valt op grote borsten, en denkt dat iedere vrouw voor hem valt. Vreemd genoeg draait hij er zijn hand ook niet voor om om op zeer kundige wijze de borsten van een vrouw weg te snijden. Hij had een relatie met Natasja, maar nu ze patient wordt, wil hij haar niet meer.

Het boek is opgebouwd als een ingewikkeld spinnenweb: iedere persoon die met een van deze hoofdpersonages in contact komt heeft een eigen draadje, van de chef-arts tot de schoonmaker die de gang veegt, van de operatie-zuster tot de koffiejuffrouw. Al deze korte of wat langere draadjes komen tot een einde, steeds wordt er tussen haakjes vermeld hoe en wanneer ze hun dood vinden. Dit doorbreekt het verhaal op een manier die je dan wel niet echt grappig kunt noemen, maar het is een vrom van zwarte humor die mij wel aanspreekt. De avonturen van dokter Jaersma doen doktersromanachtig aan, maar vormen ook een welkome onderbreking in het verhaal dat anders maar deprimerend zou zijn. In dit volgende stukje komt dit beiden tot uitdrukking:

"De operatiebrancard werd tijdelijk op die plek geparkeerd, nu door die roomkoffiebruine operatiezuster (Lota Oliviera-de Macedo, vierenzeventig, multi-infarctdementie)"

Het perspectief wisselt steeds naar gelang welke persoon iets doet of zegt. Zo lees je over de misverstanden, de miscommunicaties, het onbegrip tussen arts en patient, en ook het cultuurverschil tussen allochtoon en autochtoon wordt heel concreet beschreven. Kortom, dit boek is een mix van serieuze en luchtige zaken, ik vond het heel leuk om te lezen. Maar dat zal zeker niet voor iedereen gelden. 

 

 

Marjo van T.
 

 


 


 

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 13/05/06  Eisjen

Terug naar top pagina