Natuurlijk, ik ken globaal het verhaal van Youri Egorov wel. Dat was
die flamboyante jonge pianist. Uitgeweken uit de Sovjet Unie. Homo.
Kwam naar Amsterdam. Speelde de sterren van de hemel. Dompelde zich
onder in de 'scene'. Stierf aan aids. Een dramatisch verhaal.
Ik heb de cd van zijn laatste recital (oktober 1987) in de kleine zaal
van het Concertgebouw: de Moments musicaux van Schubert. Haal de schijf
tevoorschijn. Erin een toelichting, geschreven door - jazeker -
Jan Brokken. Eerst draaien. Dan ga ik lezen.
***
Het is plezierig als je, als lezer van dit boek, enig benul hebt van
muziek. En dan met name van de pianoliteratuur, de belangrijke
componisten en de meest vooraanstaande vertolkers van hun werk. Want je
komt ze allemaal tegen in dit werk. Natuurlijk, daar is Youri Egorov
zelf, die studeert en concerten geeft. Maar daar is vooral Jan Brokken,
de ik-figuur en 'aangever'. Hij weet van wanten. Is een absolute
pianofreak, zegt hij zelf.
En in het kielzog van zijn vriend Egorov vertelt hij.
Youri Egorov (1954 - 1988) ontvluchtte Moskou en de Sovjet Unie op zijn
22e jaar. Als homo durfde hij niet uit de kast te komen, beducht voor
geroddel, de KGB en de dreiging van 'heropvoeding' in Siberie. Hij koos
voor Amsterdam. Na enkele jaren kwam buurtgenoot Brokken, die hem vaak
hoorde studeren, met hem
in contact. Hij was destijds journalist bij de Haagse Post, toen bekend
om zijn geschreven portretten van schrijvers, muzikanten ed. Brokken
kreeg toestemming om met Egorov kontakt op te nemen en ging, voor een
nadere kennismaking met 'het echte werk', mee op een driedaagse
toernee. Het werd het begin van een intensieve vriendschap. Die niet
alleen verstrekt werd
door de muziek, maar ook doordat Brokken 'de grote Russen' kende en het
land had bereisd.
Egorov wist al snel het podium en de harten van het concertpubliek te
veroveren. Sterker - hij werd een cult-figuur, in Amsterdam zaten de
mensen op het podium tot bij de vleugel. Privé vond hij al rap zijn
plek binnen de homo-scene. Grappig te lezen hoe hij werd gepamperd door
een kring van artistieke homo-vrienden. Brokken zal zich misschien soms
een buitenstaander hebben gevoeld. Getrouwd en ook geen
'grootgebruiker'. Want er werd in dat milieu wat 'afgerommeld', en
geblowd en gesnoven bij het leven.
Egorov brandde in enkele jaren compleet op. Speelde een topzwaar
concert-programma; tenminste 70 concerten per jaar, overal ter wereld.
Verdiende kapitalen die hij ogenblikkelijk weer spendeerde. En
daarnaast deed hij alles wat de sovjet-doctrine in zijn vorige leven
verboden had. Hij leefde 'decadent', zoals dat daar heette. Trok
(Brokken) af en toe zijn leren jasje aan dook onder. In Amsterdam, maar
liever nog in New York.Tot die nieuwe ziekte hem trof. Hij werd 33 jaar.
Hoewel Brokken zijn boek 'een roman' noemt, las ik het als een verslag.
Met name als een verslag van een vriendschap met een geliefd musicus in
het Amsterdam van de jaren '80. Soms werden al die concerten me wel
iets teveel van het goede, moet ik zeggen. Maar 'k heb ook gelachen.
Met name toen Egorov met het Gelders Orkest het derde Beethoven zou
uitvoeren en de
concertmeester tegen hem zei: "We moesten maar es een stukkie gaan
spelen." Weerzin werd zijn deel.
Zeer ontroerd was ik bij de volgende passage (pag 336). Egorov is
gestorven, zijn lichaam ligt thuis. 'Later die dag zou Viktor
Liebermann op een stoel naast de kist plaatsnemen. In rokkostuum en met
een hoog stijf boord zou de eerste violist van het Concertgebouw een
solosonate van Bach uitvoeren.' Wat
een prachtig eerbetoon.
En die Moments musicaux? Ik beluisterde ze nogmaals. Langzame tempi,
introvert spel. Hoor gekuch. Weet nu dat alle vrienden, sommigen in
tranen, op de eerste rij zitten. Weet dat Youri sloffen aanheeft, omdat
zijn voeten zo zijn opgezet door de medicijnen. Weet dat dit zijn
afscheid was van het Amsterdamse concertpubliek.
Mart
|
website
Jan Brokken
Jan Brokken op Dodenakkers.nl
over Youri Egorov
Website Youri
Egorov foundation
Youri Egorov: R. Schumann - Arabeske Op18
|