Als groot liefhebber van Murakami ben ik als een kind zo blij als er
tóch weer iets nieuws van hem verschijnt. Uitgeverij Atlas Contact
heeft inmiddels bijna al zijn werk in een mooie samenhangende serie
uitgegeven. Steeds is de cover tweekleurig en wordt er een passende
illustratie als bijna een soort pictogram opgezet. Eerder werden zijn
verhalen meestal gebundeld om vooral even dikke boekwerken als zijn
romans te maken, maar nadat vorig jaar het korte verhaal "Slaap" verscheen als schattig
klein boekje met schitterende tekeningen van Kat Menschik, heeft de
uitgever nu "De broodjesroofverhalen"
op soortgelijke
manier uitgegeven. De cover is zwart/groen, met witte en gouden
letters. Het "pictogram", in dezelfde kleurspoeling, toont een hand met
een mes, een paar croissants en cakerolletjes. Het boekje is gedrukt in
soortgelijke groene inkt, en de illustraties in groen, wit en goud:
heel smaakvol!
In het boekje zijn twee van Murakami's verhalen gebundeld. In het
eerste verhaal, "De broodjesroof", vertelt de ik-persoon van een
merkwaardige overval die hij en zijn maat pleegden op een bakkerij:
gedreven door honger en armoede besluiten ze de bakker om te leggen om
zo aan brood te komen. De bakker echter heeft heel andere ideeën: als
zij met hem naar Wagner luisteren, mogen ze zoveel brood meenemen als
ze maar willen.
In het tweede verhaal, "De tweede broodjesroof" vertelt dezelfde
ik-persoon over deze gebeurtenis aan zijn kersverse echtgenote, als ze
op een nacht met onverklaarbare maar allesverzengende honger wakker
worden (en er op een paar kaakjes na niets eetbaars in huis blijkt te
zijn). De echtgenote concludeert dat de schim van de eerste
broodjesroof de oorzaak van hun huidige situatie is, en dat alleen een
tweede overval de honger zal kunnen stillen. Midden in de nacht
struinen zij daarom Tokyo af, op zoek naar een bakkerij die geopend is.
Ze vinden alleen een
McDonalds... Het einde is net als een vrijpartij: ze schransen, delen
samen een sigaretje en dan valt zij tevreden in slaap.
De wat onwereldse stijl die Murakami zo vaak gebruikt, is ook hier
duidelijk herkenbaar. Bijvoorbeeld in het beeld van een bootje dat
boven een onderwatervulkaan die zich op een peilloze diepte bevindt
maar toch duidelijk zichtbaar is door het extreem heldere water,
waarmee de ik-persoon zijn honger verbeeldt.
De interactie tussen de verschillende personages is compleet
verschillend. In het eerste verhaal lijkt het de beslissing om de
overval te gaan plegen er een van beiden te zijn, maar houdt de
ik-persoon z'n maat in toom. Bij de tweede broodjesroof is het
duidelijk de echtgenote die het initiatief volledig in handen heeft en
laat de ik-persoon zich bijna willoos meeslepen. Zij blijkt
bivakmutsen, een jachtgeweer en patronen te hebben, waar hij zich
totaal niet over verbaast. Het is bijna alsof de twee ik-personen twee
andere ikken zijn!
En dan is er natuurlijk eten, altijd een heel belangrijk thema in
boeken van Murakami. Hier is de honger en de wijze waarop die te
stillen is heel expliciet beschreven. Vaker is dat subtieler, zoals de
zin in chocola van de hoofdpersoon in "Slaap" of de spaghetti die in
meerdere boeken van Murakami uitgebreid bereid en verorberd wordt (in
Blinde wilg, slapende vrouw is daar zelfs een heel verhaal aan gewijd).
Ik mag natuurlijk de alweer schitterende illustraties van Kat Menschik
niet vergeten. Wat weet zij toch prachtig de tekst en sfeer van
Murakami te pakken. terwijl het toch zo maar zou kunnen gebeuren dat
door dit soort verhalen te illustreren, de magie verloren gaat.
Else
|
foto: Eiichiro Iwasa
Haruki
Murakami
|