Hans Münstermann
Hou me vast
192 pagina's | Nieuw Amsterdam | februari 2012

---

De jonge studente Zelda kijkt terug op haar leven én haar fascinatie voor één van haar docenten aan de regisseursopleiding aan de Maastrichtse Toneelacademie. Kort daarvoor had ze relatie met een medestudent, waar ze nog hartzeer om heeft, hetgeen versterkt wordt doordat ze hem nog dagelijks ziet.

Het verhaal loopt via twee lijnen, de terugblikken van Zelda op haar jeugd én de verhalen van Matussek, haar docent. Het boek is ingedeeld in korte hoofdstukken van 1 of 2 bladzijden, wat de vaart er goed inhoudt. De foto op de omslag is van Kristina Luth, en past heel goed bij de inhoud van het boek..

Het boek begint met de afsluiting van haar opleiding, waarbij het direct duidelijk wordt dat dit de laatste dag van haar leven is. Het vervolg vertelt over de ontwikkelingen die hiertoe leiden en die zelfs al vóór haar geboorte blijken te spelen. Er is veel interne monoloog, met min of meer interessante zaken als ‘ze wilde een belofte zijn’ of ‘uit een soort streberigheid had ze het verlangen om een Zo Goed Mogelijk Mens te zijn’, waarmee de chaotische toestand waarin Zelda zich bevindt helder wordt weergegeven.
Matussek is een mysterieuze figuur, die enerzijds veel prikkels en uitdagende opmerkingen bij zijn studenten neerlegt maar anderzijds zelf weinig informatie prijsgeeft. Dit beweegt de studenten ertoe om meer contact met hem te maken buiten de academie, en hem ertoe te bewegen zijn eigen woorden persoonlijk toe te lichten, zijn motivatie te onderbouwen.
Uiteindelijk blijken de levens van Zelda en haar docent meer met elkaar verweven te zijn dan mogelijk leek, waarbij het gebrek aan inzicht en besef van de docent een hinderlijke component is. Enerzijds is hij intelligent en lijkt hij betrokken bij zijn omgeving, anderzijds ziet hij sommige voor de hand liggende zaken over het hoofd, waardoor de lezer verveeld raakt.

Het verhaal heeft veel losse eindjes, waarom bijvoorbeeld gooide haar ex-geliefde met boodschappen, waarom gaat er bij de docent niet eerder ‘een lampje branden’ en als er toch al veel aanwijzingen zijn voor hun verbinding, waarom zo’n heftig eind aan een verder kabbelend verhaal?

Hans Münstermann geeft zelf les aan de Maastrichtse Toneelacademie en lijkt model te hebben gestaan voor de mysterieuze docent, maar de vele erudiete termen en meningen gaan in de loop van het verhaal irriteen. Zijn pogingen om zich in te leven in de belevingswereld van studenten in het algemeen en in die van een jonge studente in het bijzonder zijn redelijk geslaagd, maar het brengt jammer genoeg het verhaal niet tot leven. Beide hoofdfiguren komen daarvoor niet sterk genoeg over, de verhaallijn is dun, de uitweidingen saai en er zijn veel obligate observaties en onlogische ontwikkelingen.
Kortom, van deze schrijver had ik, zeker op grond van zijn eerdere boekeneen beter boek verwacht.

 

 

Karin

Laatste keer bijgewerkt: 31/03/12  janneke