Dit is een roman over een jongen in een Iers-Duits gezin. Waar de
herinneringen aan het Ierse en Duitse verleden een grote rol spelen. Zo
begint het boek ook:
"Ze zeggen dat je onschuldig wordt geboren, maar dat is niet zo.
Je erft allerlei dingen waar je niets aan kunt doen. Je erft je
identiteit, je verleden, als een moedervlek die je er niet af kunt
boenen."
Hugo Hamilton komt zelf ook uit een Iers-Duits gezin en schrijft, voor
zover ik weet, ook voor een groot gedeelte auto-biografisch.
De hoofdpersoon (die in dit boek niet met zijn voornaam genoemd wordt,
maar de ik-persoon is) zijn moeder heeft veel vernederingen moeten
doorstaan in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog. Deze verhalen worden
lang en breed uitgemeten in het boek. Ook de verhalen van zijn vader
over het Ierse verzet tegen de Britten worden verteld in dit boek. De
hoofdpersoon wil zijn eigen identiteit vinden en 'vlucht' veel naar de
haven om niet thuis te hoeven zijn. De haven is zijn veilige werkplek
waar hij ook zijn vrienden heeft. Zijn neef Stefan speelt ook een rol in
het boek. Hij komt langs bij de hoofdpersoon om daarna te verdwijnen. Om
zijn eigen identiteit te vinden. Dit zou de hoofdpersoon ook wel willen.
Nadat er in de haven een aantal dingen gebeuren (een ruzie tussen twee
vissers, boten die verdwijnen en een verdrinking van een van de vissers),
besluit de hoofdpersoon om weg te gaan. Ergens anders te gaan werken en
los te komen van zijn vaders en moeders verleden.
Het boek is geschreven met veel poetische zinnen. Jammer genoeg heb ik
het boek te vaak weggelegd, hierdoor heb ik te weinig kunnen genieten
van de mooi geschreven zinnen. Dit doet het boek tekort. Het is een
makkelijk leesbaar en toegankelijk boek. Je hebt vaak de neiging om
zinnen twee keer te lezen omdat ze zo mooi zijn geschreven.
Nog twee stukjes uit het boek:
"Ik kon mijn moeder niet van mijn gelijk overtuigen
en daarom pakte ik een stoel om haar te vermoorden. Ik wilde haar
niet echt pijn doen, alleen bang maken. Ze zei dat ze wel bang
gemaakt was met ergere dingen, en dus smeet ik hem tegen de
keukenvloer. (..) Ze zei dat ze de stoel zou laten liggen waar
hij terecht was gekomen. Voor eeuwig. Als monument voor de
nutteloosheid van woede. Iedereen die erlangs liep, zou aan die
omgevallen stoel kunnen zien dat er iemand niet in geslaagd was de
wereld te overtuigen. De vliegende stoel van de verloren ruzies,
noemde ze hem. En dus zette ik hem maar weer overeind."
"Hoe hard ik ook probeer om het tegenovergestelde te zijn,
uiteindelijk zal ik precies zoals mijn vader zijn. Zo zit de
evolutie in elkaar, elke zoon
stapt in de schoenen van zijn vader, hoe anders je je ook kleedt,
hoe lang je haar ook is, hoe verschillend de muziek waar je naar
luistert. Al mijn
vrienden zullen in de voetsporen van hun vaders treden, ook al
worden ze niet kaal en zullen ze nooit een bril dragen, omdat vaders
en zonen niet
twee naast elkaar staande groepen aparte individuen zijn, voor zover
ik kan
beoordelen. Het lijkt meer op een keten onvoltooide mensen, waarbij
zoons dingen verbeteren of nog erger maken."
Silvia
januari 2007
Van de achterflap:
In de poëtische en aangrijpende roman Sproetenkoppen maakten we kennis
met het Ierse jongetje Hugo. In De verdwijntruc beschrijft Hugo Hamilton
een ander moment in zijn leven: de zomer dat hij in de haven werkte,
niet ver van zijn huis in Dublin. Hugo verlangt ernaar zich te bevrijden
van de verwarring over zijn identiteit, veroorzaakt door zijn Duitse
moeder en zijn overheersende, nationalistische Ierse vader. Maar de
verhalen over de vernederingen die zijn moeder zijn aangedaan in de
nasleep van de Tweede Wereldoorlog, samen met het fanatisme van zijn
vader en de mysterieuze verdwijning van zijn neef ergens aan de westkust
van Ierland, maken het alleen maar ingewikkelder. Hij gaat in de haven
werken in de hoop daar rust te vinden, maar raakt verwikkeld in een
bittere vete tussen twee vissers de een katholiek, de ander protestant.
Tegen de achtergrond van de toenemende onrust in het Noorden, luistert
Hugo naar de vermiste-personenberichten voor zijn neef op de radio en
volgt het duel in de haven, dat eindigt met een tragische verdrinking.
Dan pas is hij eindelijk in staat zich los te maken.
|
Uitgeverij Meulenhoff
269 pagina's
Hugo Hamilton (born 1953 in Dublin) is an Irish writer.
His mother was a German who travelled to Ireland in 1949 for a
pilgrimage, married an Irishman, and settled in the country. His father
was a militant nationalist who insisted that his children should speak
only German or Irish, but not English, a prohibition the young Hugo
resisted inwardly. "The prohibition against English made me see that
language as a challenge. Even as a child I spoke to the walls in English
and secretly rehearsed dialogue I heard outside," he wrote later
(Meer bij
Wikipedia)
Recensie bij
Dagblad de Limburger
Meer boeken over
Ierland bij de Boekgrrls |