Graham Greene: 21 Stories
(tussen 1929 en 1954)


Wegens tijdelijk algeheel besluiteloosheid kan ik soms gewoon niet kiezen welke boek ik wil lezen. Dan pak ik vaak een boek korte verhalen om tussendoor 'even' wat te lezen te hebben zonder een volledige relaaaaaatie aan te gaan met het volgende 'echte' boek. Meestal blijft dat bij een paar verhalen lezen en dan ga ik toch weer iets stevigers pakken. Maar soms heb je boeken verhalen die uitnodigen tot doorlezen. Dit was er zeker zo een. Een boek vol juweeltjes. Bij alle mails over Slaughterhouse 5 (over de bombardementen bij Dresden) moest ik af en toe aan een van zijn verhalen denken waarin een groepje redelijk onschuldige boefjes (tienerjongens) worden aangezet door een sterke nieuwe leider in hun midden tot het totaal zinloos destructie van een huis in een straat in London. Dit nog bewoonde huis staat geheel intact en nog mooi ook tussen lege plekken die plat gebombardeerd zijn geweest. Het is echt schokkend om te lezen hoe die jongens systematisch het huis en alles erin vernietigen, gewoon omdat een van hen dit plan bedacht heeft. Ze stelen niets, het gaat puur om de uitdaging van de totaalvernieling. Tijdens het lezen ben je vooral daar mee bezig, pas later begin je (nou ik dan) de parallelen te trekken met de andere huizen die ook weg zijn. Ook door zinloos geweld eigenlijk, maar omdat het in de grotere kader van de oorlog is gebeurd en je kent de daders niet persoonlijk, lijkt het minder erg. (Terwijl het resultaat helemaal niet minder erg is natuurlijk!)

Andere verhalen hebben een vleugel mystiek - dode mensen hebben een aktieve rol in een verhaal waarbij je pas aan het einde realiseer dat ze al die tijd dood zijn geweest. En dan het verhaal van de tweeling in The End of the Party... huiveringwekkend en tegelijkertijd een heel scherpe tekening van hoe fout het kan gaan als volwassenen de gevoelens van kinderen niet serieus nemen.

Oja, even wat dat me opgevallen is, in dit boek maar ook in een van de laatstgelezen Murdoch's. Vele mensen hebben het tegenwoordig over normen en waarden - 'vroeger was dat allemaal beter' en meer van dat soort loze kreten. Nou, wat het gebruik van een vuilnisbak betreft zijn we in ieder geval met sprongen vooruit gegaan de laatste jaren! 

De eerste instantie waarvan ik 'geschrokken' was (mwah, grote woord, maar toch) was in The Unicorn uit 1963. In dit boek zat een vrouw in een trein coupé en ze haalde de laatste cigarette uit haar pakje. Na een moment van twijfel (dat dan net wel ;-) gooide ze het lege pakje uit het raam. En nee, ze was geen asociale type, dit in mijn ogen bizarre actie was gebracht als een vrij normale handeling. In een van Greene's verhalen, uit 1948, leren 2 hoogstfatsoenlijke heren (eentje blijkt later een priester te zijn) elkaar kennen in een trein waar ze allebei hetzelfde vieze zoete broodje van een stations kiosk proberen te eten. 'As I threw the remains of my cake under the seat our eyes met, and he laid his book down.' Ja hoor heren - gooi maar rustig op de grond - er is vast iemand die het later op zal rapen voor je!

OK, ik geef toe, zo vaak zit ik niet in de trein tegenwoordig, maar ik neem aan dat 'normale' mensen (whoever they may be exactly...) standaard hun ongewenste spullen gewoon in de daarvoor bestemde bakken doen. En ja, ik snap ook dat er genoeg aso's zijn die vrolijk dingen uit auto ramen gooien. Vooral McDonald's bezoekers zijn hier goed in, maar ach ja, van mensen die dAAr gaan kan je misschien niet zo veel anders verwachten (jaja, stuur mij al uw boze mailtjes prive aub, maar ik blIJf af en toe mijn anti McD campagne voeren als ik enigszins ineens gelegenheid voor zie ;-) Maar dat komt, geloof ik, door de anonimiteit van de auto bestuurder - ik vind het moeilijk te geloven dat hetzelfde persoon zonder gène zijn zooi uit een trein raam zou gooien. Of houd ik mezelf nu voor de gek? (Al schrijvend begin ik te twijfelen...) Nou ja, voordat ik helemaal verdwaal in een discussie met mezelf over het gedrag van BigMac-eters in het openbaar ga ik nu stoppen en kijken of er
'mooie zinnen' zijn in het boek die ik hier wil bewaren.

'Letters could lie all right, but they made the lie permanent; they lay as evidence against you: they made you meaner than the spoken word.'

'Baines wasn't really happy; he was only watching happiness from close to instead
of from far away.'

'I walked up the hill. The first houses were all new. I resented them. They hid such things as fields and gates I might have remembered.'

'The word Satan is so anthropomorphic'

'King had been an advertising man, and the need to sell something would regularly overcome him. (ha! da's wat anders dan een shopaholic - a sEllaholic! waarom vind ik deze zin zo heel erg grappig!? ;-))

 

elm@


 


Greene's boeken werden in eerste instantie onderverdeeld in thrillers en mysteries die als "vermaak" werden getypeerd, maar die vaak een zeer filosofische kant in zich hadden, en de hoog literaire boeken zoals The Power and the Glory waarop zijn reputatie werd gebaseerd. Naarmate zijn carrière vorderde bleek dat zijn vermaak vrijwel net zoveel waarde had als de literaire schrijfsels, en de twee factoren worden in zijn latere boeken met veel succes met elkaar verweven, voorbeelden zijn The Human Factor, The Comedians, Our Man in Havana en The Quiet American.
(Meer bij Wikipedia)

English novelist, short-story writer, playwright and journalist, whose novels treat moral issues in the context of political settings. Greene is one of the most widely read novelist of the 20th-century, a superb storyteller. Adventure and suspense are constant elements in his novels and many of his books have been made into successful films. Although Greene was a candidate for the Nobel Prize for Literature several times, he never received the award.
(meer bij Books and Writers)

 


 


 

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 19/06/06  Eisjen

Terug naar top pagina