Wegens tijdelijk algeheel besluiteloosheid kan ik soms gewoon niet
kiezen welke boek ik wil lezen. Dan pak ik vaak een boek korte verhalen
om tussendoor 'even' wat te lezen te hebben zonder een volledige
relaaaaaatie aan te gaan met het volgende 'echte' boek. Meestal blijft
dat bij een paar verhalen lezen en dan ga ik toch weer iets stevigers
pakken. Maar soms heb je boeken verhalen die uitnodigen tot doorlezen.
Dit was er zeker zo een. Een boek vol juweeltjes. Bij alle mails over
Slaughterhouse 5 (over de bombardementen
bij Dresden) moest ik af en toe aan een van zijn verhalen denken waarin
een groepje redelijk onschuldige boefjes (tienerjongens) worden aangezet
door een sterke nieuwe leider in hun midden tot het totaal zinloos
destructie van een huis in een straat in London. Dit nog bewoonde huis
staat geheel intact en nog mooi ook tussen lege plekken die plat
gebombardeerd zijn geweest. Het is echt schokkend om te lezen hoe die
jongens systematisch het huis en alles erin vernietigen, gewoon omdat
een van hen dit plan bedacht heeft. Ze stelen niets, het gaat puur om de
uitdaging van de totaalvernieling. Tijdens het lezen ben je vooral daar
mee bezig, pas later begin je (nou ik dan) de parallelen te trekken met
de andere huizen die ook weg zijn. Ook door zinloos geweld eigenlijk,
maar omdat het in de grotere kader van de oorlog is gebeurd en je kent
de daders niet persoonlijk, lijkt het minder erg. (Terwijl het resultaat
helemaal niet minder erg is natuurlijk!)
Andere verhalen hebben een vleugel mystiek - dode mensen hebben een
aktieve rol in een verhaal waarbij je pas aan het einde realiseer dat ze
al die tijd dood zijn geweest. En dan het verhaal van de tweeling in The
End of the Party... huiveringwekkend en tegelijkertijd een heel scherpe
tekening van hoe fout het kan gaan als volwassenen de gevoelens van
kinderen niet serieus nemen.
Oja, even wat dat me opgevallen is, in dit boek maar ook in een van de
laatstgelezen Murdoch's. Vele mensen hebben het tegenwoordig over normen
en waarden - 'vroeger was dat allemaal beter' en meer van dat soort loze
kreten. Nou, wat het gebruik van een vuilnisbak betreft zijn we in ieder
geval met sprongen vooruit gegaan de laatste jaren!
De eerste instantie waarvan ik 'geschrokken' was (mwah, grote woord,
maar toch) was in The Unicorn uit 1963. In dit boek zat een vrouw in een
trein coupé en ze haalde de laatste cigarette uit haar pakje. Na een
moment van twijfel (dat dan net wel ;-) gooide ze het lege pakje uit het
raam. En nee, ze was geen asociale type, dit in mijn ogen bizarre actie
was gebracht als een vrij normale handeling. In een van Greene's
verhalen, uit 1948, leren 2 hoogstfatsoenlijke heren (eentje blijkt
later een priester te zijn) elkaar kennen in een trein waar ze allebei
hetzelfde vieze zoete broodje van een stations kiosk proberen te eten.
'As I threw the remains of my cake under the seat our eyes met, and he
laid his book down.' Ja hoor heren - gooi maar rustig op de grond - er
is vast iemand die het later op zal rapen voor je!
OK, ik geef toe, zo vaak zit ik niet in de trein tegenwoordig, maar ik
neem aan dat 'normale' mensen (whoever they may be exactly...) standaard
hun ongewenste spullen gewoon in de daarvoor bestemde bakken doen. En ja,
ik snap ook dat er genoeg aso's zijn die vrolijk dingen uit auto ramen
gooien. Vooral McDonald's bezoekers zijn hier goed in, maar ach ja, van
mensen die dAAr gaan kan je misschien niet zo veel anders verwachten (jaja,
stuur mij al uw boze mailtjes prive aub, maar ik blIJf af en toe mijn
anti McD campagne voeren als ik enigszins ineens gelegenheid voor zie
;-) Maar dat komt, geloof ik, door de anonimiteit van de auto bestuurder
- ik vind het moeilijk te geloven dat hetzelfde persoon zonder gène zijn
zooi uit een trein raam zou gooien. Of houd ik mezelf nu voor de gek?
(Al schrijvend begin ik te twijfelen...) Nou ja, voordat ik helemaal
verdwaal in een discussie met mezelf over het gedrag van BigMac-eters in
het openbaar ga ik nu stoppen en kijken of er
'mooie zinnen' zijn in het boek die ik hier wil bewaren.
'Letters could lie all right, but they made the lie permanent;
they lay as evidence against you: they made you meaner than the
spoken word.'
'Baines wasn't really happy; he was only watching happiness from
close to instead
of from far away.'
'I walked up the hill. The first houses were all new. I resented
them. They hid such things as fields and gates I might have
remembered.'
'The word Satan is so anthropomorphic'
'King had been an advertising man, and the need to sell something
would regularly overcome him. (ha! da's wat anders dan een
shopaholic - a sEllaholic! waarom vind ik deze zin zo heel erg
grappig!? ;-))
elm@
|
Greene's boeken werden in eerste instantie onderverdeeld in
thrillers en mysteries die als "vermaak" werden getypeerd, maar die vaak
een zeer filosofische kant in zich hadden, en de hoog literaire boeken
zoals The Power and the Glory waarop zijn reputatie werd gebaseerd.
Naarmate zijn carrière vorderde bleek dat zijn vermaak vrijwel net
zoveel waarde had als de literaire schrijfsels, en de twee factoren
worden in zijn latere boeken met veel succes met elkaar verweven,
voorbeelden zijn The Human Factor, The Comedians, Our Man in Havana en
The Quiet American.
(Meer bij
Wikipedia)
English novelist, short-story writer, playwright and journalist,
whose novels treat moral issues in the context of political settings.
Greene is one of the most widely read novelist of the 20th-century, a
superb storyteller. Adventure and suspense are constant elements in his
novels and many of his books have been made into successful films.
Although Greene was a candidate for the Nobel Prize for Literature
several times, he never received the award.
(meer bij
Books
and Writers)
|