Anne-Gine Goemans: Ziekzoekers


Ziekzoekers zijn mensen die op de bollenvelden op zoek gaan naar zieke
bollen. Een zieke bol kan de hele oogst ondermijnen, dus het is zaak
om de bollenvelden stelselmatig te controleren.

In deze vorm komen ziekzoekers niet voor in het boek, maar op vele
andere manieren komen we ze wel tegen. Want het is vast geen toeval
dat het motief ziekte zo'n belangrijke rol speelt in het boek.
Iedereen in het boek lijdt wel aan een of andere kwaal, is het niet
lichamelijk, dan wel psychisch, of soms zelfs beide. Zelfs hond Yang
is ziek en slijt piepend en stinkend zijn laatste dagen.

Aan het begin van het boek maken we kennis met Roelof Zeevoet, zoon
van een succesvolle bollenhandelaar, op het moment dat hij de zaak van
zijn vader overneemt. Noch vader, noch zoon is erg blij met deze
overname. De vader omdat hij ernstig twijfelt aan het zakelijk
instinct van zijn zoon en de zoon omdat hij geen flauw idee heeft wat
er als directeur van een groot bedrijf van hem wordt verwacht en hij
liever andere dingen zou doen. Gaandeweg het boek weet hij toch een
invulling te geven aan het directeursschap, hoewel het niet de koers
is die zijn vader in gedachten heeft.

Daarnaast wordt het verhaal van Vera Verkerk verteld, de moeder van
Roelof. Als achttienjarig meisje gaat ze in de jaren vijftig
zelfstandig naar de Verenigde Staten om daar bollen te verkopen. Ze
ontmoet daar Max Zeevoet en uiteindelijk trouwt ze met hem. Ze krijgen
twee kinderen, maar de enige om wie Vera echt geeft is haar
autistische en geestelijk gehandicapte broer Leo. Verder gaat ze haar
eigen gang en laat zich weinig gelegen liggen aan Max en haar
kinderen.

Op de achtergrond speelt het verhaal van de bollenstreek, hoe de
bollenteelt steeds grootschaliger wordt en uiteindelijk ten onder
dreigt te gaan aan projectontwikkelaars en investeerders die niet
allemaal even goede bedoelingen hebben.

Dit alles klinkt als een doorwrochte opzet van een meeslepende
familiesaga. Helaas is het dit niet. Goemans wil te veel vertellen in
te weinig tijd en werkt daarom geen van de verhaallijnen goed uit. Het
blijft bij losse scènes, anekdotes bijna. Sommige passages zijn bijna
slapstick, zoals de aanvaring van Max met de vogelspin en zijn ziekbed
daarna, maar missen ook dan overtuigingskracht. Ze hebben niet genoeg
diepgang om er echt uit te kunnen halen wat de mensen beweegt. De
karakters blijven daardoor onderbelicht. De hoofdpersonen zijn
eendimensionaal en ontwikkelen zich nauwelijks gedurende het verhaal.

Al deze elementen leveren een verhaal op dat een beetje voortkabbelt.
Het is redelijk onderhoudend, soms zelfs amusant, maar het raakt je
niet echt. Het is in ieder geval niet het 'spetterende debuut' dat de
uitgever ons belooft.

 

Petra.
 


 

www.ziekzoekers.nl

Boekgrrls en de Debutanten

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 18/04/07  Eisjen