Beschrijving
Ooit
werd de Victoriaanse taal van bloemen gebruikt om liefde uit te
drukken: kamperfoelie voor toewijding, azalea’s voor hartstocht en
donkerrode rozen voor betovering. Maar Victoria Jones gebruikt deze
taal voor het overbrengen van emoties als verdriet, wantrouwen en
eenzaamheid. Door haar traumatische jeugd, die ze heeft doorgebracht in
talloze pleeggezinnen en tehuizen, durft ze zich voor niemand meer open
te stellen. Alleen met de hulp van bloemen en hun betekenissen weet ze
contact met de wereld te leggen.
Inmiddels is Victoria achttien
jaar. Ze kan nergens naartoe en slaapt onder de blote hemel in een
parkje, waar ze een kleine bloementuin heeft aangelegd. Als ze werk
vindt bij een bloemist uit de buurt, ontdekt ze dat ze een gave heeft:
door de juiste bloemen uit te kiezen geeft ze haar klanten precies wat
ze nodig hebben. Pas als Victoria haar hart verliest aan Grant, een
koopman die ze op de bloemenveiling heeft ontmoet, realiseert ze zich
wat er mist in haar eigen leven. Voor het eerst is ze gedwongen om de
pijnlijkste gebeurtenis uit haar verleden onder ogen te zien en te
besluiten hoeveel ze durft te riskeren voor een tweede kans op geluk…
Had
me nooit eerder verdiept in de symbolische betekenissen van bloemen en
stond ervan te kijken dat in deze roman van Vanessa Diffenbaugh een
heel plot kon worden opgebouwd rond de betekenis van de gele roos
(ontrouw, maar ook jaloezie), de maretak, de witte populier en andere
met betekenis beladen bloemen en bomen.
Zo ontstaat er namelijk toch
communicatie tussen een bloemkweker en een wantrouwig meisje dat zich
altijd afgewezen heeft gevoeld door eerst haar moeder die ze nooit
gekend heeft en daarna door allerlei pleeggezinnen en opvanghuizen.
Eigenlijk
is haar problematiek de (aangrijpende) kern van het boek, maar de rol
die bloemen in deze moderne roman spelen trok mijn aandacht. In de
negentiende eeuw was het in bepaalde kringen wel een gangbare manier om
via de bloem discreet over liefde en haat te communiceren. Achterin
staat een hele lijst waarin al die verschillende betekenissen keurig
alfabetisch staan vermeld. Het boek kwam me in handen doordat boekgrrl
Maaike Bijnsdorp het uit het Engels vertaald heeft.
Misschien
grappig om te weten: de vormgever had eerst een foto van een meisje met
een klaproos in haar hand gekozen. Gelukkig was de redactie zo scherp
om in te zien dat een klaproos misschien wel mooi voor het plaatje was,
maar dat 'buitensporigheid' (de betekenis van de klaproos volgens dit
boek) geen goed symbool is voor dit verhaal. Nu houdt het meisje een
anemoon vast ('in de steek gelaten'). Dat past een stuk beter!
Dit
boek is een fijn leesboek (zoals dat vroeger in de bieb werd genoemd).
Die bloemen zijn een leuk extraatje. En je kunt goed merken dat de
schrijfster zelf ervaring met pleegkinderen heeft. Ai, van die eenzame
kinderen in van die groepshuizen en bij foute opvangadressen. Je zou ze
zo allemaal in huis willen nemen!
Janneke
