Clapton en ik zijn samen groot gegroeid, zal ik maar zeggen :-)). Toen
Eric Clapton met Derek en de Domino's zijn "Layla" de wereld in
slingerde was ik ook wanhopig verliefd, hij pepte me op met het
lieflijke "you look wonderful tonight " terwijl mijn roodomrande ogen in
de spiegel me iets anders vertelden. Een hele tijd hoorde ik niets meer
van hem, maar hij kwam terug in mijn leven met de heerlijke cd
"Timepieces", deel 1 en 2, net toen ook ik uit een persoonlijk dal
tevoorschijn kwam, en hoe beter dat te doen dan onder begeleiding van
het getokkel en de doorleefde stem van Eric. Hij was weer terug met waar
hij het meest van hield: Rythm en Blues. Mijn schoonzusje heeft zelfs
een snaar van E.C. in haar tasje, ze draagt hem altijd bij zich, ik ben
daar heel jaloers op. Maar goed:het Boek
Hij begint de -zelf geschreven- autobiografie (geen ghost writer ) met
te beschrijven over het Grote Geheim dat hem in zijn eerste
levensjaren omringde. Hij had steeds maar het gevoel dat er iets was,
dat hem anders maakte dan de rest van zijn familie, maar hij wist niet
wat. Door goed naar de verhalen van familieleden te luisteren kwam
beetje bij beetje de waarheid aan het licht.
De mensen die hij als zijn ouders beschouwde waren zijn grootouders. Het
meisje dat hij als zijn halfzusje beschouwde was zijn moeder, die op 15
jarige leeftijd een onwettig kind, Eric, kreeg. De schande!! De halfzus/moeder
vertrok al snel, en Eric bleef achter in de liefdevolle handen van zijn
grootouders.
Deze, toch wel rommelige, start, heeft veel invloed gehad op de rest van
zijn leven.
Na de Middelbare school gaat Clapton naar de Kingston School of Art. Hij
volgt wat lessen maar al snel gaat hij in allerlei bandjes spelen, en
uiteindelijk komt hij bij de "Yardbirds "terecht. Maar nog voor deze hun
eerste hit scoorden met "For your love " was Eric al weer verdwenen.
Clapton wilde R&B spelen en had niets met concessies doen, om een hit te
scoren. Ondertussen begon hij langzaam naam te maken als gitarist.
Zingen wilde hij toen nog niet. Eigenlijk is dit iets wat we steeds weer
bij hem zien. Hij speelt met John Mayall, Cream, Derek and the Domino's,
en steeds voelt hij de druk om hits te scoren terwijl hij eigenlijk
gewoon in een keldertje zijn eigen muziek wil maken. Hij begint steeds
meer te drinken en drugs te gebruiken, en hij begint steeds meer naam te
maken. Onvoorstelbaar zoals die twee samen gaan. Zelf begrijpt hij daar
ook niet veel van. Zijn uitleg hierover is dat zijn publiek net zo
dronken en stoned waren als hij zelf..
Er wordt in dit boek heel veel met namen gegooid en ik zal jullie daar
niet mee opzadelen. Een paar moeten er echter toch wel genoemd.Op een
gegeven moment, hij is dan bij Cream denk ik, ontmoet hij de Beatle
George Harrison en zijn vrouw Patti. Clapton wordt hevig verliefd op
Patti en in zijn diep doorleefde ellende schrijft hij de klassieker "Layla
". Zelf kan ik nog steeds niet naar dit nummer luisteren zonder dat de
rillingen over mijn rug lopen. De huilende gitaar, en wanhopige stem,
snijden nog steeds door mijn vervaagde adolescenten ziel. ( Jeetje Loes,
zo kan die wel weer ) . Patti blijft nog een paar jaar bij Harrison, en
als ze uiteindelijk voor Clapton kiest is deze volledig aan drank en
heroine verslaafd. Hij heeft ondertussen een huis gekocht waarin hij
zich als een soort zombie terug trekt. In zijn wat heldere momenten
maakt hij nog steeds prachtige muziek met de Who , de Stones, Bob Dylan,
kortom alle gote namen die je maar kan bedenken. Zijn relatie met Patti
loopt volledig op de klippen. En al die jaren is hij behalve aan de
drank en heroine ook verslaafd aan seks, dat moet wel want wat hij zich
er van herinnert is vooral dat er heel heel veel vrouwen zijn bed
passeerden. Ik vond het behoorlijk stuitend dat hij daar niet één keer
iets verontschuldigends over heeft gezegd. Het klonk echt zo van: Die
vrouwen waren er, en dus heb ik ze gebruikt.
Het lukt hem op een gegeven moment van de heroine af te komen, maar de
alcohol blijft, in steeds heviger mate ,aanwezig.
Tot nu toe is het een verhaal van Drank Drugs en Rock en Roll Ergens
halverwege het boek begint het tot hem door te dringen dat het zo niet
langer gaat en hij laat zich opnemen in een kliniek. Als alle
uitlaatgassen van de drank een beetje aan het wegtrekken zijn leert hij
naar zich zelf te kijken, en een beetje terug te keren naar de kern Eric
Clapton de mens i.p.v. Eric Clapton Het Genie, zoals hij door velen
wordt gezien. Ook muzikaal gezien moet hij terug naar de kern, dat wat
hij het liefst speelt en dat is de Blues. Hij moet de verwachtingen van
al zijn fans opzij schuiven en zijn eigen plan trekken, en dat zonder
chemische hulpmiddelen. Niet de makkelijkste taak. En ik moet het
toegeven; hier komt dan de Eric zoals ik hem het liefste zie. Nergens
klaagt hij dat hij zo zielig is, nee hij begint gewoon de lange weg
terug, en zoals hij zelf zegt; de muziek heeft hem daar gigantisch bij
geholpen. Zijn stem krijgt die klank van een doorleefd leven, met een
randje triomf; we hebben het overleefd.
Hij krijgt een verhouding met een Italiaanse, waaruit zijn zoontje
Connor geboren wordt. Hij is helemaal gek op dit kind, maar de relatie
met Lori, de moeder, loopt stuk. Hij begint weer te drinken, maar laat
zich weer opnemen. Hij neemt wat meer tijd voor zijn behandeling, hij
heeft nu tenslotte een Zoon, en hij heeft nadien geen drank meer aan
geraakt. Hij maakt steeds meer Blues albums en hij is redelijk gelukkig.
Maar dan slaat het noodlot weer toe. De concierge van het gebouw waar
Lori met Connor woonde had de ramen gewassen en ze open gelaten, en
terwijl deze Lori hiervoor waarschuwt valt Connor 49 verdiepingen naar
beneden. Clapton is gek van verdriet, maar raakt geen drank of drugs aan.
In plaats daarvan schrijft hij het prachtige nummer "Tears in Heaven ".
En, hoe raar het ook klinkt, vanaf hier gaat het bergopwaarts met
Clapton. Hij is bijna de hele tijd op tournee, hij maakt de cd "From the
Cradle ". die vooral in Amerika een geweldig succes is. Hij is daar echt
blij mee want het is een onversneden Blues album. Hij heeft muzikaal
gezien eindelijk zijn draai gevonden, en kan onafhankelijk van wie of
wat dan ook zijn eigen muziek maken.
Op het eiland Antigua zet hij een verslavingskliniek op poten, waar hij
heel erg bij betrokken is, hij is er met recht trots op. Ook
organiseert hij in zijn geboorteplaats concerten voor mensen die aan
alcohol verslaafd zijn geweest, dit vindt plaats met Oud en Nieuw. Ik
wil dan meteen weten hoe je bewijst dat je een niet praktizerende
alcoholist bent, maar dat vertelt het verhaal niet.
Hij ontmoet zijn huidige vrouw, 20 jaar jonger, en krijgt er 3 dochters
bij. Hij is nu helemaal in zijn element en op de zwart-wit foto's die
hier en daar in het boek staan staat ook een foto van Eric met deze
vrouw, in en in gelukkig.
Voor mij was dit boek ook en vooral een boek over verslaving. Het gaf
een inkijkje in het leven van de Rock en Roll. Voor mij is Eric op reis
gegaan, zoals we dat nu eenmaal allemaal doen. Hij heeft die reis
beschreven met de muziek die hij gemaakt heeft. It was a bumpy road,
zoals de Engelse taal dat zo mooi uitdrukt, en hij kwam er nogal gebutst
uit. Wat blijft is de muziek die hij onderweg gemaakt heeft, en die vind
ik weergaloos mooi, bij tijd en wijle haast geniaal. Er is natuurlijk
ook een dubbele cd. uit die deze reis perfect beschrijft, ik heb hem
tijdens het tikken opstaan. Erg mooi. Complete Clapton heet hij.
Verder had ik het liever in de Engelse taal gelezen, maar je mag een
gegeven paard niet in de bek kijken. Ik was niet erg onder de indruk van
de vertaling. Een "traveller "in het Engels is geen reiziger, het is een
woonwagen bewoner, zeker als uit de zin blijkt dat dat bedoelt wordt. En
zo was er meer.
Het is een zeer leesbaar boek voor hen die geïnteresseerd zijn. Het is
géén literair hoogstandje, maar voor iemand die muziek schrijft en geen
literatuur, is het toch nergens echt slecht. Verder windt hij nergens
doekjes om, hij beschrijft zijn leven zoals het was, behoorlijk rauw.
Ik ben nog steeds gek op Clapton. Ik wil nu ook een snaar.
Loes
