Schrijversdip
De schrijver Lao Chen kan sinds het uitbreken van de wereldwijde
economische crisis in 2008 en het officiële begin van China's gouden
jaren geen letter meer op papier krijgen. Het lukt hem simpelweg niet.
Overal om hem heen zijn de mensen vrolijk, gelukkig en tevreden. Een
gevoel van gelukzaligheid dat vroeger gewoonweg niet bestond. Dat
gevoel zorgt er voor dat hij niet meer kan schrijven. Natuurlijk is hij
niet blind voor de problemen die China nog heeft, maar het gaat wel de
goede kant op. En dat de maatschappij steeds harmonieuzer is geworden
is toch alleen maar geweldig?
Een maand gewist
Bij toeval ontmoet hij twee oude bekenden die niet besmet lijken te
zijn met het gelukzaligheidsvirus. Zij zijn echter een grote
uitzondering.
Als eerste ontmoet hij Fang Caodi, die beweert dat er tussen het
uitbreken van de economische crisis en het begin van de Chinese gouden
jaren in werkelijkheid 28 dagen zitten. Maar die staan niet in de
geschiedenisboeken en zijn ook compleet gewist in de media en het
geheugen van bijna alle Chinezen. Officieel mag die maand dan niet meer
bestaan, hij heeft nog troebele herinneringen aan die dagen en weet dat
er van alles is gebeurd. De tweede die Lao Chen ontmoet is zijn
jeugdliefde Xiao Xi, met wie hij de afgelopen zeven, acht jaar geen
contact heeft gehad. Ze is geen dissidente, maar trekt wel politieke
problemen naar zich toe omdat ze koppig is, geen onrechtvaardigheid kan
zien en mensen gemakkelijk tegen zich in het harnas jaagt. De
ontmoetingen maken dat Lao Chen enigszins begint te twijfelen aan de
officiële versie van de oorsprong van China's ongekende welvaart en
gevoel van welbehagen. Maar helemaal overtuigd is hij ook niet, was het
soms niet genoeg dat ze in China voor 90 procent 'vrij' zijn, dat
ze over minstens 90 procent van alle onderwerpen vrij kunnen
discusieren en minstens 90 procent van alle activiteiten zonder
overheidstoezicht kunnen uitvoeren?
Toch wordt hij meegetrokken in de
zoektocht naar de verdwenen 28 dagen. Zijn vrienden schrikken zelfs
niet terug voor ontvoering van een hooggeplaatst partijlid en eisen dat
hij hen alles vertelt. Wanneer ze zijn ontstellende relaas over het
Chinese Crisisplan voor de Gouden jaren horen en de vijf
beleidsmaatregelen die de regering gefaseerd invoert zijn ze compleet
van slag.
Fascinerend en verbijsterend
Een fascinerend boek, dat kun je rustig zeggen. En
beangstigend ook als je kijkt naar wat er nu op economisch gebied aan
de hand is. Het boek deed me af en toe denken aan De Schokdoctrine van
Naomi Klein. Veel van Chan Koonchung satirische bedoelde denkbeelden
liggen
dichter bij de waarheid dan je zou willen. Het is absoluut een boeiend
verhaal, dat had vooral te maken met de verschillende personages die de
revue passeren, waardoor je een uitvoerig beeld krijgt van de Chinese
samenleving. Wat me echt verbijsterde was dat studenten in het huidige
China nauwelijks meer weet hebben van de protesten in 1989 en wat er op
4 juni op het Tian’anmenplein in Beijing gebeurde. Gewoon gewist in
alle Chinese media en blijkbaar werkt de censuur zo goed dat het ook
via internet niet meer te vinden is.
De vette jaren is geen
opwekkend boek, maar wel een stevige aanrader.
Chan Koonchung, is
geboren in Shanghai en groeide op in Hongkong. Zijn roman De vette
jaren vloeide onder meer voort uit zijn ervaringen met het leven in
het moderne Beijing, waar hij inmiddels al negen jaar woont. In
Hongkong en Taiwan wordt het boek officieel uitgegeven. In China heeft
Koonchung het boek zelf aangeboden als e-book, tot censuur werd
toegepast. Het boek wordt in China niet officieel verkocht, maar via
geheime internetsites heeft het miljoenen lezers bereikt, die het aan
elkaar blijven doorgeven.
Janneke
|
interview
radio 1
audio
interview on YouTube
|
