"Arend had nooit geboren mogen worden. Zelf had hij zijn
uiterste best gedaan om het niet zover te laten komen."
Zo begint een aangrijpend verhaal over een jongen, die de zoon is van
een alleenstaande moeder. Anna heeft een traumatisch verleden achter de
rug, en woont in haar eentje in een stad. Haar vader leeft nog, haar
moeder is overleden. Op de dag dat ze dertig wordt, besluit ze een kind
te nemen, en ze stapt naar de gynaecoloog. Vanaf dat moment droomt ze
van een dochter,
zodanig dat ze zwaar teleurgesteld is als Arend tenslotte -zijns ondanks-
ter wereld komt.
Hij blijkt het absolute tegengestelde te zijn van wat ze gedroomd had,
en die teleurstelling werkt ze op de jongen uit. Hij is groot, zwaar en
log, men ziet hem als ouder aan dan hij is. Anna verzorgt hem minimaal,
werktuiglijk, zonder een greintje liefde. Ze schreeuwt tegen hem, sluit
hem op, en slaat hem. Arend moet het leven alleen zien door te komen. Al
in de baarmoeder dacht hij dat hij vleugels zou krijgen, maar ook zijn
droom bleek bedrog. Maar het is het enige waar zijn leven op gericht is:
vliegen, de beweging en de beesten. Vogels en vlinders, die vormen zijn
leven. Niemand begrijpt hem, als hij naar school moet, is hij een
buitenstaander, en hij wordt gepest.
De enige die hem een beetje liefde geeft, waar Arend een schuilplaats
vindt, is de bovenbuurman. Hans is een man alleen, ook een buitenbeentje,
hij heeft een slechte conditie en is kreupel. Stiekem -want Anna keurt
het af- hebben de man en de jongen contact met elkaar. Hans helpt hem
tegen de pestkoppen, maar binnen school kan hij niets doen. Als Arend
ziet dat een jongen met een bloedende lip niet naar buiten hoeft tijdens
het speelkwartier, trekt hij de enige juiste conclusie, die er zelfs toe
leiden dat hij voorlopig niet meer naar school hoeft...
Anna's vader is ziek en vraagt of hij zijn kleinzoon mag zien. Het wordt
een dramatisch bezoek. Het boek kan niet anders eindigen dan het doet.
De ontwikkeling van foetus naar baby naar kind wordt beschreven als
maakt Arend dat bewust mee. Hij geeft er zelf betekenis aan, terwijl het
toch instinctieve daden zijn. Zo kan Brijs Arend zijn eigen verhaal
laten vertellen, misschien nog wel schrijnender dan wanneer het
een alwetende verteller was geweest.
Ik vind dit boek mooier dan "de engelenmaker", maar dat laatste had wel
meer diepte.
Hier
is een fragment te vinden.
Marjo
Leuk, werkelijk gefascineerd deze tekst gelezen. Hoewel leuk.........,
dat is niet het goede woord. Zo precies weet Brijs een bepaalde sfeer op
te roepen. Zoals de moeder van Arend spoorslag het schoolplein verlaat,
zoals Arend aanvoelt dat er die dag wat staat te gebeuren. Brijs
gebruikt helemaal geen ingewikkelde zinnen en woorden. Tjonge, knap hoor.
Brijs voeg ik echt toe aan mijn lijstje van auteurs waarvan ik alle
boeken moet lezen. Helaas had de bieb in Breda Arend niet voorradig,
komt nog wel, heb nu "Twee levens" meegenomen, lijkt ook al zo
beklemmend te zijn als De Engelenmaker. Op kerstavond worden
verschillende mensen door rampen getroffen. Dat belooft
wat :-))
Wat
ik bedoelde met dat Brijs dieper gaat in 'de engelenmaker' is dat ik
daaruit meer een oordeel haal. Hoewel..nu ik er meer over na denk.
Eigenlijk vertelt Brijs daar ook alleen het verhaal, zonder
maatschappijkritiek te leveren. Dat doe je als lezer dus zelf..
Inderdaad!
Brijs laat het "oordelen" aan de lezer over, bijzonder goed zoals hij
dat doet
Dit
boek nam ik in september mee van de boekenbeurs in Utrecht. De schrijver
stond toen in de belangstelling met een ander boek De engelenmaker als
ik me niet vergis.
De 270 bladzijden van Arend lezen vlot weg, ook omdat het letterformaat
aangenaam is, niet van die hele kleine lettertjes.
Arend is het verhaal van een jongen die niet geboren had mogen worden
lees ik op de achterflap. Dat vond hij zelf blijkbaar ook want toen hij
een embryo was, besloot hij zo hard te groeien dat hij nooit op een
natuurlijke manier geboren zou kunnen worden. Zijn moeder ( een vader
heeft hij niet zegt zij) had op een meisje gehoopt , maar Arend is dus
een jongen. Arend denkt nog veel meer in de baarmoeder, raakt daar ook
al ontgoocheld als de
uitsteeksels aan weerszijden geen vleugeltjes worden, zoals hij had
gehoopt maar gewoon armen. Als je dan leest dan zijn moeder hem Arend
noemt ( n.a.v. een t.v programma waarmee het ene arendsjong het andere
uit het nest duwt) weet je al dat dat niet goed kan gaan. Arend vertelt
verder hoe hij veelt te groot, veel te zwaar en nog mank ook door het
leven gaat, met een moeder die meer tegen hem schreeuwt en hem slaat dan
aandacht en liefde geeft, als kleuter op school gepest en uitgelachen
wordt en alleen van zijn bovenbuurman nog enige positieve aandacht
krijgt. Arend is gefascineerd door vogels en het enige wat hem
bezighoudt is de vraag op welke manier hij
ook kan vliegen.
Ik vond het een verhaal waarin een aantal dingen vreemd zijn, niet dat
ze me echt irriteren maar toch.. Doordat Arend al in de baarmoeder in
staat is om als een kind van weet ik veel hoe oud (maar ouder dan een
kleuter) te denken vind ik het lastig om hem voor te stellen als baby of
als peuter. (bovendien is hij ook veel te groot voor zijn leeftijd) Het
lijkt wel of hij vanaf zijn verwekking tot aan zijn fatale vliegpoging
niet ouder wordt, terwijl er toch een baby, peuter en kleuter periode
beschreven worden. Zijn moeder zit op mijn netvlies als een schreeuwende,
slaande en onverantwoordelijke vrouw, (ook al wordt wel duidelijk dat
zij een ernstig trauma heeft) die haar baby/peuter gewoon alleen
achterlaat terwijl zij werkt. Ik was soms verbaasd dat ze hem nog eten
en drinken gaf en kleren voor hem kocht.
Kortom een verhaal wat qua inhoud vreemd is, maar toch lekker leest.
Dit
boek is in mijn top toen van het afgelopen jaar terechtgekomen, omdat
het een schokkend verhaal is, dat blijft hangen. Ik kan tenminste van de
meeste boeken het verhaal niet terughalen in herinnering zonder hulp van
mijn verslagen. Deze wel! Het las als een sprookje, maar dan een zeer
zwart sprookje..
monalisa
helemaal trots dat ze ook af en toe eens voor archiefgrrl kan spelen
;-))