Audrey Niffenegger
De tweeling van Highgate
Oorspronkelijke titel: Her Fearful Symmetry (2009)
Vertaling: Jeannet Dekker
413 pagina's | De Boekerij | februari 2010



In november 2010 was ‘De tweeling van Highgate’ het boek van de maand. Veel grrls lazen het boek en er werd veel over gemaild naar de groep. Hier kun je nalezen hoe het boek op de leeslijst is gekomen (de aanbeveling).

De grrl die de aanbeveling schreef:
Ik heb in mijn aanbeveling niets gezegd over het feit dat geesten (en dan met name die van Espeth) een nogal prominente rol in dit boek spelen. Ik heb zelf namelijk helemaal niets met
'spookverhalen', en als ik dit vantevoren geweten zou hebben, zou ik dit boek waarschijnlijk niet zijn gaan lezen. Toen ik eenmaal lekker in het boek zat en ontdekte dat de geest van Elspeth een steeds grotere rol ging spelen, was ik dan ook geirriteerd. Maar gaandeweg begon ik het steeds intrigerender te vinden en werd ik toch weer gegrepen door het boek.

Een andere grrl vat het boek mooi samen:
Robert en Elspeth zijn een gelukkig stel, ieder met een eigen appartement in hetzelfde huis. Maar dan sterft Elspeth. Ze heeft haar geliefde wel wat verteld over een tweelingzus, die nu in Amerika woont, maar nooit wat er precies tussen hen gebeurd is, waardoor ze nu al jaren geen contact meer hebben. Hij verbaast zich er ook over dat Elspeth in haar testament bepaalt dat de tweelingdochters van haar zus, Julia en Valentina, alles krijgen  - op wat persoonlijke spullen na- als ze een jaar lang in Elspeths flat komen wonen, en daar hun ouders niet toelaten.
Maar hij voert haar laatste wens netjes uit, en is ook van plan de meisjes te helpen als ze eenmaal gearriveerd zijn. Maar om de een of andere reden, hij snapt het zelf niet zo goed, blijft hij ze ontwijken. De meisjes, twintig jaar oud, zijn heel nieuwsgierig naar Londen, en eigenlijk ook wel naar die tante van wie ze niets weten. Er is nog een andere bewoner in het huis, Martin. Die heeft ook zo zijn problemen: hij heeft vreselijk last van smetvrees en durft ook het huis niet uit. Zijn vrouw is er al om gaan lopen, ze woont nu in Amsterdam. Julia maakt contact met hem.

Intussen is Valentina voornemens om een studie te beginnen, ze wil modeontwerpster worden. Maar Julia werkt haar tegen, en zij is altijd de meest dominante van de twee geweest. Kan ze ook nu haar zus dwingen om het leven te leiden zoals zij dat wil?
Dit alles is al stof genoeg om een aardige roman te vullen, maar waar het echt om gaat is het feit dat Elspeths geest nog in haar woning rondwaart. En Valentina blijkt erg gevoelig te zijn voor haar onzichtbare bewegingen.  Als Elspeth sterker wordt, worden ook Robert en Julia haar gewaar. Ze weten zelfs een manier te vinden om te communiceren. Elspeth blijkt zowel bij leven als in de dood een bijzonder mens te zijn!

Een aantal grrls vonden het boek verontrustend en het verhaal niet helemaal waterdicht.

Het is een boek dat je snel uit hebt omdat het verschrikkelijk spannend is. Vond ik dan. Maar ik vond het ook verontrustend. Ik weet niet precies waarom.

V
E
R
K
L
A
P
P
E
R

Ik snap niet hoe Elspeth opgesloten kan zitten in haar flat als ze in het ziekenhuis is overleden. Ik snap ook niet waarom zij, die toch slimmer is dan Valentina, niet op het idee komt om via iemands lichaam haar flat te verlaten.

Ik vind dat hele grote geheim tussen Elspeth en Edie behoorlijk puberaal. En ik snap al helemaal niet waarom dat een reden is om elkaar nooit meer te zien. Er wordt gesteld dat Jack dan wellicht argwaan zou kunnen krijgen. Ik vind dat ongeloofwaardig. Als je denkt ermee weg te komen nadat je onlangs een tweeling hebt gebaard, dan kun je ook menen ermee weg te komen als er een aantal jaren verstreken is.

De omslag in Valentina vind ik ook ongeloofwaardig. Natuurlijk wil ze op een gegeven moment onder de plak van Julia vandaan. Waarom dan niet die modeopleiding volgen? Desnoods een baantje nemen op de begraafplaats. Nee, het moet meteen helemaal drastisch. En zonder enig medegevoel voor haar zus en haar ouders.

Dat zat me geloof ik nog het meeste dwars. Het grenzeloze aan iedereen voorbijgaan om tot zelfverwerkelijking te komen.

Elspeth is uiteraard de grote kampioen. Zij doodt gewoonweg haar eigen kind om zelf terug te kunnen komen. Haar smoesjes gaan voor mij niet op. Ze zegt dat Valentina’s geest te zwak was om terug te kunnen keren in haar lichaam. Nou, dat wist ze van te voren heel goed! En zelfs als het inderdaad onmacht was, dan had ze er ook nog altijd voor kunnen kiezen om bij haar dochter te blijven.

Ik heb hier ook veel over nagedacht. Er was natuurlijk geen enkele reden waarom Valentina niet gewoon wat meer haar eigen gang zou kunnen gaan. Maar volgens mij wilde Niffennegger er gewoon naar toe dat ze Elspeth in Valentina's lichaam verder wilde laten leven, dus moest ze (Niffenneger dus) Valentina wel de keuze laten maken om te sterven. Helaas is de onderbouwing daarvan dus niet goed uitgewerkt, dat ben ik met je eens.


Het boek was prettig om te lezen maar ik vond het ook een vreemd verhaal en tegen het einde van het verhaal begonnen de gebeurtenissen mij tegen te staan.
Wat Valentina met haar tante regelt zodat ze onder Julia's plak vandaan kan komen is vreemd en dom. Eerst vond ik het nog wel een mooi bedacht idee, maar als je erover nadenkt, dan zou je dat echt nooit doen. Wat de tante daarna doet, is ook niet te begrijpen, vooral niet gezien haar relatie tot Valentina.
Toch vond ik het een leuk boek om te lezen! En dat het einde me niet beviel, geeft stof tot nadenken.

Ik vind het ook een spannend spookverhaal, een goed geschreven 'gothic novel' maar de lezer moet wel bereid zijn haar/zijn ongeloof op te schorten. En dat ben ik wel in dit geval het is imo knap en geestig gedaan

Maar vooral de scene waarin Robert en Elspeth afscheid nemen, op een moment dat hij haar niet meer kan zien, is pure romantiek. Als de scene in 'Ghost' met Patrick Swayze en Demi Moore, prachtig! Ook de verhaallijn rondom het katje is erg leuk, en natuurlijk is het kerkhof van Highgate waar een deel van het verhaal zich afspeelt, een mooi decor.

Over gekte

Ik zie meerdere vormen van 'gekte', waarvan de obsessieve dwangmatigheid van Martin, de bovenbuurman de duidelijkste is.   Zijn vrouw Marijke kan niet anders dan de boel forceren door bij hem weg te gaan.

Maar wat te denken van Robert, die maar niet loskomt van zijn Elspeth en hele nachten aan haar graf doorbrengt? (dat de alarmverlichting van de begraafplaats in zijn geval heel selectief aanspringt, nl niet?, maar bij rondlopende vossen wel, neem ik even op de koop toe). Het lukt Robert op een bizarre manier om uiteindelijk los te komen.

De tweeling Valentina en Julia zijn ook voer voor de therapeut. Zo close met elkaar opgegroeid dat ze niet zonder elkaar kunnen, maar als ze volwassen zijn ook niet met julia is een vervelende dwingeland geworden en valentina een passief-agressieve afhankelijke zieke. Ze komen daar op een originele manier uit, maar ik ben blij dat het mijn dochters niet zijn.

Ik vond het mooi om achteraf na te denken over hoe mensen toch soms hopeloos aan elkaar vastgeklonken zitten, zelfs in een heel moeilijke, soms gewelddadige relatie.

Over Nederland

Ik vroeg me tijdens het lezen van die stukken over Marijke trouwens wel af of Niffenegger iets met Nederland had en jawel,
in een interview las ik: 'Amsterdam would be a great place to live, I've always had a deep fondness for the Dutch and their glorious city. I used to date a Dutchman and was happy to be "family" to his family.'

Die familie heeft vast de Nederlandse zinnetjes nagekeken, want die waren nou eens foutloos. Keurig. Dat gaat vaak mis, wat me altijd weer verbaast, want hoe moeilijk is het nou om zoiets even te laten nakijken?



samenvatting Judith











De tweeling van highgate



Audrey niffenegger

Audrey Niffenegger


Highgate Cemetary

Interview met
de schrijfster




recensie Elsje las

recensie Monalisa leest
Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 20/05/12  janneke