In november 2010 was ‘De tweeling van Highgate’ het boek van de maand.
Veel grrls lazen het boek en er werd veel over gemaild naar de groep. Hier kun je nalezen hoe het boek op de leeslijst
is gekomen (de aanbeveling).
De grrl die de aanbeveling
schreef:
Ik heb in mijn aanbeveling niets gezegd over het feit dat geesten (en
dan met name die van Espeth) een nogal prominente rol in dit boek
spelen. Ik heb zelf namelijk helemaal niets met
'spookverhalen', en als ik dit vantevoren geweten zou hebben, zou ik
dit boek waarschijnlijk niet zijn gaan lezen. Toen ik eenmaal lekker in
het boek zat en ontdekte dat de geest van Elspeth een steeds grotere
rol ging spelen, was ik dan ook geirriteerd. Maar gaandeweg begon ik
het steeds intrigerender te vinden en werd ik toch weer gegrepen door
het boek.
Een andere grrl vat het boek
mooi samen:
Robert en Elspeth zijn een gelukkig stel, ieder met een eigen
appartement in hetzelfde huis. Maar dan sterft Elspeth. Ze heeft haar
geliefde wel wat verteld over een tweelingzus, die nu in Amerika woont,
maar nooit wat er precies tussen hen gebeurd is, waardoor ze nu al
jaren geen contact meer hebben. Hij verbaast zich er ook over dat
Elspeth in haar testament bepaalt dat de tweelingdochters van haar zus,
Julia en Valentina, alles krijgen - op wat persoonlijke spullen
na- als ze een jaar lang in Elspeths flat komen wonen, en daar hun
ouders niet toelaten.
Maar hij voert haar laatste wens netjes uit, en is ook van plan de
meisjes te helpen als ze eenmaal gearriveerd zijn. Maar om de een of
andere reden, hij snapt het zelf niet zo goed, blijft hij ze ontwijken.
De meisjes, twintig jaar oud, zijn heel nieuwsgierig naar Londen, en
eigenlijk ook wel naar die tante van wie ze niets weten. Er is nog een
andere bewoner in het huis, Martin. Die heeft ook zo zijn problemen:
hij heeft vreselijk last van smetvrees en durft ook het huis niet uit.
Zijn vrouw is er al om gaan lopen, ze woont nu in Amsterdam. Julia
maakt contact met hem.
Intussen is Valentina voornemens om een studie te beginnen, ze wil
modeontwerpster worden. Maar Julia werkt haar tegen, en zij is altijd
de meest dominante van de twee geweest. Kan ze ook nu haar zus dwingen
om het leven te leiden zoals zij dat wil?
Dit alles is al stof genoeg om een aardige roman te vullen, maar waar
het echt om gaat is het feit dat Elspeths geest nog in haar woning
rondwaart. En Valentina blijkt erg gevoelig te zijn voor haar
onzichtbare bewegingen. Als Elspeth sterker wordt, worden ook
Robert en Julia haar gewaar. Ze weten zelfs een manier te vinden om te
communiceren. Elspeth blijkt zowel bij leven als in de dood een
bijzonder mens te zijn!
Een aantal grrls vonden het
boek verontrustend en het verhaal niet helemaal waterdicht.
Het is een boek dat je snel uit hebt
omdat het verschrikkelijk spannend is. Vond ik dan. Maar ik vond het
ook verontrustend. Ik weet niet precies waarom.
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Ik snap niet hoe Elspeth opgesloten kan zitten in haar flat als ze in
het ziekenhuis is overleden. Ik snap ook niet waarom zij, die toch
slimmer is dan Valentina, niet op het idee komt om via iemands lichaam
haar flat te verlaten.
Ik vind dat hele grote geheim tussen Elspeth en Edie behoorlijk
puberaal. En ik snap al helemaal niet waarom dat een reden is om elkaar
nooit meer te zien. Er wordt gesteld dat Jack dan wellicht argwaan zou
kunnen krijgen. Ik vind dat ongeloofwaardig. Als je denkt ermee weg te
komen nadat je onlangs een tweeling hebt gebaard, dan kun je ook menen
ermee weg te komen als er een aantal jaren verstreken is.
De omslag in Valentina vind ik ook ongeloofwaardig. Natuurlijk wil ze
op een gegeven moment onder de plak van Julia vandaan. Waarom dan niet
die modeopleiding volgen? Desnoods een baantje nemen op de
begraafplaats. Nee, het moet meteen helemaal drastisch. En zonder enig
medegevoel voor haar zus en haar ouders.
Dat zat me geloof ik nog het meeste dwars. Het grenzeloze aan iedereen
voorbijgaan om tot zelfverwerkelijking te komen.
Elspeth is uiteraard de grote kampioen. Zij doodt gewoonweg haar eigen
kind om zelf terug te kunnen komen. Haar smoesjes gaan voor mij niet
op. Ze zegt dat Valentina’s geest te zwak was om terug te kunnen keren
in haar lichaam. Nou, dat wist ze van te voren heel goed! En zelfs als
het inderdaad onmacht was, dan had ze er ook nog altijd voor kunnen
kiezen om bij haar dochter te blijven.
Ik heb hier ook veel over nagedacht.
Er was natuurlijk geen enkele reden waarom Valentina niet gewoon wat
meer haar eigen gang zou kunnen gaan. Maar volgens mij wilde
Niffennegger er gewoon naar toe dat ze Elspeth in Valentina's lichaam
verder wilde laten leven, dus moest ze (Niffenneger dus) Valentina wel
de keuze laten maken om te sterven. Helaas is de onderbouwing daarvan
dus niet goed uitgewerkt, dat ben ik met je eens.
Het boek was prettig om te lezen maar
ik vond het ook een vreemd verhaal en tegen het einde van het verhaal
begonnen de gebeurtenissen mij tegen te staan.
Wat Valentina met haar tante regelt zodat ze onder Julia's plak vandaan
kan komen is vreemd en dom. Eerst vond ik het nog wel een mooi bedacht
idee, maar als je erover nadenkt, dan zou je dat echt nooit doen. Wat
de tante daarna doet, is ook niet te begrijpen, vooral niet gezien haar
relatie tot Valentina.
Toch vond ik het een leuk boek om te lezen! En dat het einde me niet
beviel, geeft stof tot nadenken.
Ik vind het ook een spannend
spookverhaal, een goed geschreven 'gothic novel' maar de lezer moet wel
bereid zijn haar/zijn ongeloof op te schorten. En dat ben ik wel in dit
geval het is imo knap en geestig gedaan
Maar vooral de scene waarin Robert en Elspeth afscheid nemen, op een
moment dat hij haar niet meer kan zien, is pure romantiek. Als de scene
in 'Ghost' met Patrick Swayze en Demi Moore, prachtig! Ook de verhaallijn rondom het katje is erg leuk, en natuurlijk is het
kerkhof van Highgate waar een deel van het verhaal zich afspeelt, een
mooi decor.
Over gekte
Ik zie meerdere vormen van 'gekte',
waarvan de obsessieve dwangmatigheid van Martin, de
bovenbuurman de duidelijkste is. Zijn vrouw Marijke kan
niet anders dan de boel forceren door bij hem weg te gaan.
Maar wat te denken van Robert, die maar niet loskomt van zijn Elspeth
en hele nachten aan haar graf doorbrengt? (dat de alarmverlichting van
de begraafplaats in zijn geval heel selectief aanspringt, nl niet?,
maar bij rondlopende vossen wel, neem ik even op de koop toe). Het lukt
Robert op een bizarre manier om uiteindelijk los te komen.
De tweeling Valentina en Julia zijn ook voer voor de therapeut. Zo
close met elkaar opgegroeid dat ze niet zonder elkaar kunnen, maar als
ze volwassen zijn ook niet met julia is een vervelende dwingeland
geworden en valentina een passief-agressieve afhankelijke zieke. Ze
komen daar op een originele manier uit, maar ik ben blij dat het mijn
dochters niet zijn.
Ik vond het mooi om achteraf na te denken over hoe mensen toch soms
hopeloos aan elkaar vastgeklonken zitten, zelfs in een heel moeilijke,
soms gewelddadige relatie.
Over Nederland
Ik vroeg me tijdens het lezen van die
stukken over Marijke trouwens wel af of Niffenegger iets met Nederland
had en jawel,
in een interview las ik: 'Amsterdam would be a great place to live,
I've always had a deep fondness for the Dutch and their glorious city.
I used to date a Dutchman and was happy to be "family" to his family.'
Die familie heeft vast de Nederlandse zinnetjes nagekeken, want die
waren nou eens foutloos. Keurig. Dat gaat vaak mis, wat me altijd weer
verbaast, want hoe moeilijk is het nou om zoiets even te laten nakijken?
samenvatting Judith
|
Audrey
Niffenegger
Highgate Cemetary
Interview met
de schrijfster
recensie Elsje las
recensie Monalisa leest
|