Mooie elementen
Er zitten een aantal mooie elementen in
Extra tijd. Als eerste
natuurlijk de parallelle tijd van de dreigende degradatie en het
stervensproces. Dat geeft meteen ook een bepaalde structuur aan het
boek. De live verslagen van de wedstrijden (tegen Cambuur notabene!)
zijn passende onderbrekingen van het verhaal waar het echt om gaat. Het
geeft ook een bepaalde spanningsboog. Gaat Roda JC het redden en
belangrijker nog zal zijn vader het tot die tijd volhouden? Hoewel
autobiografisch is
Extra tijd vooral een roman, een literaire
roman. Dat wil niet zeggen dat het taalgebruik gekunsteld of
ingewikkeld is, in tegendeel zelfs Dautzenberg schrijft, zo lijkt het,
recht uit het hart. Maar halverwege is er een onverwachte stijlbreuk
die twee hoofdstukken lang duurt. In die hoofdstukken wordt het verhaal
verteld als een filmscript. Een stijlbreuk die ik persoonlijk niet heel
mooi vond, maar die ik wel begreep. Het schept afstand, een thema dat
door het hele boek heen loopt. Mooi in contrast daarmee zijn de
gedichten die in een aparte losse bijlage achterin het boek zijn
toegevoegd. En tot slot is er nog de zwarte cowboy die zo pontificaal
op de cover staat. Een mythische revolverheld, die voortkomt uit de
western
Django (zelf moest bij deze figuur
vooral denken aan de in het zwart geklede figuur uit de film
El Mariachi). Hij is de dood die Marcel in dromen
en visioenen toespreekt en hem uitmaakt voor lafaard. Het is een brug
tussen fictie en werkelijkheid die Marcel aanspoort om zijn masker af
te zetten.