In februari 2011 was ik haal je op, ik neem
je mee van Niccolò Ammaniti ons maandboek. Hoewel
verschillende Boekgrrls meelazen, werd er maar door ééntje over gemaild.
Dag grrls,
Ik las het maandboek van Niccolo Ammaniti. Had er veel zin in, had
zoveel mensen enthousiast gehoord over deze jonge Italiaanse
schrijver...
Het verhaal
Pietro Moroni is een 12-jarig jochie in een klein dorpje aan de
Italiaanse Noordkust, Ischiano Scalo. Het is een stil kind dat uit een
gezin komt met een vader die nogal losse handjes heeft, een
murw-geslagen moeder en zijn tien jaar oudere broer die in leren jack
de schapen van het gezin hoedt terwijl hij droomt van emigreren. Het is
een stil en teruggetrokken jochie in wiens leven het niet gaat om
gelijk krijgen maar om het direct toegeven dat hij degene is die
schuldig is (of dat nou waar is of niet) want dan is de ellende sneller
voorbij. Het enige kind dat vrienden met hem is is Gloria, het mooiste
en slimste meisje uit de klas. Zij komt uit een rijk en liefhebbend
gezin. Op school gaat het niet goed met Pietro, hij is het pispaaltje
van de drie grote en sterke klasgenoten Pierini, Bacci en Ronca. Je
kent het type wel, van die domme krachtpatsers.
Graziano Biglia is de andere hoofdpersoon uit het boek. Hij is een
flierefluitende veertiger, die met zijn gitaar en lekkere lijf in
vakantieplaatsen over de wereld de vrouwelijke toeristen het hoofd en
de portemonnee op hol brengt. Tot hij in een discotheek de
twintigjarige naaktdanseres Erica Tettel ontmoet, aan wie hij zijn hart
verpandt, al wil zij het niet hebben. Graziano heeft grootse plannen om
met haar te trouwen en zich vervolgens in zijn geboortedorp Ischiano
Scalo te vestigen. As hij daar aankomt, vertelt hij iedereen vol gloed
dat hij gaat trouwen. Maar Erica laat hem zitten en wanhopig gaat
Graziano op zoek naar een waardig vervangster. Die vindt hij in de
teruggetrokken levende schooljuf Flora Palmieri. Deze juf wordt, niet
geheel toevallig, ook belaagd door de drie pestkoppen.
Als Pierini, Bacci en Ronca Pietro dwingen om in de school in te
breken, zetten zij daarmee een reeks gebeurtenissen in gang die de
levens van de personages voorgoed veranderen.
Ik snapte tijdens het lezen van de eerste helft van dit boek niet
waarom er zo'n ophef over wordt gemaakt over deze schrijver en dan
natuurlijk met name over dit boek. Ik vond de personages oninteressant,
de taal die Ammaniti bezigt niet bijzonder, en het verhaal maar zo-zo.
Maar het einde is bijzonder, heel bijzonder. Al met al toch blij dat ik
het las. Daarom: drie sterren. Sorry :-)
Ben benieuwd wat jullie ervan vinden!
Else
|
Niccolò Ammaniti
|
