Jonathan Franzen
Ik om net terug van de avond in de Bostonse bibliotheek met Jonathan Franzen. De centrale bieb hier heeft in de kelder een auditorium waar zo'n slordige vijfhonded mensen in kunnen. En dan is er boven nog een groot video screen voor de laatkomers die niet meer in het auditorium passen. Ik was er al vroeg, zodat ik een heel mooi plaatsje op de derde rij recht voor Jonathan Franzen's knappe neus. Op jullie vraag of het een stuk is kan ik dus volmondig antwoorden "Ja, het is een reuze stuk."
Hij gedraagt
zich enigszinds onzeker en kon in het begin niet helemaal uit zijn woorden komen. Ook maakt hij voortdurend grapjes tenkoste van zichzelf. Dat maakte hem nog charmanter. Hij begon met te zeggen dat de mensen die hem naar Boston gestuurd hadden (de uitgever van de paperback editie van "The Corrections" en de uitgever van de hardcover van zijn nieuwe boek met essays "How to be alone") hem de opdracht hadden gegeven uit die boeken voor te lezen. "How to be alone" is een bundel van essays over wat het betekent om een individu te zijn en toch ergens bij te horen.Hij begon met een humoristies essay uit "How to be alone" dat "Books in bed" heette. "Let's get the most embarrassing part over with first". Het ging over de verborgen sexuele normen die we hebben. Zo wordt volgens Franzen elke heterosexuele man geacht gek te zijn op suggestieve lingerie
en hij maakt zich ernstig zorgen dat dit bij hem niet het geval is. Is hij wel normaal? Hij noemde nog een paar voorbeelden waar hij in zijn denken over seks van de norm afwijkt (als ik in bed lig denk ik vaker over het boek dat ik lees dan over seks) en toen zei hij: "now I am not going to read any further; it's getting too embarrassing."Na enig teleurgesteld geroep uit de zaal las hij een stuk voor uit "The Corrections": de discussie tijdens de lunch in Chip's huis tussen voornamelijk Enid en Denise. Ook ditmaal kwamen er normen aan te pas (het thema van de avond) moeder Enid was erg onder de indruk van een hoog dessert op een feestje, terwijl grootte van een dessert dochter Denise (een kokkin) niets kon schelen. Daarna las hij een stuk waarin Gary probeert uit te maken of hij ook klinisch depressief is (wat is de norm voor klinisch depressief?).
Hierna volgde een tweede essay dat : Inauguration Day, January 2001. Het ging over de avonturen van een kleine groep ultra linkse demonstranten die met een gehuurde antieke schoolbus zonder toilet 8 uur van New York City naar Washington D.C. rijden om in de buurt van het Superior Court tegen Bush's presidentschap betogen. "We know was democracy is Bush knows what hypocrisy is." Alweer een zeer grappig verhaal.
Toen kwamen de vragen. Er wordt trouwens een film van de Corrections gemaakt. Wanneer die film uitkomt is nog niet duidelijk. Franzen vindt het allemaal maar "embarrassing".
Op de vraag hoe autobiografisch "The Corrections" is antwoordde Franzen:
"Onder een biografie versta ik het neerschrijven van wat er precies in een leven gebeurd is. Dit is een roman en de vijf hoofdpersonen en de gebeurtenissen zijn verzonnen, dus is het geen autobiografie. Natuurlijk heb ik wel dingen in mijn eigen leven gebruikt, zoals het feit dat mijn vader Alheimer's had.Vraag: Hoe voel je je als je iemand ziet die je boek aan het lezen is?
Franzen: "I raak in acute paniek. I ben heel bang dat ze het niet mooi zullen vinden. De eerste keer dat het me overkwam was op een vliegveld. De vrouw die het aan het lezen was, had pas drie pagina's gelezen. Ik stapte op haar af en wist toen niet meer wat ik zeggen moest. Zij dacht dat ik iets met haar wou. Ik schaam me nog steeds als ik daar aan denk. Gelukkig moest ik gauw naar mijn vliegtuig.Vraag: "Is "The Corrections" en satire.
Franzen: " Ik schrijf met ironie over dingen die ik als sociale misstanden zie."Vraag: "Was je verrast door de reactie van de critici en de lezers op je "Corrections"?"
Franzen: Ik was verrast dat zoveel mensen het waardeerden. Ik had weliswaar geprobeerd om een boek te schrijven dat ik zelf graag zou willen lezen, maar dat betekent nog niet dat zoveel andere mensen het ook graag lezen.Vraag: "What do you think is the coolest thing?'
Franzen: I think wisdom is cool. Like someone who has lived to a ripe old age and has learned something about life. That's cool.Vraag: "The corrections in nogal complex van compositie". Probeer je je werk toegankelijk te maken?"
Franzen:" Ik schrijf wat ik zelf zou willen lezen. Ik houd van toegankelijke boeken. Aan de andere kant zal ik niets veranderen omdat ik bang ben lezers te verliezen."Vraag: "Wat vind je nu achteraf van je "Oprah" besluit? (Luid gelach in de zaal)
Franzen: Het was geen besluit; meer een faux pas. In een interview had ik gezegd dat ik aan de ene kant wel en andere kant niet in Oprah's bookclub wilde. Dit kwam in de pers als dat ik niet wilde. Oprah was niet helemaal onterecht kwaad en ik werd de show uitgeschopt. Als ik meer ervaring gehad had in interviews dan zou het niet gebeurd zijn. Embarrassing!"Daarna signeerde hij boeken. Toen het mijn beurt was vroeg hij meteen of ik Nederlandse was. Ik vertelde hem ook over de boekgrrls en dat we het over zijn boek hadden. Hij hoopte dat wij positief over hem zouden zijn.
Groetjes uit Boston.
Marietje
Laatste keer bijgewerkt: 16/11/06 Eisjen
