Aanbevelingen voor de leeslijst
september 2004 tot en met februari 2005
Auster, Paul: Orakelnacht
Asscher-Pinkhof, Clara : Danseres zonder benen
Barker, Pat: Double Vision.
Blasi, Marlena de: Duizend dagen in Venetië
Bouazza, Hafid : Paravion
Cervantes de Saavedra, Miguel : Don Quichot van La Mancha
Haasse, Hella: Het dieptelood van de herinnering
Indridason, Arnaldur: Moordkuil
Kafka: Het proces
Kertesz, Imre; Liquidatie
Reardon, Dr. Joyce (red): Het dagboek van Ellen Rimbauer
Murakami, Haruki: De Opwindvogelkronieken
Pullman, Philip: Het gouden kompas
Prachett, Terry: The wee free men
Prachett, Terry: Equal rites
Preussler: Meester van de zwarte molen
Seierstad, Asne: De boekhandelaar van Kaboel
Stendahl: Le rouge et le noir
Ugresic, Dubravka: Het Museum van Onvoorwaardelijk Overgave
Voznesenskaja, Julia: Vrouwendecamerone
Het was mijn eerste Auster en zeker niet mijn laatste. Het verhaal is vrij eenvoudig. Ik zal niet het hele verhaal uit de doeken doen want dan is de spanning weg voor grrls die het nog willen lezen. Hoofdpersoon Sidney Orr is een schrijver herstellende van een
ziekte die hem bijna fataal was geworden en hij probeert weer aan het werk te geraken. Hij meent gelukkig getrouwd te zijn met de als enigszins mysterieus gepresenteerde Grace.Op een dag schaft ie zichzelf een mooi notitieblok aan en het schrijven lijkt opeens vanzelf te gaan. Alsof er zekere magie zit in dat notitieblok. Met dit soort effecten zit het boek vol. Goede vriend en eveneens schrijver Trause (anagram van Auster) blijkt ook een dergelijk notitieblok te hebben. Het verhaal dat de hoofdpersoon Sidney Orr in het notitieblok schrijft (roman in de roman)gaat over een man Nick Bowen die door op een dag zijn leven zomaar achter zich laat (het spreekwoordelijke pakje sigaretten gaat halen of mag dat niet meer;-)..) gesterkt in deze beslissing op het moment dat hij net aan de dood lijkt te zijn ontsnapt omdat een vallend voorwerp hem op een haar na mist. Hij had immers net zo goed dood kunnen zijn, hetgeen hij als rechtvaardiging voor zijn nieuwe begin ziet.
De overeenkomst met de situatie van de echte hoofdpersoon is duidelijk. Maar er zijn ook heldere verschillen. Sidney is namelijk niet van plan zijn vrouw te verlaten, maar er is wel sprake van onzekerheid over zijn relatie met haar. Het zou aardig zijn om hierover eens verder te filosoferen. Vooral ook omdat min of meer spiegelbeeldig hieraan de vrouw van Sid, Grace het verhaal van de roman in de tweede laag, als droom beleeft. Het verschil tussen droom en het verhaal in het blauwe notitieboek is boeiend.
In deze tweede laag-roman zit nog een roman (3de laag) Orakelnacht. Het is een verhaal uit 1927 van een beroemde schrijfster dat nooit is uitgegeven. Deze roman moet de hoofdpersoon uit laag 2 helpen om zijn verleden daadwerkelijk uit te vlakken. Toevallige gebeurtenissen worden zo gepresenteerd dat er een zekere spanning ontstaat. Maar zoals op de achterflap al staat er zijn geen spoken. Een boek vooral over tijd, wat is het verschil tussen heden en verleden? Bestaat er toeval? Wat is de rol van een schrijver? Kan het geschreven woord de toekomst daadwerkelijk beïnvloeden? Bestaat de vreselijke voorspelling. Verder is er het thema trouw/ontrouw en dit in relatie tot vertrouwen. Sommige thema's worden niet helemaal afgewerkt. Maar dat is mijns inziens niet storend aangezien het boek zo vol is van boeiende thematiek. Er blijft veel om over na te denken. Een echte aanrader vind ik. De verschillende lagen zijn spannend met elkaar vervlochten, terwijl de rode draad in het verhaal de aandacht blijft vragen. Het is stilistisch heel aangenaam om te consumeren, goede vertaling ook.
Recensie in het Parool
Clara Asscher-Pinkhof: Danseres zonder benen
Voor mijn literatuurlijst van de HBS heb ik ooit het boek 'Sterrekinderen' gelezen, van Clara Asscher-Pinkhof. Een boek over de oorlog en het lot van joodse kinderen, geschreven vanuit eigen ervaring. Dit boek vond ik zo indrukwekkend en ook akelig, dat ik het daarna nooit weer heb gelezen. Nu vond ik kortgeleden op een rommelmarkt een ander boek van haar waarin ze haar gehele leven beschrijft. Zij noemt zich daarin 'Danseres zonder benen', dat is ook de titel van het boek.
Achterflap:
Clara Asscher -Pinkhof heeft in dit boek het verhaal van haar leven gegeven. Toen haar man op jeugdige leeftijd overleed werd haar het belangrijkste instrument tot geluk en zelfontplooiing ontnomen: zij werd als een danseres zonder benen. En toen kwam de oorlog; zelden zijn de verschrikkingen van de jodenvervolging zó beschreven door iemand die het aan den lijve ondervonden heft. Met haar lotgenoten droeg Clara Asscher-Pinkhof de jodenster. Ze werd weggevoerd naar Westerbork en later naar Bergen Belsen. Als door een wonder werd ze bevrijd en bereikte Israël, al betekende dit niet de definitieve vrede waar zij in dit ontroerende boek zo voor pleit.
NRC: Hier is een vrouw aan het woord die in al haar eenvoud en zuivere gevoeligheid steeds weer uit kan stijgen boven zichzelf en daardoor een moeder in Israël. ja een teken voor heel die geteisterde generatie wordt.Nu kan ik niet echt veel met een commentaar zoals dat van hierboven (NRC), maar ik zou wel graag het boek willen nomineren. Hiervoor heb ik verschillende redenen, strikt persoonlijk, heeft niet te maken met de literaire vorm oid, daar weet ik sowieso al niet veel van:-) Waarom dan wel?
a. ik wil mijn hbs-ervaring vergelijken met de manier waarop ik nu een document van dezelfde schrijfster over dezelfde periode lees
b. ook ik heb de traumatische ervaring van het zeer jong overlijden van een echtgenoot meegemaakt en wil graag lezen hoe zij daarover schrijft, wat haar overlevingsmechanismen zijn geweest , vooral omdat zij de van de ene in de andere ellendige ervaring is gerold en er kennelijk heel sterk uit is gekomen.
Dus heel graag dit boek op de leeslijst!
Pat Barker: Double Vision.
Pat Barker, in 1943 geboren in Thornaby-on-Tees, studeerde geschiedenis, economie en politieke wetenschappen in Londen. Daarna gaf ze geschiedenisles aan een middelbare school in het noordoosten van Engeland. In 1970, na de geboorte van haar eerste kind (een zoon), gaf ze deze baan op. Vier jaar later werd haar dochter geboren. In 1982 debuteerde ze met Union Street (in het Nederlands onder dezelfde titel verschenen), een roman die zeer lovende kritieken kreeg en op basis waarvan ze in 1983 verkozen werd tot een van de twintig beste jonge Britse schrijvers.
Barker's onlangs verschenen Double Vision heeft op het eerste gezicht niets met dit vraagstuk te maken. Double Vision is wat men noemt een eigentijdse roman. Stephen Sharkey, een oorlogscorrespondent, keert net terug van zijn laatste missie in Afghanistan waar zijn collega, fotograaf Ben Frobisher, is doodgeschoten. Sharkey, leeg en afgestompt van al zijn ervaringen in Afrika en het Midden Oosten, besluit zich terug te trekken uit de wereld vol oorlog en een boek te schrijven over de manier waarop oorlog wordt weergegeven in de media. (Helaas lukt het Barker niet om dit op zich veelbelovende thema op interessante wijze uit te werken.) Sharkey betrekt een huisje op het platteland dat doods en stil is als gevolg van de naweeën van de mond- en klauwzeer epidemie. Vlakbij woont Kate Frobisher, de weduwe van Ben. Kate, een bevlogen beeldhouwster, is herstellende van een auto-ongeluk. Deze in zichzelf gekeerde, in eenzaamheid levende vrouw is door haar handicap gedwongen een assistent in dienst te nemen om haar te helpen bij het voltooien van een groot jezus-beeld. De plaatselijke predikant raadt haar aan Peter Wingrave in dienst te nemen, een knappe jongeman die bijklust als tuinman. Peter blijkt inderdaad een betrouwbare hulp maar zijn gebrek aan mededeelzaamheid en zijn onopvallende aanwezigheid nemen geleidelijk onheilspellende vormen aan.Double Vision Excerpt
Book Review Guardian Unlimited
Pat Barker Biography
Marlena de Blasi: A thousand days in Venice
Een welbekend boek en derhalve simpel verkrijgbaar in biepen zowel in het Engels als in het Nederlands (Duizend dagen in Venetië - een recept voor romantiek). Wat ik nou eigenlijk zou willen weten is hoe grrls die zo'n boek in het Nederlands lezen dat ervaren. Mijn indruk is namelijk dat het poezie in het Engels is maar niks bijzonders in het Nederlands. Het lijkt me "onvertaalbaar" en daarom zou ik het weleens een bespreking ervan willen zien door de boekgrrls.
In mijn ogen is het een voorleesboek. Open haard, glas wijn en je geliefde ligt met zijn hoofd op je schoot te luisteren naar de prachtige zinnen uit dit boek.
Het verhaal is overbekend en niks bijzonders. Vrouw van middelbare leeftijd ontmoet in Venetie de liefde van haar leven en laat alles achter en stort zich er volop in. Beslist geen verhaal van rozengeur en manenschijn. Het duurt wel even voor ze elkaar 'verstaan' in alle opzichten en op die leeftijd vallen niet alle aanpassingen mee. De recepten (Marlena de Blasi is kok en heeft al wat kookboeken op haar naam) zijn er, denk ik, in gepropt op verzoek van de uitgever en derhalve totaal onbelangrijk. Leuk voor de verkoopcijfers. Mooie beschrijvingen van Venetie en de liefde. En ja, ze zijn na al die jaren nog altijd erg gelukkig (blijkt uit interviews).
Maar laat ik duidelijker zijn en gewoon wat quotes geven:
"Too often it is we who won't let life be simple. Why must we squeeze it and bite it and slam it against what we've convinced ourselves are our great powers of reason? We violate the innocence of things in the name of rationality so we can wander about, uninterrupted, in our search for passion and sentiment."
en
"In those solitary evenings by my fire I found finely spun threads, a
pattern, my own story. I opened up the kind of memory that feels like a wistful hankering for something lost or something that never was. I think most of us have it, this potentially destrictive habit of mental
record-keeping that builds, distorts, then breaks up and spreads into even the farthest flung territories of reason and consciousness. What we do is accumulate the pain, collect it like cranbarry glass. We display it, stack it up into a pile. Then we stack it up into a mountain so we can climb up onto it, waiting for, demanding sympathy, salvation."
Het is een boek waar ik bladzij voor bladzij doorheen ga. Steeds weer die prachtige zinnen hardop lezend. Ik vraag me af of anderen ook die ervaring hebben en vooral of je in een vertaling dit kunt overbrengen. Daarom mijn nominatie van dit "ouwetje".
Hafid Bouazza: Paravion
Paravion draat om drie generaties Baba Baloek: grootvader, vader en zoon. Deze laatste blijft alleen achter in een klein gehucht waarvan alle mannen zijn vertrokken met achterlating van hun vrouwen. Op een dag wordt de jongste Baba Baloek, een herder, bezocht door een mysterieus meisje dat hem inwijdt in de liefde. De ontdekking van lichamelijke behoeften gaat gepaard met het ontwaken van zijn bewustzijn. Zo komt hij er aan de hand
van de verhalen die het meisje vertelt achter dat hij meer deelt met zijn voorvaders dan de naam alleen.
De jongens die overgebleven zijn in het dorp en die Baba Baloek dagelijks treiteren verdwijnen. Hij blijft alleen over met de achtergebleven vrouwen, met wie hij zijn erotische lessen deelt. Maar ook zij verdwijnen. Naar Paravion.
Deze naam is een misvatting van de personages, die het opschrift par avion lezen als de naam Amsterdam. de stad die elke middag zichtbaar wordt in de mirage.
Hafid Bouazza (1970) publiceerde onder andere "De voeten van Abdullah", waarvoor hij de E. de Perronprijs ontving. Momo, Salomon en Rond voor rond of als een pikhouweel, een vertaling van klassieke Arabische erotica. In
2003 verscheen zijn bejubelde vertaling van "Othello"
Miguel de Cervantes Saavedra: Don Quichot van La Mancha
KEN UW KLASSIEKERS!
Zoals De vernuftige edelman Don Quichot van La Mancha, door Miguel de Cervantes Saavedra: de eerste grote Europese roman.
Veel van ons denken Don Quichot ongelezen al te kennen. Maar kan dat? In de loop der tijd zijn er vele visies op het boek geweest, die telkens weer gekleurd zijn door de tijd van de vertaling. Heel hedendaags maak ik voor een goede aanbeveling dus maar gebruik van een uitspraak van een van de groten der literatuur. Byron zei over Don Quichot: "Of all tales 'tis the saddest - and more sad because it makes us smile.".
De vernuftige edelman Don Quichot van La Mancha is een ridderroman van ná de riddertijd (1605/1615), die in de 'eigen' tijd speelt. Ridderromans waren begin 17e eeuw erg populair in Spanje en Cervantes schreef in reactie daarop een persiflage met een held die zoveel ridderromans heeft gelezen dat hij gek wordt. In een ridderloze tijd trekt ridder Don Q. ten strijde tegen onrecht. Of is hij niet gek maar een idealist?
DQ *bedenkt* gewoon zijn Grote Liefde (want "een dolende ridder zonder
liefde was immers als een boom zonder loof of vruchten"): "Wanneer ik als straf voor mijn zonden of mijn geluk hier een of andere reus tegenkom, zoals dolende ridders gemeenlijk overkomt, en ik vel hem in één treffen, of klief zijn lichaam doormidden, of overmeester hem na veel vijven en zessen waarna ik hem dwing tot overgave, zou het dan niet mooi zijn iemand te hebben naar wie ik hem als geschenk kan toesturen [..]?"
De vertaling die ik wil gaan lezen dateert uit 1997 en is gemaakt door Barber van de Pol. Zij won hiervoor de Martinus Nijhoffprijs.
Don Quichot, dat ben ik
Don Quichot strijdend tegen de romantiek
Hella S. Haasse: Het dieptelood van de herinnering
Voor de nieuw samen te stellen leeslijst wil ik van harte aanbevelen 'Het dieptelood van de herinnering' van Hella.S. Haasse. Het boek is verschenen in 2003 en bestaat uit een aantal autobiografische geschriften, te weten 'Zelfportret als legkaart' (1954), 'Persoonsbewijs' (1967), 'Krassen op een rot'(1970) en 'Een handvol achtergrond' (1993). De eerder gepubliceerde teksten zijn niet integraal herdrukt, om overlapping te voorkomen. Ook zijn stukken weggelaten die hun historische relevantie hebben verloren. Volgens de achterflap kan de lezer de ontwikkelingsgang van de schrijfster Haasse op de voet volgen. Zij schrijft over haar kinderjaren op Java en in Nederland. Zij schetst een liefdevol familieportret naast heldere poëticale beschouwingen. Zij analyseert haar eigen werk, citeert uit de boeken van haar lievelingsschrijvers en formuleert de grondgedachten van haar gehele oeuvre. Kortom, alle facetten van haar werk komen aan bod: de romanschrijfster en de essayist Haasse hebben de handen ineengeslagen. Lezers die geïnteresseerd zijn in de persoon van de schrijfster komen hier aan hun trekken, evenals de liefhebbers van haar werk.
Aan deze aanbeveling van de uitgever heb ik niet zoveel toe te voegen. Hella Haasse is wat mij betreft een van de groten in de Nederlandse literatuur. Niet dat ik een professioneel kenner ben, maar als liefhebber zeg ik hiermee niets te veel volgens mij. Wanneer Hella Haasse iets opschrijft blijkt de Nederlandse taal een rijke taal te zijn. Prachtige woorden en zinnen, zonder dat ze die opblaast. Ze kiest bijzondere thema's, schrijft historische en psychologische romans met diepgang en ze is geangageerd zonder de nuance te verliezen. Daarnaast vind ik haar een beminnelijke persoonlijkheid en een mooi voorbeeld van hoe een vrouw op hoge leeftijd sprankelend in het leven kan staan. Bijzondere vrouw, met een prachtig oeuvre.
Arnaldur Indridason: Moordkuil
Arnaldur Indridason (1961) is de bekendste auteur van IJsland. Maandenlang stond hij met maar liefst zes titels tegelijk in de IJslandse bestsellerlijsten, terwijl de top-drie daarvan permanent voor hem gereserveerd leek te zijn. Maar ook in het buitenland zijn zijn boeken een ongekend succes. Zo zijn in Duitsland nu al meer dan 100.000 exemplaren van Noorderveen over de toonbank gegaan. Indridasons werk wordt in de gehele westerse wereld vertaald en hij ontving tal van prijzen, waaronder tweemaal achtereen (en dat is uniek!) de Glazen Sleutel, de prijs voor de beste Scandinavische misdaadroman: in 2002 voor Noorderveen en in 2003 voor Moordkuil. (crimezone.nl)
Over Moordkuil: Op een bouwplaats in Reykjavík worden de resten van een lijk opgegraven dat daar al tientallen jaren geleden begraven moet zijn. Het is aan rechercheur Erlendur en zijn collega™s om uit te zoeken wat er is gebeurd. Daarvoor moeten zij mensen zien terug te vinden die vroeger in de betreffende buurt hebben gewoond. Gaandeweg komen er diverse onprettige feiten bovendrijven, waardoor het verhaal achter het gevonden skelet steeds gruwelijker wordt. Terwijl Erlendur worstelt met het verleden, vecht zijn dochter Eva op de intensive care voor haar leven. (crimezone.nl)
Indridason wordt vergeleken met Henning Mankell, heeft ook een oudere rechercheur als hoofdpersoon. Ik ben erg benieuwd naar deze thrillerauteur die overal zo bejubeld wordt. Hij krijgt 5 sterren in de Vrij Nederland thrillergids. Overigens is hij ook degene naar wie verwezen werd in verband met Henning Mankell's vermeende plagiaat in Het Graf. Ben benieuwd hoe de meningen daarover zullen zijn.
“Iemand moest Josef K. belasterd hebben, want zonder dat hij iets kwaads gedaan had, werd hij op een ochtend gearresteerd. Zo begint de nachtmerrie waarin bankbediende Josef K. steeds dieper
verzeild raakt. Hij wordt weliswaar weer op vrije voeten gesteld, maar leeft verder onder aan aanklacht en dient zich regelmatig te melden bij de rechtbank. Het proces gaat verder, maar Josef K. heeft en krijgt geen idee waarvan hij wordt beschuldigd en hoe hij zich moet verdedigen. Op aanraden van een oom neemt hij een advokaat, dr. Huld, die veel contacten zou hebben met de rechtbank. Ook de advokaat krijgt de aanklacht niet te zien en moet het doen met geruchten en toespelingen. Ook de lezer krijgt geen enkele hint over de beschuldigingen tegen Josef K. en raakt met hem verstrikt in de neerwaardse spiraal van zijn leven. Josef K. is volstrekt hulpeloos tegen de ondoordringbare bureaucratie die hem in zijn greep houdt en uiteindelijk wordt hij geëxecuteerd. Kafkaiaanse toestanden, zo wordt het genoemd wanneer iemand geconfronteerd wordt met de onaangename kanten van de bureaucratie. Van het kastje naar de muur worden gestuurd zonder een stapje verder te
komen, tot je er bijna wanhopig van wordt (mijn persoonlijke ervaring hiermee heb ik opgedaan in Griekenland) Maar het gaat niet alleen over vastlopen in een bureaucratie, de roman, die Kafka niet heeft afgemaakt, gaat ook over schuld en onschuld, de vraag naar de waarheid en leugen.
Josef K. ontkent zijn schuld tegen de gevangeniskapelaan: ‘maar ik ben niet schuldig?, zei K. ‘het is een vergissing. Hoe kan een mens trouwens schuldig zijn? Wij zijn hier toch allemaal mensen, de een zo goed als de ander?. ‘Dat is het juist, zei de geestelijke, ‘maar zo redeneren alle schuldigen.
Kafka wordt beschouwd als één van de grootste schrijvers van de
20ste eeuw en het proces is, naast de ‘Gedaanteverwisseling’ zijn
bekendste werk. De roman houdt je vast van de eerste regel tot het eind waarbij je nog steeds het waarom niet weet.Van digischool: ...Met dat al is de plaats van Kafka in de
literatuurgeschiedenis zo dominant, dat men met enig recht an
zeggen dat hij voor de 20ste eeuw is wat Dante, Shakespaere en Goethe voor hun tijd waren: een schrijver in wiens werk men de essentie van een periode belichaamd ziet.
Zo'n half jaar geleden las ik deze roman en schreef er een verslagje
over. Er werd, voorover ik me herinner, niet op gereageerd. Toch hebben we hier te maken met de meest recente roman van een belangrijke auteur. Nobelprijs 2002. Nee, natuurlijk geen lichte kost. Maar voldoende stof tot discussie en analyse. Hieronder mijn leesverslagje van toen. Zullen we 't maar es gaan lezen?
Heb deze roman inmiddels twee keer gelezen. Dat was nodig, omdat ik de eerste keer de structuur niet helemaal door had. Bovendien hebben we te maken met een zware inhoud. Nog es lezen en nadenken was gewenst.
Ik kan me niet herinneren dat over deze roman eerder is gemaild. Dus de korte inhoud. De roman is gesitueerd in Boedapest, anno 1999 (nu-moment). Maar het verleden is dominant voor de personages: hoe te leven na het communisme en vooral na Auschwitz? De hoofdpersoon is B. Hij is schrijver en heeft zelfmoord gepleegd middels een overdosis morfine. (B. was in '44 in Auschwitz geboren. Zijn 'naam' ontleende hij aan het stempel op zijn dijbeen - B + 4 cijfers - paste niet op z'n babyarmpje.) De ik-figuur is Keseru, in dienst van een uitgeverij. Hij was de redacteur van B en beschouwde hem als 'zijn' schrijver. Na B's dood gaat hij wanhopig op zoek naar het 'hoe en waarom'. In de nagelaten manuscripten vindt hij o.m. het script van een toneelstuk: De Liquidatie. Maar hij is ervan overtuigd dat er ook nog een roman moet liggen. Daar gaat ie achteraan.
Het voorgaande klinkt simpel. 't Lijkt een thriller, maar dat is
uiteraard niet het geval. Wel gaat 't hier om de spanningsboog in de roman. Die roman is indrukwekkend, maar 'zwaar'. De thematiek is dat, de uitwerking/redenering ook. De (levende) personages zijn mid-veertigers, slachtoffers van het communistische regime en de frustratie van daarna. De inmiddels dode hoofdpersoon was iets ouder. En cynischer. Hij stelde: het kwaad is het principe van het leven (zie zijn 'begin'!), haat houdt je in leven. En over zijn zelfdoding (pag. 114): "De weerstand was weg, de hele wereld lag voor hem open. En hij had er genoeg van om steeds nieuwe gevangenissen voor zichzelf te zoeken".
De structuur vond 'k in eerste instantie ingewikkeld. Het nagelaten toneelstuk Liquidatie (veel fragmenten in de roman) speelt in 1990. De hoofdpersonen uit de roman figureren in het stuk. Zij treuren over het overlijden van B, de schrijver van ...Daar moest 'k toch wel es over nadenken. Figuranten zijn echte mensen? Nee - echte mensen zijn figuranten. Ja, misschien snap ik dat toch wel.>
Tja. Ik zou er graag nog es over willen 'kletsen'.De Groene: Het geheugen van Hongarije
Books and writers
Dr. Joyce Reardon: Het dagboek van Ellen Rimbauer
Dit is wat ik vond op het web Het begon allemaal met een script voor een miniserie.... Stephen King's Rose Red is het huiveringwekkende verhaal van Dr. Joyce Reardon, psychologie leraar aan de Beaumont University. Zij heeft haar veld uitgebreid met paranormale verschijnselen en is vastbesloten het cynische hoofd van de afdeling er van te overtuigen dat het onverklaarbare echt bestaat en echt gebeurt.
Rose Red is het eerste script waar horror master Stephen King aan werkte na het verwoestende auto ongeluk dat bijna het einde voor hem betekende.Toen King aan het script werkte, zag hij de mogelijkheid van een mini-serie, waardoor hij meer diepgang kon aanbrengen in het verhaal van het mysterieuze huis, zijn voormalige bewoners en de diverse individuen van de groep, die is samengesteld om de krachten van het huis te onderzoeken. Het resultaat is een driedelige, 6 uur durende mini-serie,
direct voor televisie gemaakt door hetzelfde team dat 2 jaar gelden het populaire Storm of the Century gemaakt heeft.De Werkelijkheid
Simultaan met de miniserie Rose Red, verscheen bij uitgeverij Hyperion het boek The Diary of Ellen Rimbauer, het dagboek van het hoofdpersonage, zoals het gevonden zou zijn door Joyce Reardon. Het zou ons een bredere kijk moeten geven op haar huwelijk met haar man en de gebeurtenissen die tot de vele drama's in Rose Red geleid hebben. Met de publicatie van het boek wil King zijn verhaal duidelijk een authentiek karakter meegeven, alsof de dingen in Rose Red ook echt gebeurd zijn. Een invloed wellicht van real-life films zoals The Blair Witch Project. De officiële website
presenteert zich als een onderdeel van paranormale afdeling van de Beaumont Universiteit en geeft heel wat achtergronden, zoals een hele lijst van personen die in Rose Red vermist zijn geraakt en uittreksels uit het dagboek van Ellen. Volgens geruchten op het internet, zou het dagboek neergepend zijn door Kings vrouw Tabitha. Inmiddels is echter bekend dat Ridley Pearson de auteur is.De Fictie
Inleiding Aan het begin van de twintigste eeuw begon Ellen Rimbauer, de jonge bruid van industrieel John Rimbauer, aan een opmerkelijk dagboek. Dit dagboek werd de geheime plaats waarin Ellen kwijt kon wat ze voelde aan angsten over haar nieuwe huwelijk en verwarring over haar ontluikende seksualiteit en bij de nachtmerrie die haar leven zou worden. Het dagboek beschrijft
niet alleen de ontwikkeling van een meisje tot vrouw, het volgt ook de constructie van het Rimbauer-landhuis - Rose Red - een immens bouwwerk in Seattle, dat het toneel was van vele gruwelijke en onverklaarbare tragedies. Dit document humain gunt ons een blik op de emotionele kwelling die Ellen Rimbauer heeft doorstaan en doet verslag van de mysterieuze gebeurtenissen die het huis in Seattle een slechte naam bezorgdenen die pas met dit dagboek te duiden zijn. Deze editie werd geredigeerd door dr. Joyce Reardon, de eminente parapsychologe die momenteel veldonderzoek doet in Rose Red.Brief van Dr. Joyce Reardon
Joyce Reardon Faculteit Paranormale Verschijnselen
Beaumont University SeattleBeste lezers,
spoken (als ik die term mag gebruiken). John en Ellen Rimbauer behoorden aan het begin van de vorige eeuw tot de elite van Seattle. Ze bouwden een enorm huis op het hoogste punt van Spring Street. Dat huis kreeg de naam Red Rose en was aanleiding tot veel geruchten. In een periode van eenenveertig jaar zijn binnen de muren van dat huis minstens zesentwintig personen overleden of verdwenen.
In de zomer van 1998 kocht ik op een veiling in Everett in de staat Washington een stoffig dagboek, dat met een slot was afgesloten. Ik geloofde dat ik het dagboek van Ellen Rimbauer had verworven. De archiefafdeling van de Beaumont University onderzocht het papier, de inkt en het bindwerk en stelde vast dat het dagboek authentiek was. Vervolgens werd het op mijn verzoek gefotokopieerd. Ellen Rimbauers dagboek werd het onderwerp van mijn dissertatie en is daarna altijd door mijn hoofdblijvenVoor de zeer nieuwsgierigen of de voyeurs onder u is een deel van die weggelaten passages te vinden op het internet, en wel op www.beaumontuniversity.net. Op de website zijn ook foto's van het huis te zien. Ik wens u veel leesplezier. In naam van de wetenschap zal ik naar de waarheid van Rose Red zoeken, waarheen die zoektocht mij ook zal leiden.
Hoogachtend, Joyce Reardon, P.P.A., M.D., Ph.D.Voorwoord van Dr. Joyce Reardon
daterend uit de periode 1907 tot 1928. Voor zover de teksten zijn bewerkt, heb ik dat naar eigen goeddunken gedaan. Ik heb enigszins geprobeerd de integriteit van mevrouw Rimbauer en haar nakomelingen te beschermen, zij het nooit ten koste van de inhoud. Nu volgen de woorden van Ellen Rimbauer, door haarzelf op papier gezet, met zo min mogelijk redactionele opmerkingen. - Joyce Reardon, november 2000
Het hierna volgende bestaat uit fragmenten van Ellen Rimbauers dagboek,Dus ik wil het boek nomineren voor de lijst. Een dagboek 'zogenaamd' geschreven door een vrouw en geheel verzonnen. Door een man. Ik ben hier heel erg benieuwd naar.
Haruki Murakami: De Opwindvogelkronieken
Het noodlot slaat wel erg hard toe bij Toru Okada: hij raakt zijn baan kwijt, zijn kat is spoorloos en dan komt zijn vrouw ook ineens niet meer thuis na haar werk. De tocht die daarop volgt, op zoek naar zijn vrouw en kat brengt hem in contact met een aantal bizarre mensen, zoals twee gestoorde zusters, een tamelijk vreemde tiener, een oude soldaat die de slachtingen in China net voor de Tweede Wereldoorlog heeft gadegeslagen en een zeer dubieuze politicus.
Murakami neemt de lezer mee op een subliem geschreven avontuur waarin niets is wat het lijkt. Wat op het eerste gezicht een misdaadroman lijkt, blijkt bij nadere lezing een onderzoek naar de grenzen van het menselijke bewustzijn. Het volstrekt absurde wordt als vanzelfsprekend opgevoerd en toch lijkt de oplossing af en toe zeer nabij.
De opwindvogelkronieken is een van de absolute hoogtepunten uit de
Japanse literatuur van de twintigste eeuw, waarin Murakami het volledige spectrum van zijn literaire kwaliteiten etaleert.
En een ander verslag:
Zijn verhalen spelen zich in de schemerzone tussen realiteit en onwerkelijkheid af. De fictie bevat echter geen vreemde, surrealistische zaken maar herkenbare dingen. Een constante in zijn boeken is het alledaags gegeven waarmee hij opent. Geleidelijk aan voegt hij vreemde gebeurtenissen aan het verhaal toe. In "De Opwindvogelkronieken" opent hij met een man en een vrouw, die ogenschijnlijk gelukkig getrouwd zijn en leven volgens een omgekeerd rollenpatroon. De vrouw gaat werken, de man doet het huishouden. Wanneer hun huisdier verdwijnt, schakelt de vrouw een helderziende in. In navolging van de kat verdwijnt opeens ook de vrouw (Kumiko) met de noorderzon. De man, Toru Okada, ontmoet in de zoektocht naar zijn echtgenote een aantal bizarre mensen waaronder twee helderziende zussen (Malta en Kreta Kano), een tienermeisje die gefascineerd wordt door menselijk haar (May Kasahara), een bejaarde luitenant (Mamiya) en een slinkse politicus (Noboro Wataya). Bijna geloof je als lezer dat je een misdaadroman aan het lezen bent, maar dit boek onttrekt zich aan elke bestempeling. Dit boek verkent de grenzen van het menselijke bewustzijn op een onnavolgbare, weergaloze manier. Het boek vormt een rijke mozaïek van verscheidene verhaallijnen die als een vlecht in elkaar worden geweven. Murakami onderzoekt op een subtiele manier de vraag naar de menselijke identiteit. Het boek kent geen happy ending: Toru kan het contact met zijn echtgenote hernieuwen maar door de gebeurtenissen kunnen ze hun oude leventje niet (nog niet?) meer opnemen. Net zoals het leven zelf komt Murakami niet met gebruiksklare oplossingen aandraven.Van de achterflap:
"Critics have variously likened him to Raymond Carver, Raymond Chandler, Arthur C. Clarke, Don DeLillo, Philip K. Dick, Bret Easton Ellis and Thomas Pynchon - a roster so ill assorted as to suggest Murkami is in fact an original."
"Deeply philosophical and teasingly perplexing, it is impossibel to put
down."
"How does Murakami manage to make poetry while writing of
contemporary life and emotions. I am weak-kneed with admiration."
Complete Review.com
Salon.com
BBC
Philip Pullman: Het gouden kompas (His Dark Materials) -
Zoals een half jaartje terug beloofd wil ik hierbij mijn eerste aanbeveling ooit voor de leeslijst doen. Degenen die niet al te nieuw zijn weten natuurlijk allang welk boek (of liever welke trilogie) ik aanbeveel, nl. Het gouden kompas van Philip Pullman, oorspronkelijk in het engels geschreven onder de titel His dark materials. De trilogie bestaat uit de volgende delen: Het noorderlicht / Northern Lights Het listige mes / The subtle knife De amberkleurige kijker / The amber spyglass
Zoals ik ongeveer een jaar geleden ook al aan jullie vertelde is het eigenlijk onmogelijk om deze boeken uit te leggen aan iemand die ze niet gelezen heeft. Toen iemand mij vroeg het te doen zei ik : "ja..euh...het gaat over twee kinderen en godsdienst en paralelle werelden enzo..." ;-D Klopt als een bus, maar doet het boek geen recht.
Het Gouden Kompas wordt om de een of andere reden vaak vergeleken met Harry Potter, maar dat heb ik nooit zo goed begrepen. Ja, het gaat over kinderen, en ja, het gaat ook over magische zaken, maar daar houden voor mij alle vergelijkingen op. Waar Rowling nog veel met humor schermt en toch echt voor kinderen schrijft (en ik vind Harry Potter te gek hoor), is Pullman op een veel serieuzere toer, dodelijk serieus zelfs. Het is dus zeker geen serie die alleen geschikt is voor de Harry Potter fanaten Integendeel, ik zou willen zeggen: wie Harry Potter te kinderlijk vindt grijp Pullman bij z'n lurven en lees!
De drie boeken beschrijven de zoektochten, avonturen en reizen van Lyra en Will (het eerste deel speelt Will nog niet mee trouwens) en ook die van allerlei mensen (en dat zijn er heel wat) waarmee ze in contact komen door vele alternatieve werelden. Lyra komt uit een wereld die in veel opzichten op de onze lijkt, maar toch op vele vlakken anders is. Will komt uit onze wereld.
In het gouden kompas, draait het allemaal om Stof, een ongrijpbaar materiaal dat door bewustzijn wordt aangetrokken en zelf ook bewustzijn heeft (misschien een beetje vergelijkbaar met de factor x nu ik er zo over nadenk). Aangezien Lyra's wereld geregeerd wordt door de kerk, is dit materiaal een grote bedreiging voor de heersende macht, dus doet men er alles aan het te vernietigen of tot het ultieme kwaad te verheffen.
Lyra komt in allerlei intriges en avonturen terecht als ze op zoek gaat naar een vriendje dat, net als vele andere kinderen, is verdwenen. Op de noordpool blijkt een gewetenloze vrouw vreselijke experimenten uit te voeren. Meer vertellen is verpesten, hoe minder je van het verhaal weet hoe beter.
Wat kom je zoal tegen in deze trilogie? Pratende vechtende gepantserde beren, heksen, piraten, zigeuzen (een soort varende zigeuners), engelen, wonderlijke dieren die op wielen rijden, bijzondere instrumenten. De titels van de boeken duiden op die instrumenten: Het gouden kompas is de zogenaamde alethiometer, een apparaatje waarmee je de waarheid kunt achterhalen als je er gevoel/instinct voor ontwikkelt (Lyra blijkt een natuurtalent).
Het listige mes komt in het bezit van Will en hij kan ermee een deur naar andere werelden snijden en dichten. De amberkleurige kijker komt in het bezit van een wetenschapster die in het derde deel een grote rol speelt (ben haar naam even kwijt, Mary geloof ik), en hiermee kun je Stof zien.
Het mooiste idee van al die eigenaardigheden van alternatieve werelden vond ik zelf het feit dat in Lyra's wereld de ziel aan de buitenkant met je meegedragen wordt in de vorm van een dier, een zogenaamde daemon. Dit feit leidt tot een van de meest hartverscheurende scènes in het derde deel en ik vertel lekker niet welke dat is, maar ik stond in een overvolle trein op het balkon zo'n beetje te janken ;-D.
Het is onmogelijk om deze trilogie te beschrijven zonder hem tekort te doen. Laat ik zeggen dat je meegesleept wordt door zoveel avonturen, zoveel mensen en ook zoveel ideeën over religie en het universum dat ik het moeilijk vond om afscheid te nemen van Lyra en Will toen het derde boek uit was.
Tot nu toe heb ik de trilogie aan vele mensen aangeraden en de meesten werden er net zo door gegrepen als ik. Op een gegeven moment had ik een heel gezin eraan verslingerd gekregen, die elkaar de boeken uit de handen keken ;-D. Er is maar een manier om dat te begrijpen: lezen die hap, want uit te leggen is het niet. Pullman moet ervaren worden! Niet voor niets was het een van de 21 meest gelezen boeken in The Big Read in Engeland.Kidsplanet
Het gouden kompas
Hisdarkmaterials.org
Terry Prachett: The wee free menAls Fantasy nominatie wil ik graag een boek van Terry Pratchett voorstellen. Bijvoorbeeld 'the wee free men' of een van de andere. Hij geeft een humoristische kijk over verschillende aspecten van het leven, doorgetrokken naar de anologie van de schijfwereld. Bijv. horrorfilms, films maken in het vroege Hollywood, Australie, politiek, toneel etc.
"Ikzelf ben begonnen met equal rites, over gelijke rechten voor vrouwen in het mannenbolwerk van tovenaars."
Een korte aanbeveling misschien, maar voldoende om mij razend enthousiast naar de boekhandel te doen hollen ;-)On Earth some people fight for equal rights for women. On Discworld, some people fight for Equal Rites: wizards are supposed to be men, witches women, but Eskarina doesn't believe in that division. She was supposed to be the eigth son of an eigth son, and was named successor to a wizard just before she was born and he died, never knowing that the son was a daughter instead. Unfortunately, this unusual situation made her more inclined towards wizardry than witching (especially with the wizard's staff she inherited), and she decides to go to the Unseen University to apply as a wizard. Granny Weatherwax, the local witch, had her marked for her own apprentice, and follows her to the University to try to get her back. The confrontation between tradition-bound, small-village witch Weatherwax and the equally hidebound, scholarly wizards of the University is inevitable, and of course entertaining, as poor Eskarina tries to determine what it is she really wants.
(van een Terry Prachett website)
Preussler: Meester van de zwarte molen
Dit boek van Preussler blijft je inderdaad bij. Ik heb er een jaar of twintig geleden delen uit voorgelezen aan eerstejaars van het voortgezet onderwijs. Je kon een speld horen vallen!
Krabat is 14 als hij, in een droom geroepen door 11 raven, naar een molen in de bossen van Bohemen wordt gelokt. Het blijkt een bolwerk van zwarte toverkunst te zijn. De molenaar laat niemand ontsnappen. Elke ontsnappingsroute leidt naar de molen terug. Op een nacht wordt Krabat wakker van een onnatuurlijke stilte. Het zijn zijn collega-molenaarsleerlingen die ademloos op iets lijken te wachten. Er klinkt gestommel, angst en opluchting vullen de kamer. De volgende dag is Tonda er niet meer... De enige manier om los te komen van dit duivelse oord is de liefde van een meisje.
Het blijft een ongelooflijk knap geschreven boek!
Asne Seierstad: De boekhandelaar van Kaboel.
Vorig jaar kreeg ik het boek kado: 'De boekhandelaar van Kaboel. Een familie in Afghanistan.' Dit boek is geschreven door een noorse
journaliste, die een aantal maanden heeft gewoond bij een afghaanse familie. Zij beschrijft in dit boek hoe het dagelijks leven van een familie in A. er uitziet na de val van de Taliban. Met veel terugblik (via de verhalen van de vrouwen en mannen in het gezin) naar de periode tijdens het Talibanbewind. Vooral het leven van vrouwen beschrijft zij indringend. De hoop en wanhoop de mogelijkheden en onmogelkijkheden. Maar ook de vaak moeilijke positie van mannen binnen de gezinsstructuur wordt nader belicht. Een blik in een totaal andere cultuur met zijn eigen gezins- en
sociale structuren.Achterflap:
Na de val van de Taliban bracht de noorse Asne Seierstadt een aantal maanden door bij de familie van een boekhandelaar in Kaboel. Ze werd in het gezin opgenomen, droeg een boerka en voelde zich één van de vrouwen. Wat zich in het gezin afspeelt, loopt parallel met de ontwikkelingen in Afghanistan. Een land dat verwoest is, maar de hoop op een betere toekomst levend houdt.
De schrijfster: Ik had als journaliste in de oorlog verslag gedaan van de oorlog in Afghanuistan en dacht dat het boeiend zou zijn om over het leven van gewone mensen te schrijven. Ik wilde het verhaal achter de stereotypen vertellen.
Recensie: Dit boek is de geschiedenis heet van de naald, met recente gebeurtenissen tot aan de zomer van 2002, verweven met het leven van het kleurrijke gezin van een boekhandelaar.
Nu ik gisteravond bij de opening van de Olympische spelen zag dat e ook twee Afghaans vrouwen meeliepen, leek het mij een mooi moment om dit boek voor te dragen voor de leeslijst.
Stendhal : le Rouge et LE Noir
Als ik me goed herinner (mijn schoonvader vond het een sterk boek) ging het over een jonge man die moet kiezen tussen een carriere in het leger en in de kerk (rood en zwart) en indirect tussen gevoel en verstand - maar dat laatste weet ik niet meer zeker. Het verhaal speelt zich vroeg in de 19e eeuw af.
Ik vroeg me af of er qua thematiek parallellen waren met Narziss und Goldmund van Hesse, nogal een fave van me.
"Onder de Romeinen betekende de rode vlag oorlog. Rood was de kleur van bloed, vuur en magie. Volgens overlevering begon de rode vlag zijn moderne carrière in 1792, toen de massa de Tuileriën aanvielen en daarbij een in bloed gedrenkte koninklijke standaard hesen. Vandaar dat sedertdien rood en wit staan voor 'revolutionaire' en contrarevolutionair. Stendhal die als kleine jongen het begin van de revolutie in Grenoble had meegemaakt, gebruikte een variant in zijn Le Rouge et le Noir waarin hij de strijd tussen radicalen en clericale reactie tijdens de Restauratie schetste." (ons verleden)
Franse website met samenvatting boek
Dubravka Ugresic: Het Museum van Onvoorwaardelijk Overgave
Dit boek gaat over herinneringen. De schrijfster 'plakt' haar beelden als het ware in een album.
Citaten:
"'Soms heb ik het gevoel dat ik alles vergeten ben. Waarom leeft een mens eigenlijk wanneer hij toch alles vergeet?, vraagt mama. [..] 'Zelfs van wat van mij was, van mij alleen, kan ik me zo weinig herinneren...'"
"Er zijn twee soorten vluchtelingen: met en zonder foto's"
"Op mijn bureau staat een vergeelde foto. Er staan drie onbekende
baadsters op. Ik weet niet veel over deze foto, alleen dat hij aan het
begin van deze eeuw genomen werd aan de Pakra, een riviertje niet ver van het plaatsje waar ik geboren ben en mijn jeugd heb doorgebracht. Ik realiseer me dat ik deze foto altijd bij me heb, als een kleine fetisj waarvan ik de ware betekenis niet ken. ik weet alleen dat het matgele oppervlak als met een hypnotische kracht mijn aandacht trekt. Soms zit ik er lang naar te staren, zonder aan iets te denken. Soms ga ik helemaal op in de weerspiegeling van de drie baadsters in het water en in hun gezichten, die me recht aankijken, ik kijk geconcentreerd naar de foto, alsof ik een geheim wil ontraadselen, een opening wil vinden, een geheime doorgang waardoor ik weg zal glippen naar een andere ruimte, naar een andere tijd. Meestal zet ik de foto tegen de linkerhoek van het raam, daar waar je een stukje van het meer kunt zien."
"Over de oorlogsmisdadiger generaal Ratko Mladic, die Sarajevo
maandenlang vanaf de omliggende heuvels met granaten bestookte, doet het verhaal de ronde dat hij op een keer het huis van een kennis in het vizier nam. Het vervolg van het verhaal is dat de generaal zijn kennis opbelde en hem meedeelde dat hij hem vijf minuten de tijd gaf om zijn albums te pakken, want hij stond op het punt, zei hij, zijn huis in de lucht te laten vliegen. Toen de moordzuchtige generaal het over albums had, bedoelde hij de albums met familiefoto's. De generaal, die maandenlang de stad had beschoten, wist heel goed dat het _herinneringen_ waren die hij vernietigde. Hij spaarde daarom 'grootmoedig' het leven van zijn kennis en schonk hem het recht op zijn herinneringen. Het naakte bestaan en een paar familiefoto's."
Toen ik dit boek de eerste keer las raakte ik geïntrigeerd door wat
Ugresic me zo beeldend probeerde te vertellen; vaak had ik een indruk maar wist ik het beeld niet helemaal scherp te krijgen. Ugresic fotoalbum is dan ook meer een plakboek: soms vertelt ze een verhaal, citeert Josif Brodski, praat met haar moeder, of somt gekke feitjes op. Een kaleidoscoop rond de herinnering. Fascinerend, vond ik en ik zou het boek dan ook graag eens herlezen.
Voznesenskaja, Julia: Vrouwendecamerone
Nu we toch aan het nomineren zijn: ik ben zo heerlijk aan het snuffelen in al die boeken die al drie jaar lang in dozen niet hebben liggen verstoffen naar iets dat ik graag met jullie zou (her)lezen. En ineens wist ik het: Julia Voznesenskaja - vrouwendecamerone. Ik kreeg het boek in 1989 kado en weet nog dat ik het prachtig vond. Maar waarom ook al weer? In die tijd maakte ik nog geen leesverslagen (dat doe ik pas sinds ik boekgrrl ben). Dus een goede aanbeveling is moeilijk, daarvoor zou ik het eerst moeten herlezen.
Dan maar even de blurb (Rainbow Pocket, 1986): Tien vrouwen uit zeer uiteenlopende lagen van de Russische samenleving worden wegens besmettingsgevaar in quarantaine geplaatst. Om de tijd te doden vertellen ze elkaaar tien dagen lang verhalen over hun ervaringen en avonturen. Verhalen over mannen, ontrouw en wraak, eerste liefde en verkrachting, werk en kinderen, geld en geluk. De verhalen die soms openhartig, erotisch en luchtig, dan weer aangrijpend of droevig zijn, geven een fascinerend beeld van de Russische samenleving, gezien door de ogen van vrouwen. ----- 'Levendige verhalen over hoe vrouwen het rooien, zelfs plezier hebben ondanks tegenslagen'. Guardian 'Een buitengewone beschrijving van het leven van de moderne Russische vrouw'. Literary review ----- Julia Voznesenskaja (1942) studeerde theaterwetenschappen in Leningrad. Wegens het lidmaatschap van een verboden culturele beweging en haar sociale activiteiten werd ze naar Siberie verbannen en in 1980 de Sovjet-Unie uitgezet. Ze woont en werkt nu in de Bondsrepubliek Duitsland. Ff googlen leverde een lange analyse op, die lees ik ook even niet, want ik wil het boek eigenlijk lezen alsof het weer de eerste keer is (klinkt als Echte Liefde, niet? :-))). Maar de URL plak ik er hier toch maar bij,
voor diegenen die het niet kunnen laten...
Laatste keer bijgewerkt: 24/09/04 Eisjen
