Aanbevelingen voor de leeslijst:
september 2002 tot februari 2003
Abdolah, Kader: Spijkerschrift
Canetti, Elias: Het Martyrium
Coetzee, J.M.: The Life &Times van Michael K.
Coninck, Herman de: Vingerafdrukken
Dostojewski: Misdaad en straf
Ernaux, Annie: De schaamte
Faccini, Ben: De jongen die alles goed wou denken
Foer, Jonathan Safran: Alles is verlicht
Franzen, Jonathan: De Correcties
Gordimer, Nadime: The House Gun
Grass, Gunter: De Blikken Trommel
Hermans, W.F.: Au Pair
Hoøeg, Peter: "Smilla's gevoel voor sneeuw"
Isegawa, Moses : Abbesijnse Kronieken
Jeter Nashlund, Sena : Ahab's Wife; or the Star- Gazer Kundera, Milan: Onwetendheid
Malouf, David: Dream Stuff
Matsier, Nicolaas: Gesloten Huis
McEwan, Ian: Enduring Love/Ziek van liefde
Melville, Herman : Moby Dick
Mortier, Erwin: Sluitertijd
Naumann, Cilla: Erik's kamer
Pfeifer, Ilja Leonard: Rupert, een betekenis
Profijt, Saskia: Braaf meisje
Proulx, E. Annie: Twee cowboys
Shields, Carol: Larry's Party
Tartt, Donna : De kleine vriend------------------------------------------------------
Het is een schitterned boek wat gaat over het leven onder het bewind van de sha van Perzië en toen het werd overgenomen door de Ayatolla Khomeiny. Hoe de mensen toen een flinke stap terug moesten doen en toch hier tegen in opstand kwamen en wat de gevolgen waren voor de familie van Kader Abdolah.
SPIJKERSCHRIFT
"Een politiek vluchteling moet verantwoording afleggen voor zijn handelen bij aankomst in het nieuwe land. Maar er komt ook een moment waarop hij verantwoording af moet leggen voor zijn vertrek. Dit moment is in Spijkerschrift aangebroken. Voor het eerst schrijft Kader Abdolah uitvoerig over de wereld waarin hij is opgegroeid en de omstandigheden waaronder hij moest vertrekken. Toch is zijn boek niet een autobiografie in strikte zin. Abdolah heeft een vorm gevonden voor deze geschiedenis die
hem in staat stelt het probleem van afstand en nabijheid, daar en hier, uit te drukken. Hij laat het verhaal vertellen door een afstandelijke schrijver en een zoon die schrift van zijn doofstomme Vader probeert te ontcijferen. Met dat schrift is wat aan de hand. Het is geschreven door een analfabeet die een soort spijkerschrift heeft gehanteerd dat misschien ontleend is aan een eeuwenoude rotsinscriptie, maar misschien ook wel zelf
verzonnen is. De schriftuur is net als het verleden onbereikbaar."
KADER ABDOLAH
Pseudoniem van: Hossein Sadgadi Ghaemuraghami Frahani
Geboren: 1954
Debuut: De adelaars (1993, verhalen)
Genres: Roman, kort verhaal, column
Bijzonderheid: Politiek vluchteling uit Iran, woont sinds 1988 in
Nederland. Citaat: ''Ik verzet me met Nederlandse woorden tegen de Iranese dictatuur. Ik schrijf de geschiedenis van een volk. Het is mijn manier van vechten. Ik probeer zo de doden weer tot leven te wekken, terug te pakken wat de dictatuur me heeft afgenomen(Trouw, 18-01-1996) Recent werk: De reis van de lege flessen (1997 roman), Mirza (1998, columns) Spijkerschrift (2000, roman).
SPIJKERSCHRIFT:
Soort van schrift in de gedaante van spijkers en wiggen:
Het spijkerschrift is uitgevonden door de Soemeriës en ontwikkeld door de Assyriërs en Babyloniërs.
Kader Abdolah ontving in januari 2001 de E. du Perronprijs 2000,
1. (een gezamenlijk initiatief van de Gemeente Tilburg en de
Letterenfaculteit van de Universiteit van Tilburg. De E. du Perronprijs werd ingesteld ter bekroning van mensen of
instellingen die zich middels een actieve bijdrage aan de cultuur
verdienstelijk hebben gemaakt voor de bevordering van wederzijds begrip en een goede verstandhouding tussen de in Nederland woonachtige bevolkingsgroepen. Kader Abdolah is niet meer weg te denken uit het Nederlandse literaire landschap. Stormenderhand heeft hij zich de Nederlandse Taal toegeëigend en een grote schaal van lezers verovert: 2. Onderstaande titels zijn door Kader Abdolah geschreven:DE ADELAARS: verhalen
BUITENSPIEGELS: VERHALEN OVER Nederland
HET FEEST GAAT DOOR: Bloemlezing: verhalen en fragmenten uit het werk van Ned. Taligen.
IS DIT RECHT, MIJN LIEF? : verhalen en gedichten (mensenrechten)
EEN KERSTVERRASSING: de sfeervolste kerstverhalen
DE MEISJES EN DE PARTIZANEN: verhalen
MIRZA
POP 99
Niettegenstaande zijn succes is Kader Abdolah geen eenvoudige
publieksschrijver die zijn lezers terwille is met zelfgenoegzame inkijkjes in Nederland als gastland of met gemakzuchtige voorstellingen van een romantisch en exotisch Perzië. Kader Abdolah daagt zijn lezers uit om anders te kijken naar het vertrouwde en naar het vreemde. In zijn verhalen en romans loodst hij zijn lezers om de vooroordelen heen. Deze zelfopgelegde taak houdt verband met de ervaring van migratie, door Abdolah zelf consequent verplaatsing genoemd.
Niet alleen is het gastland waarin de migrant terechtkomt een vreemde haven met onbegrijpelijke woorden en gebruiken, hij moet die vreemde wereld ook nog thuis noemen. Ook het land van herkomst, wat zijn thuis was, zal hem in het proces van migratie onvermijdelijk vreemd voorkomen. De verhalen en romans van Kader Abdolah bevinden zich altijd tussen vertrek en aankomst, zijn altijd onderweg. De twee werelden vermengen
zich, er is geen scherpe scheiding aan te geven tussen voor en na de reis. Abdolah plaats Perzië in Nederland en Nederland in Perzië. Migratie leren we niet kennen als een eenmalige gebeurtenis die het leven in twee delen hakt, maar als een bestaansvorm, een heel eigen leef-en belevingswereld. Geografische scheidingslijnen die voor de thuisblijvers zo helder zijn, worden diffuus.
De hoofdpersonages in de boeken van Kader Abdolah dragen vaak een last op hun rug. Ze zijn onderweg en verslepen personen, dingen, gedachten en herinneringen van hier naar daar en terug. Omdat Kader Abdolah zo steeds onderweg is, is zijn eigenlijke thuis niet Nederland, maar het Nederlands.
De taal. Taal is immers ook een transportmiddel. Zij biedt mogelijkheden om verbanden te leggen.
Zo ongeveer de beroemdste detectiveroman uit de
wereldliteratuur, geschreven met ene geweldige handicap voor de schrijver: de lezer weet wie het gedaan heeft, en wordt toch in voortdurende spanninggehouden of de dader gepakt wordt of niet. Aldus de achterflap, gescheven door Karel van het Reve, die het boek ook vertaalde.Het boek is er in verschillende uitgaves: de mooie Russische
Bibliotheekuitgave van Van Oorschot, maar ook in betaalbare pocketvorm. Bij die laatste wel even kontroleren of je de letters wel kunt lezen. Zo verging het mij met pocket Anna Karenina: ik wilde wel maar kon die mierenlettertjes niet uit elkaar houden.
Elias Canetti - Het Martyrium.
Oorspronkelijke titel: Die Blendung; gepubliceerd in 1935. De Nlse uitgave dateert uit 1966;
vert. Jacq. HamelinkEen ouwetje dus. En het is een pil, hoor! 570 pag.'s! Maar 't leest soepeltjesweg. Nuchter en concreet proza dat heel modern aandoet. 't Is alweer een tijdje geleden dat ik 't boek las; en (geheugen grr) veel details van de plot weet 'k niet meer. Dus hier een korte samenvatting, met behulp van de flaptekst.
Om te beginnen. Dit is een absoluut boek voor onze boekenfreaks: vooral voor de verzamelaars en koesteraars. Voor hen die eigenlijk liever meer boekenkasten dan andersoortig meubilair in 't pand zouden willen hebben. De hoofdpersoon is prof. Peter Kien, geleerde. Hij bezit een enorme boekenschat, bijeengebracht in de vier kamers van zijn apartement; verders heeft ie slechts een bureau en een bed. Kien besteedt al z'n tijd aan koesteren, lezen en boekwinkels afschuimen.
De ellende begint als Kien zich laat verleiden te huwen met z'n huishoudster. Die gedraagt zich uitgekookt lief voor z'n boeken, maar is in feite uit op z'n vermoede fortuin. Na een fiks aantal vernederingen wordt K door haar op straat gezet. Weg boeken. Dus K gaat wanhopig bouwen aan een nieuwe bibliotheek. Ditmaal een imaginaire bieb. Hij 'verzamelt' en 'sjouwt' de zgn aangekochte duplicaten (hij heeft ze immers al) van hotelkamer naar hotelkamer. In z'n hoofd ontstaat een nieuwe boekenschat. Gelukszoekers/oplichters melden zich: die gek moet wel veel poen hebben. Kien wordt opgelicht en nog es opgelicht (nu laat m'n geheugen me echt in de steek). Het einde is de volledige waanzin. Kien steekt z'n bibliotheek - en zichzelf - in brand.
De laatste regels: " ...De planken gapen hem aan. Het tapijt voor het bureau staat in lichtelaaie. Hij begeeft zich naar (.....) en sjouwt alle oude kranten eruit. Hij vouwt ze open en verkreukelt ze, propt ze ineen tot een bal en gooit ze in alle hoeken. Hij plaatst de ladder midden in de kamer. Hij klimt op de zesde sport, kijkt neer op het vuur en wacht. Als eindelijk de vlammen hem bereiken lacht hij luid, luider dan hij in zijn hele leven ooit gelachen heeft."
NB. Canetti (1905): Joods, van Roemeense origine. Groeide op in Wenen. Vluchtte in de 30-ger jaren naar Londen. In '46 werd deze roman in 't Engels vertaald en sloeg in. Natuurlijk is 't een metafoor. Over de bedreiging door de massa? Over het intellect dat wordt opgevreten door de werkelijkheid? Hoe dan ook, het is het verhaal over een toenemende gekte. En ik wist soms niet of ik medelijden had met een echt mens, of terecht was gekomen in een gruwelsprookje.
J.M. Coetzee: The Life &Times van Michael K.
Een prachtige, hartverscheurende roman.Verscheen in 1979 en Coetzee ontving er in 1983 z'n eerste Booker Prize voor. (Voor Disgrace/ In Ongenade kreeg hij nr. twee in 1999).
Korte inhoud. Michael K is een geisoleerde man van 33 j. Woont in Kaapstad, werkt als tuinman in de stadsplantsoenen. Z'n moeder, Anna K, huist in een soort sousterrain-kamer. Ze is ziek en wil terug naar haar geboortedorp. K timmert een karretje en trekt (met) haar richting the country. Een lange reis onder erbarmelijke omstandigheden, ze slapen onder struiken. De moeder sterft en K trekt toch maar verder, met haar as in een kartonnen doos.
Het is oorlog, een oorlog waar K niets van begrijpt. Hij houdt zich min of meer in leven, eet van 't land, houdt zich schuil, graaft zich in in een hol. Wordt geinterneerd als zgn collaborateur. Protesteert nooit, is totaal passief. Oogst uiteindelijk ontzag om z'n principiele houding als hij, totaal ondervoed, eten weigert.
Het is een roman die (wat mij betreft) kwaad maakt en mededogen wekt. Kwaad op K ("kom op!") en mededogen met het weerloze, maar principele slachtoffer. Ik zocht naar overeenkomsten met In Ongenade, waarover de grrls uitgebreid van gedachten wisselden. En natuurlijk lijkt die er te zijn. In beide romans gaat het over de thema's vernedering en nederigheid. Of zie ik dat verkeerd?
Herman de Coninck: Vingerafdrukken
De dichter schreef op binnenflap:
Ergens halverwege deze bundel worden drie gedichten van de Engelse oorlogsdichter Edmund Blunden vrij vertaald, en er wordt een gedicht over Blunden aan toegevoegd. Dat laatste had net zo goed een essay over literair engagement kunenn worden. Het merkwaardige is namelijk dat Blunden de oorlog - die van 1914 - 1948 - bestrijdt met een nogal onverwacht wapen: met zoveel mogeliklieflijkheid. Hij schrijft wel eens over doden, maar liever over ongegeneerde duiven op de laatste nog overeind staande muur van de kerk, of over de miljoenen madeliefsjes en klaprozen rond het kasteel van Vlamertinge. Het is navrant idyllisch. De vraag is hoeveel madeliefsjes je nodig hebt om één dode te vergeten. Je kunt je die vraag heel serieus stellen.
In elk geval is deze bundel schaamteloos pastoraal, in een periode waarin het televisiejournal alleen maar oolog te bieden heeft. Ik hoop dat dat polemisch is, maar het kan natuurlijk ook zijn dat ik gewoon oud word. Verder komt het woord alles een keer of tien voor, net zoals het woord weinig. (Ik ben een alcoholist die ook graag water drinkt.) Tussen die twee woorden gaat het. Het laatste zal het beste middel zijn om iets van het eerste gewaar te worden.
Een gedicht uit de bundel:
Wat wind schrijft op zee, v na v na v,
wild gekrabbel: als ik goed luister
kan ik mezelf horen luisteren.Water zwemt zich gek om boven te blijven,
zoals ik in het nu, om toch maar de hedenste
seconde van deze minuut te zijn.Nacht doet het licht uit.
Het begint met de grote o van de ondergaande zon.
Ze ademt de hele zee weer inzoals het woord donder de letters
rond zijn o. Slaap slaapt zich
boven mij. Ik ben de benedenste.
Ernaux, Annie: De Schaamte
Annie Ernaux geldt als één van de populairste Franse schrijfsters. Dit is haar vierde boek dat in het Nederlands is vertaald (De bevroren vrouw, Alleen maar hartstocht, Lege kasten). Zij schrijft altijd over zichzelf, haar jeugd, haar ouders en de ontsnapping uit haar milieu. In 'De schaamte' beschrijft zij haar leven als twaalfjarig meisje in Yvetot, Normandië. Haar ouders drijven daar een kruidenierswinkel annex café. Zij proberen zich te gedragen naar de normen en waarden van de hogere sociale klasse. Op een dag in 1952 is Annie er getuige van hoe haar vader haar moeder met een mes bedreigt. Dat brengt de schaamte in haar leven. Schaamte over de eetgewoonten, over de taalfouten
van haar ouders, over haar milieu. Een milieu dat zij ontgroeid is doordat zij naar een katholieke particuliere school gaat, goed kan leren, en over een groot kritisch vermogen beschikt. Het boek is uitstekend vertaald door Rokus Hofstede. De uitgebreide beschrijvingen van het leven in de jaren 50/60 in Normandië geven een historisch waardevol beeld. Het taalgebruik is kortaf en afstandelijk.
Ben Faccini: "De jongen die alles goed wou denken."
Deze debuutroman over het leven van de 8-jarige Jean-Pio en zijn familie speelt zich voornamelijk af in de auto, onderweg rijdend door Europa, overal waar de vader lezingen geeft op medische congressen. Op de achterbank, ingeklemd door zijn twee broers, raakt Jean-Pio ervan overtuigd dat hij het onheil af kan wenden. Als hij zich maar voldoende concentreert, zullen ze niet verongelukken of ergens stranden. Maar sommige gebeurtenissen zijn nu eenmaal niet op rede gebasseerd... Ik herinner me een recencie van dit boek uit de NRC die redelijk positief was. Heb het boek net bij de ECI gekocht en het lijkt me wel een aardige voor de leeslijst.
Moses Isegawa: Abbesijnse Kronieken
Het boek is in 1998 uitgekomen en 623 pagina's dik maar daar moet je je niet door laten afschrikken want het boek leest gemakkelijk.Het boek is een geschiedenis van een jongen die opgroeit in Oeganda. Hij wordt in 1961 geboren op het platteland. Eerst wordt beschreven wie zijn ouders zijn en waar ze vandaan komen, hierna wordt de hoofdpersoon, Moegezi, geboren en hij beschrijft dan hoe hij opgroeit (het boek is in de ik-vorm). Hij doet dat op een luchtige manier, voorzien van anekdotes die grappig en beeldend zijn. Zijn ouders vertrekken al vlug naar de stad waardoor de hoofdpersoon bij zijn oma en opa achterblijft. Hij wordt de hulp van zijn oma, die kraamvrouw is.
Rond het tiende jaar van de hoofdpersoon gaat hij bij zijn ouders in de stad wonen, waar hij moet zorgen voor zijn inmiddels geboren broertjes en zusjes en waar hij naar school gaat. Zijn ouders blijken een beetje vreemd: ze waarderen de hoofdpersoon niet en slaan hem vaak. Zowel thuis als op school (tegen vervelende schoolgenoten) begint de hoofdpersoon met een guerrilla die je bewondering voor de hoofdpersoon geven omdat hij erg vindingrijk is. Die vindingrijkheid blijft als de hoofdpersoon naar een katholiek seminarie wordt gestuurd en zijn middelbare schooltijd op dezekostschool beschijft.
Inmiddels is het politiek onrustig geworden in Oeganda, en de invloed die de politieke ongeregeldheden op het dadelijks leven hebben (weinig voedsel, slecht openbaar vervoer, wantrouwige mensen) gaan een grotere invloed hebben op het verhaal. De hoofdpersoon wordt steeds ouder en weet zich met allerlei handeltjes gemakkelijk in leven te houden. Ook worden allerlei familieleden en hun ervaringen beschreven. Het boek eindigt als de hoofdpersoon naar Nederland gaat en daar terecht komt in de Bijlmermeer en zijn leven hier nog een hoofdstuk lang beschrijft.
Ik vond het een erg interessant boek. Het is goed geschreven, met mooie zinnen. Het is niet hinderlijk dat een groot deel van het boek zich afspeelt in de kindertijd van de hoofdpersoon, je hebt niet het idee dat je een half kinderboek aan het lezen bent. Wat ook prettig is, is dat de hoofdpersoon niet zielig is, hij weet erg goed met zijn situatie om te gaan, en doet niet zielig omdat hij in Afrika woont of iets dergelijks Het is een heel beeldend boek over iemand die in Afrika opgroeit, ik vind het een aanrader. Het is overigens geen autobiografie van Isegawa.
Jeter Nashlund, Sena : "Ahab's Wife; or the Star- Gazer"
Nashlund heeft zich laten inspireren door een hele korte passage in Herman Melville klassieker "Moby Dick" waarin de op wraak belustte kapitein Ahab zegt: '...whole oceans away from that young girl-wife I wedded past fifty, and sailed for Cape Horn the next day, leaving but one dent in my marriage pillow...." Maar dat betekent niet dat je "Moby Dick" ook gelezen moet hebben. Het is voldoende, als je in grote lijnen weet war het over gaat.
In Nashlund's book is Una Spencer de jonge echtgenote van Ahab. Het bork vertelt haar levensverhaal. Haar jeugd in Kentucky met een religieus fanatieke vader die er niet tegen kan dat Una niet in God geloofd en haar darom slaat. Una's moeder zorgt ervoor dat Una, als ze twaalf is bij haar zuster Agatha kan komen wonen. Ze wonen op een eiland voor de kust van Cape Cod, waar Uncle Torchy vuurtorenwachter is. Aunt Agatha en Uncle Torchy hebben een vijfjarig dochtertje dat Franny heet en vier jaar lang is Una volmaakt gelukkig op het eiland.
Dan ontmoet ze Kit en Giles, die een nieuw soort lamp in de vuurtoren komen installeren en ze wordt op allebei verliefd. De boys moeten weer terug naar het vasteland. Een tijd later zal Una haar moeder ontmoeten in New Bedford. Ze ziet Kit en Giles daar weer, als ze aanmonsteren als bemanning op het walvisschip de Sussex. Una besluit zich als jongen te vermommen en dan ook mee te gaan.
Wat er verder gebeurd zal ik niet verklappen. Maar er is sprake van moeilijke morele keuzes, mensen die waanzinnig worden, ongewone vriedschappen, hele spannende momenten, filosofische beschouwingen, prachtige natuurbeschrijvingen. Het boek barst van de verwijzingennaar schrijvers uit die tijd zoals Nathaniel Hawthorne, Ralph Waldo Emerson, Maria Mitchell en Margaret Fuller. Ook meer historische schrijvers Keats, Shakepeare worden uitgebreid geciteerd. Literatuur liefhebben kunnen hun hartje ophalen. Het boek kan heel goed als basis voor een discussie dienen omdat er veel vraagstukken in voorkomen waar je heel verschilled over kunt denken. het enige nadeel van het boek zou kunnen zijn dat het erg lang is, maar het stoort mij niet. Ik wil het niet eens uit hebben. Ik heb dat ook nog zo'n 150 pagina's te lezen en dat vind ik heel fijn.
Jonathan Safran Foer: "Alles is verlicht"
Een jonge Amerikaan (Jonathan Safran Foer) reist naar het platteland van Europa. Op zoek naar Augustine, een vrouw die volgens de verhalen zijn opa uit de handen van de Nazi's heeft gered. Vergezeld door Alex, zijn jonge Oekraiense tolke die behept is met een komisch spraakverwarrend accent, maakt Jonathan een donquichotatige zoektocht door een verwoest landschap, terug naar een onverwacht verleden. Verweven met dit verhaal is de
betoverende legende over zijn grootvaders dorp in de Oekraine. Ik heb zowel in de NRC als in de Volkskrant een grote recencie over dit boek gelezen en de recencenten vonden het een schitterend debuut. Ik ben er al even in begonnen en het lijkt me een boek waar we heel tegenstrijdige boekgrrlmeningen bij kunnen krijgen wat misschien een leuke discussie kan opleveren.
Jonathan Franzen: De Correcties
Een schitterende familieroman van een gezin uit St.Jude - Kansas (Midden-Westen) in de VS. Vader Alfred (een parkinson patient) en Moeder
Enid: Een vrouw die het haar hele leven al moeilijk heeft gehad met wat de buren van haar vonden, maar ook een zwaar leven heeft gehad met een humeurige man, in wiens ogen ze weinig goed kan doen, en de drie volwassen kinderen.Oudste zoon Gary: getrouwd met Caroline en heeft drie zoontjes. Middelste zoon Chip: Een college profesor die zijn bijna vaste aanstelling misloopt en wordt onslagen doordat hij een sexuele relatie aangaat met een van zijn studentes. En daarna terwijl hij steeds meer door zijn spaargeld heenraakt terwijl hij schrijft aan een filscript, de ex-echtgenoot van zijn vriendin ontmoet die samen met hem in Litouwen een internet-scam gaat opzetten. En het jongste kind en enige dochter Denise, gescheiden van een bekende chef(topkok) die haar het vak heeft geleerd, waarna ze wordt gevraagd tegen een zeer hoog salaris een nieuw trendy groot top-restaurant op te zetten en te leiden in haar woonplaats Philidelphia.
Als een rode draad door het boek loopt de wens van Enid - nadat zij en Alfred de laatste acht jaar voor kerst naar het huis van hun zoon Gary in Philidelphia zijn gevlogen - om nog eens een laatste kerst te vieren in het huis in St.Jude, met alle kinderen aan de kerstmaaltijd, waarna, zo heeft ze haar zoon Gary beloofd, er serieus over na te denken het huis in St.Jude te verruilen voor een bejaardenflat.
De schrijver diept alle vijf de karakters zo uit dat de vijf gezinsleden werkelijk tot leven komen door te beschrijven wat ze denken, zeggen, herinneren en vooral wat ze elkaar niet zeggen. Een knap geschreven fantastisch boek, en een aanrader denk ik omdat het ons veel stof zal geven om over na te denken. Het is een dik boek (500 pagina's) maar er staat geen woord teveel of te weinig en nergens is het langdradig, het dwingt je in een ruk uit te lezen. En elm@ genoeg prachtige zinnen voor jouw ezelsoren ;-)
De achterflap:
In zijn overrompelende roman De Correcties schetst Jonathan Franzen een ironisch maar schitterend beeld van een gezin- en daarmee van de moderne samenleving. Enid en Alfred lambert hebben drie kinderen, die met moeite hebben geprobeerd zich aan hun provinciale opvoeding te ontworstelen. Dochter Denise is als eigenaar van een bekroond restaurant welliswaar maatschappelijk geslaagd maar gescheiden en ongelukkig in de liefde. Zoon Gary, getrouwd en vader van drie kinderen, lijkt een typisch succesvolle suburb-bewoner, maar hij lijdt aan de ziekte van de geslaagde man: hij vindt niets van wat hem vroeger plezier bracht nog de moeite waard. Het slechtst is zoon Chip eraan toe. Aan zijn ooit veelbelovende universitaire loopbaan is door een sexschandaal een einde gekomen, en nu probeert hij zijn net afgeronde scenario aan een filmproducent te verkopen. Als hij bij toeval de echtgenoot van zijn minnares ontmoet , een voormalige minister uit Litouwen, komt hij terecht in een maalstroom van hilarische gebeurtenissen. Intussen probeert Gary het familiekapitaal van zijn dementerende vader te behoeden voor totaal verval en gaan de oude Enid en Alfred hun ongeluk tegemoet op een cruiseschip.
Over de schrijver:
De Correcties is voor verschijning al vergeleken met het werk van auteurs als John Irving, Michael Cunningham, Tom wolfe en Philip Roth - het is een literair meesterwerk van superieure klasse over de snel veranderende betekenissen van geluk, familie en maatschappelijk succes. Jonathan Franzen geeft met De Correcties een hilarische en overrompelende visie op de ziel van de westerse maatschappij. Jonathan Franzen (St.Louis 1959) woont en werkt in New York.
Url over de schrijver en het boek, waar je ook een deel van het eerste hoofdstuk kunt lezen (Engels talig)
Interview met de schrijver naar aanleiding van zijn roman De Correcties in Atlantic Monthly:
Recensie in de NRC
Uitgeverij Prometheus Amsterdam
ISBN 90 446 0047 8
Aanbeveling van: Patricia
Nadime Gordimer: The House Gun
Een mooie, langzame psychologische roman. De plot: een echtpaar van middelbare leeftijd wordt geconfronteerd met het feit dat hun zoon een vriend heeft doodgeschoten. Moord dus. Er volgt een proces en een vonnis. De roman gaat over het proces dat de ouders doormaken In feite het klassieke rouwproces en 't verhaal over de liefde van ouders voor hun kinderen.
Daarnaast speelt de roman zich natuurlijk (Gordimer) af in het Z.Afrika van na de apartheid. Ik zat, al lezend, te wachten op een verhaal vgl. In Ongenade van Coetzee. Maar niks daarvan. De blanke ouders (liberaal, beiden met zeer goede banen) hebben zich nooit met de apartheidsstrijd bemoeid. Voelen zich daarover ook niet schuldig, is mijn inschatting. De zoon (architect) leeft een modern leven; onderhoudt vriendschappen met zwarten en blanken, allen hoogopgeleid. Hij regelt zelf een advocaat: een zelfverzekerde, zwarte man, die woont in zo'n kapitaal pand dat ooit behoorde aan de blanke sjiek. De ouders leggen 't lot van hun kind in zijn handen.
Een mooie roman, nogmaals. Zij het langzaam, procesmatig opgezet en misschien minder boeiend voor grrls die haken naar 'spanning en sensatie'.
Gunter Grass: De Blikken Trommel
Op drie jarige leeftijd weigert Oskar Matzarath te groeien, omdat de tijd waarin hij gedwongen wordt te leven - de fatala jaren van het nationaal-socialisme- hem niet bevalt. Als dwerg min of meer boven de wet
gesteld, observeert hij de wereld zonder taboes te erkennen. Op zijn trom slaand wandelt hij door het leven, door het derde rijk, door de oorlogsjaren, door het Wirtschaftswunder. Hij gaat in de zwarte handel, in de kunst, in een jazzorkest, hij wordt van moord verdacht. Wanneer de echte dader wordt gevonden vreest Oskar dat hij binnenkort ontslagen zal worden uit het rustige gekkenhuis van waaruit hij zijn levenroman schrijft. Deze even aanstootgevende als aangrijpende roman, die meesterlijk werd verfilm, is een van de hoogtepunten uit de naoorlogse literatuur.Voor de lezer ontrolt zich een halve eeuw Europeese geschiedenis, een kaleidoscopisch tijdsbeeld van vrede en oorlog, menselijkheid en absurd lijden.
- De Tijd. Adembenemend knap
- De Groene AmsterdammerGunter Grass (Danzig, 1927) verwierf vele literaire prijzen en werd in 1999 bekroond met de Nobelprijs voor Literatuur.
Paulina, afkomstig uit Vlissingen, wil in Parijs kunstgeschiedenis en Frans gaan studeren. Ze krijgt van haar vader een klein maandgeld en gaat als au pair werken om haar financiën aan te vullen. Nadat ze twee en een halve dag bij het welgestelde, maar bizarre echtpaar Pauchard en hun 13-jarige zoon Hughes is geweest, vertrekt ze vanwege de slechte behandeling. Van de vrouw achter de balie van het au pair-bureau krijgt ze het adres van de steenrijke gepensioneerde generaal De Lune. In het flatgebouw, waar de familie De Lune woont, krijgt ze een prachtige eigen kamer met badkamer, en ze wordt overladen met cadeaus. Ze voelt zich hierbij ietwat ongemakkelijk omdat haar taak niet duidelijk is. Het is niet toevallig dat ze juist hier terechtgekomen is. De dame van het bureau blijkt namelijk familie van de generaal te zijn. Zij had opdracht een meisje te zoeken die interesse voor kunst heeft. De generaal blijkt een bewonderaar van de uit Vlissingen afkomstige tekenaar Guys, en vertelt haar veel over hem.
In de loop van het verhaal maakt Paulina kennis met de overige familieleden van de generaal: zijn vrouw Germaine, zijn zoon Armand, diens vrouw Jacqueline en hun zoon Edouard, en Michel, de tweede zoon van de generaal. Uiteindelijk is het Edouard die als eerste het onderwerp aanroert, waarom zij, zoals later blijkt, Paulina 'in dienst' hebben genomen. Van generaal De Lune hoort ze dan de details van het verhaal: hij heeft tijdens de oorlog een koffer met geld en waardepapieren van een joodse buurman in bewaring gekregen, die met zijn vrouw naar Spanje wilde vluchten. De koffer is nooit opgehaald, de man en zijn vrouw zijn dood en de enige erfgenaam is een oud-SS'er. Als hij dit vertelt, krijgt de generaal een aanval en Paulina ziet hem daarna niet weer.
Bij een volgend gesprek met Eduoard over dit onderwerp, hoort Paulina van het plan het geld aan een joodse organisatie voor kinderbescherming in Israël te schenken. Hiervoor moet de koffer eerst naar Zwitserland worden gebracht, en daarna naar Israël worden doorgesluisd. Paulina biedt spontaan aan de koffer over de grens te willen brengen, maar heeft op hetzelfde moment het idee in een val getrapt te zijn. Alles wordt met behulp van een notaris voorbereid, maar op het laatste moment wordt het reisdoel Basel in Luxemburg gewijzigd. Paulina levert de koffer af bij de bank, maar hoort later van Michel, dat het geld toch aan de voormalige SS-er (een halfbroer van de vrouw) is gegeven omdat die een testament van de erflater bezat. Het andere verhaal zou alleen verzonnen zijn om de generaal te ontzien. Deze sterft enkele dagen later zonder de waarheid te kennen.
Paulina verlaat, na enkele incidenten met zowel Michel als Edouard, de flat van de familie, zoekt eigen woonruimte en wijdt zich verder aan haar studie.
Een samenvatting van de Raven's Hangout Website waar ook meer informatie over de schrijver te vinden is.
Peter Høeg: "Smilla's gevoel voor sneeuw"
Dit boek heb ik al een paar keer gelezen en nog steeds krijg ik een euforisch gevoel als ik er aan denk. Hoeg schrijft zo beeldend, en ik vind hem ook nog eens vrouwvriendelijk. Hoeg heeft het o.a. over de verschillende vormen dat sneeuw kan aannemen, en ook hoe dodelijk en koud het kan zijn. Je moet wel een beetje van filosofie houden, want hij laat de hoofdpersoon, Smilla, veel met zichzelf 'praten'. Smilla is een stille vrouw, misschien ietwat arrogant, maar ook wars van regels. Haar gedachten en gevoelens worden heel sterk beschreven.
Het verhaal begint in Kopenhagen in de winter.Smilla trekt veel op met de 6-jarige Esajas, de zoon van een alcoholische buurvrouw (Julianne). Op een avond vindt Esajas de dood bij een val van een dak. Als Smilla op dat dak gaat kijken, ziet ze in de sneeuw dat het geen ongeluk kan zijn geweest. Smilla gaat op onderzoek uit, en krijgt daarbij de hulp van de conciërge (en later minnaar) van het gebouw waar Smilla woont. Het onderzoek voert hen beiden naar verscheidene personen,en via een schip op een ijskoude oceaan naar Groenland waar de ijskoude ontknoping plaatsvindt. Smilla krijgt daarbij veel te verduren, maar omdat ze zelf zo koud als een ijspegel kan zijn en haar gevoelens kan uitschakelen, houdt ze vol. Ze hield veel van Esajas, en dat houdt haar op de been.
Hieronder heb ik recensies voor jullie.
Het boek Smilla Qaavigaaq Jaspersen, de 37-jarige eigenzinnige dochter van een Eskimose zeehondenvangster en een rijke Deense arts, beschouwt de zesjarige Esajas zo'n beetje als haar eigen zoon. Op een dag glijdt Esajas uit, valt van het dak en overlijdt. Aan de sporen in de sneeuw ziet Smilla dat het geen ongeluk kan zijn geweest.
De pers: 'Een literaire thriller die zich beurtelings afspeelt in Kopenhagen, op een expeditieschip in de Atlantische Oceaan en tussen de levensgevaarlijke ijsbergen van Groenland.'
Trouw: 'Een onvervalste thriller, een literaire roman, een prachtig vrouwenportret, het aangrijpende relaas van een buitenstaander, gewelddadig en hartstochtelijk, spannend en scherp analyserend.' Letteren. 'Een symbolisch decor: in barre omstandigheden openbaart zich de wereld in al zijn pracht en onverklaarbaarheid.'
HP/De Tijd: 'Het is niet eenvoudig dit boek bij een genre onder te brengen. Het is een thriller met hoge literaire pretenties, en hij maakt die waar. De auteur schuwt het melodrama niet, hij plukt elementen uit de slapstick en de orale traditie. Filosofische overpeinzingen worden afgewisseld door meteorologische beschouwingen, die symbolisch te duiden zijn.'
Elsevier: De auteur Peter Hoeg (Kopenhagen, 1957) studeerde literatuurwetenschap, was schermer, schipper, alpinist, balletdanser, toneelspeler, reiziger en schrijver. In 1988 debuteerde hij met de roman Voorstellingen van de twintigste eeuw. Zijn grote doorbraak kwam met Smilla's gevoel voor sneeuw (1992), dat internationaal een enorme bestseller werd. Ander werk: Nachtvertellingen (1990), Grensgevallen (1995), De vrouw en de aap (1996).
Dit boek eerder bij de grrls besproken.
Ik heb een recensie uit Het Parool van februari 2002 gevonden, het is wel
een lang stuk tekst, ik heb het hier en daar een beetje ingekort:Milan Kundera (1929) verliet in 1975 zijn geboorteland Tsjechië en vestigde zich in Frankrijk. Met zijn roman Onwetendheid (L'ignorance, 2001) heeft hij inmiddels zijn vijfde boek in het Frans gepubliceerd. Je zou kunnen zeggen: Kundera is Frans geworden. Dat geldt ook voor Irena, een van de hoofdpersonages in Onwetendheid. Zij vertrok in 1969, een jaar na de Russische vernietiging van de prille Praagse lente. Twintig jaar later, na 'de fluwelen revolutie' die in 1989 tot de val van het communisme leidde, veronderstelt haar beste Franse vriendin dat ze nu wel weer naar huis zal gaan. Maar mijn leven is hier, zegt Irena. Op dat moment doorziet ze het cliché over de ongelukkige emigrant, waar ze zelf ook in is gaan geloven ('heeft ze haar eigen leven niet altijd gelezen volgens een gebruiksaanwijzing die anderen haar in de handen hebben geschoven?'). Het is een cliché waar de omstanders blijvend in gevangen zitten.Wanneer haar Zweedse vriend gaat werken in een nieuw, Praags filiaal van zijn bedrijf, vindt hij het fantastisch om haar stad te leren kennen. Maar Praag is mijn stad niet meer, zegt Irena. Ze weet dan inmiddels 'dat haar emigratie zonder dat ze het besefte misschien wel het beste is geweest dat haar kon overkomen'.
Kundera ontzenuwt een aantal hardnekkige clichés over de emigrant: de veronderstelling van het niet te stelpen heimwee, de gedachte dat er louter politieke motieven ten grondslag liggen aan de vlucht uit het vaderland (zijn personages gingen vooral om persoonlijke redenen), en 'de grote magie van de terugkeer'. Het is typisch Kundera om dan de Odyssee erbij te halen, het oerverhaal van De Grote Terugkeer. Voor de bewoners van zijn geboorte-eiland Ithaca is Odysseus bij zijn terugkeer gewoon weer de man die twintig jaar eerder vertrokken was. Niemand is geïnteresseerd in het verhaal van zijn omzwervingen. Zelf ontdekt hij na zijn terugkeer dat 'de essentie van zijn leven' buiten Ithaca ligt. Zo is het Odysseeverhaal voor Kundera een metafoor voor wat zijn personages meemaken.
Ook Josef, een andere hoofdpersoon, keert na twintig jaar (in Denemarken) voor even terug naar zijn oude vaderland. Maar hij herkent Tsjechië niet meer, het is alsof er 'een onzichtbare bezem over het landschap van zijn jeugd' is gegaan. Zo'n ervaring inspireert de alwetende verteller Kundera tot een kort, maar venijnig commentaar op de vooruitgang die het uiterlijk van de wereld zo razendsnel verandert, om niet te zeggen verloedert, dat het de vraag is of 'het epos van de terugkeer nog wel van onze tijd' is.
Regelmatig onderbreekt Kundera de handeling om in essayistische intermezzi te bespiegelen over thema's als tijd en tijdsbeleving, heimwee en nostalgie, de raadsels van de herinnering, de onbetrouwbaarheid van het geheugen, hoe dezelfde ervaringen verschillende herinneringen opleveren. Zo blijken Irena en Josef in hun jeugd een korte flirt te hebben gehad.Terwijl Irena via deze weduwnaar hoopt te kunnen ontsnappen uit haar doodgebloede relatie met haar Zweed, blijkt hij op het moment suprème (na een heftige vrijage op zijn hotelkamer) haar helemaal niet herkend te hebben. Ze dacht hem haar toekomst aan te bieden en alsnog in te halen wat er vroeger niet van gekomen is, maar de rendez-vous blijkt een tragikomisch misverstand.
Onwetendheid is een kleine roman, waarin Kundera heel veel essentieels aanraakt. Eigenlijk is het, geheel in de geest van de schrijver, een romaneske verkenning van de onwetendheid. Kundera laat de titel in meerdere betekenissen klinken. De onwetendheid van de blijvers over de levens van de emigranten. Op de leeftijd van onwetendheid (als adolescent) neem je beslissingen die de rest van je leven blijvend bepalen. De onwetendheid die de emigranten ondervinden in hun nieuwe omgeving. De Fransen hoefden niks te weten, zegt Irena. Ze wisten het al: het cliché van de lijdend emigrant uit het vermaledijde Oostblok. 'Ze waren niet geïnteresseerd in wat wij dachten, ze waren alleen in ons geïnteresseerd als levende bewijzen van wat zij dachten. (-) Toen kwam het moment dat ik dat leed moest bevestigen door de vreugde over mijn terugkeer. En die bevestiging kwam niet. Ze voelden zich bedrogen. En ik ook, want ik had al die tijd gedacht dat ze me niet waardeerden om mijn leed maar om mijzelf'.
poëtisch rake proza. fijgevoelige, trefzekere inleving. verrassend in zijn raakheid. ik kan jullie vertellen hoe ik als kind op visite werd meegenomen en steevast op een krukje op maat (ik was nogal onder de maat vanwege 4 jaar japanse gastvrijheid) aan een tafeltje werd gezet, terwijl de grote mensen het heel plezierg met elkaar hadden. ik kan jullie vertellen over de keer dat ik weer zo zat, met een kopje thee (ik hield niet van thee) en een koekje (kon ik niet wègkrijgen), maar het geluk had door een groot raam de tuin te zien. het stormde. de grote witte doeken aan de waslijn stonden horizontaal en probeerden zich los te rukken. ja hoor, daar knapte de lijn en het wit schoof wapperend, zoals de briefjes aan mijn vlieger, naar grote hoogten 'mamma!...' ssst, een vinger voor strakgesloten lippen onder strenge, bijna zwarte ogen. 1 voor 1 rukten de doeken zich los van de lijn en wikkelden zich om de kale boomtakken.. 'mamma!...' 'sssst!' ik fantaseerde herten die met doeken op hun takkenbossen door de tuin dansten en schijngevechten uitvoerden. totdat een handdoek tegen het raam sloeg en het gebabbel van de grote mensen verstoorde. ze keken verschrikt naar buiten, ze keken verbaasd naar mij. 'maar kind! waarom heb je niets gezegd!'
dit kan ik jullie vertellen, maar david maloef maakt van zoiets puur litteratuur. met de eenvoud van alberts; het topje van de ijsberg. zó raak geschreven, dat het staat voor wat er onder het topje te vinden is. ik zal 'dream stuff' nog vele malen met blijde verwondering lezen.
Matsier, Nicolaas: Gesloten Huis
De moeder is gestorven; zij woonde nog in het huiswaar het gezin (vader, moeder, drie kinderen) altijd heeft gewoond (Bloemenbuurt, den Haag). Het ouderlijk huis van de ik-figuur. Nu moet het huis worden leeggeruimd. Wat doen we met alle spulletjes? Een boodschappentas en vele andere tassies, een bril, een oud kookboek, -tig stapels Groei en Bloei enz. enz. - de ik weet er geen raad mee. Resoluut weggooien? Meenemen om er nog even naar te kijken? Ieder voorwerp roept herinneringen op aan de truttige vijftiger-jaren waarin hij jong was. Benauwend, maar somehow toch dierbaar.
We lazen 't boek in de 50+-leesgroep die ik een jaar of wat begeleidde. En we kwamen niet uitgepraat! Want veel ouderen weten hoe 't voelt: het verdomde uitruimen met alles wat erbij kijken komt. Nou, Matsier schreef hier een autobiografische roman. En misschien herinner je je 't nog: hij stond genomineerd voor de AKO-literatuurprijs. Sonja Barend had de regie en er was - eens maar nooit weer- ook een niet-vakjury die bordjes omhoog stak. Sonja telde: "Nicolaas Matsier!"' en M maakte een sprong in de lucht. Maar S. had zich verteld: "shit nee 't is ..." ben vergeten wie.
Nog even van de flap: "...een ontroerend, geestig en tot nadenken stemmend boek over ouderschap en kindzijn, over waanzin en rouw..." Lezen, vrouwen!
Ian McEwan: Enduring Love/Ziek van liefde
Een van de beste boeken die ik de afgelopen jaren heb gelezen, zo'n boek waarvan je meteen denkt: 'nog een keer', maar ja: daar komt het niet altijd van. Het verhaal laat zich niet zo een, twee, drie navertellen, zeker niet als je geen verklappertje wilt spelen. Het gaat over een bizar ongeluk met nog veel bizarder gevolgen. Over achtervolging en paranoia waarbij uiteindelijk de vraag is: wie is hier nu gek? Het knappe van McEwan is dat hij je voortdurend op het verkeerde been zet maar geen moment ongeloofwaardig wordt. Vanaf het duizelingwekkend knap geschreven begin tot het einde zit je gevangen in dit verhaal dat zo beeldend is geschreven dat ik me bepaalde scènes nog zo voor de geest weet te halen. Alles klopt: het zit geraffineerd in elkaar, er staat geen woord teveel in, de personages zijn geloofwaardig: dit is inderdaad het boek waarvoor
McEwan de Bookerprize had moeten krijgen.
`Ishmael
Call me Ishmael.Captain Ahab
Crew, we will seek the white whale and kill it, because I am insane.Crew
(They almost find the white whale. Then they almost find the white whale. Then they find it.)
Alas, your destructive obsession will be our undoing.Captain AhabI stab at thee. I stab at thee.
(Everybody dies except Ishmael, although this is no surprise, because it was foreshadowed CONTINUALLY from the BEGINNING.)THE END`
Als je toch iets meer wilt weten, over bloedstollende avonturen, prachtig beschreven bijfiguren, relaties tussen de opvarenden en niet te vergeten de jacht zelf, dan lijkt het me toch aan te raden het hele boek te lezen. Ik zet het hierbij dan ook op de keuzelijst voor de volgende periode.
Ishmael legt haarfijn uit hoe de jacht in elkaar zit, hoe er in die tijd
tegen walvissen aangekeken werd (zwemmende olievoorraden, die soms de slechte smaak hadden zich te verzetten tegen het harpoeneren en daarbij dan ook nog wel eens menselijke slachtoffers maakten), hij maakt een indeling van walvissen, filosofeert over de plaats van de walvis in de menselijke geschiedenis, waarbij Jonas niet overgeslagen wordt. Melville beschrijft het allemaal in 135 vrij korte hoofdstukken waarin hij soms een andere vorm kiest, bijvoorbeeld als hij verschillende matrozen in een soort toneelstuk de middernacht op het voorplecht doorbrengen. Het centrale thema volgens de flap: het eeuwige conflict tussen de mens en zijn noodlot. Ik las het voor de tweede keer en heb er weer van genoten Het is geen boek dat even doorrent, het kost aandacht en tijd. (Maar dan heb je ook wat, om met de verkoper te spreken).
Na het lezen van zijn eerste twee romans waarvoor hij steeds genomineerd is geweest voor de grote prijzen is nu zijn derde boek verschenen. Sluitertijd gaat over Joris Alderweireldt die terugblikt op een zomer waarin hij bij zijn oom en tante woont. Het is de zomer waarin het kerkhof
wordt opgeruimt met daarbij het graf van zijn vader. "Met een prachtig gevoel voor sfeer, met verfijnde details, humoristisch en tragisch tegelijk, beschrijft Erwin Mortier de schitering en de craquele van het leven." Ik vond zijn eerst twee romans prachtig, poetisch geschreven, en ik verheug me erg op dit volgnde boek van Mortier.
Tekst van De Geus-website:
oorspr. titel: Dom
oorspr. taal: Zweeds
vertaler: Bertie van der Meij
isbn: 9044501496
aantal blz.: 288
prijs: € 22,50
eerste druk: 09 08 2002
bindingsvorm: gebonden
Inhoudsbeschrijving
Olof en Sonja leiden een geslaagd leven als kinderarts en advocate. Hun enige zoon Erik gaat een mooie wetenschappelijke loopbaan tegemoet. Aan deze idylle komt echter een abrupt einde als Erik beschuldigd wordt van moord en seksuele geweldsdelicten. Hoe goed kennen Olof en Sonja hun zoon eigenlijk? Dat is de vraag die zich aan hen opdringt en die zich als een splijtzwam in hun huwelijk nestelt.
Tekstfragment
Twee dagen voor kerst werd Erik voorgeleid op verdenking van moord. De zitting zelf duurde maar luttele minuten. Olof was erbij aanwezig en Annika, Eriks vriendin. Sonja wilde er niet bij zijn. Ze was ervan overtuigd dat de zaak achter gesloten deuren zou worden behandeld en dat het publiek zou worden verzocht de zaal te verlaten. Maar het liep anders. De grootste zaal van RÃ¥dhuset bood ruimte aan onverwacht veel toehoorders, voor het merendeel journalisten, die al sinds de vroege ochtend in de rij hadden gestaan. De portier van de rechtbank sloot de deur voor de rest van de menigte toen er absoluut niemand meer bij kon. Na enige tijd werd Erik binnengebracht, het laatst van iedereen. Er viel een abrupte stilte in de zaal toen de deur openging en hij binnenkwam. Het was doodstil toen hij naar zijn plaats liep en Olof voelde de straal van onbehagen die door de zaal schoot.
Ilja Leonard Pfeiffer: Rupert Een betekenis
ISBN 90 295 3636 5Van de achterflap:
kent. Elke straathoek,plein of pand is verbonden met een episode uit zijn leven. Centraal in zijn herinneringen staat een hartverscheurend pijnlijke liefdesgeschiedenis. De wandeling voert uiteindelijk naar een donkere steeg waar Rupert zijn delict zou hebben gepleegd. Rupert is het eerste deel van de Steppoli- tetralogie ( het andere deel is een gedichtenbundel dacht ik)
Rupert neemt het woord om zich ten overstaan van een tribunaal te
verdedigen tegen een zware aanklacht. Omdat hij het houvast van papier moet ontberen, gebruikt hij de geheugentruc van de oude redenaars: hij geeft zijn betoog vorm als een wandeling door de stad die hij zo goedIk vond het boek vooral mooi door de manier waarop het geschreven is. Ilja Leonard Pfeiffer schrijft gedichten en ook heeft hij De antieken, een korte literatuurgeschiedenis geschreven. Verder is het ook wel spannend, want wat heeft hij te bekennen?
Saskia Profijt - Braaf Meisje
(Nijgh & van Ditmar, 2002, isbn 90 388 5920 1)Op het eerste gezicht lijkt het als je de achterflap leest de zoveelste zoekende-dertiger-roman, maar voor mij zit er toch wat meer in.
De 34-jarige Susan heeft nogal wat op haar bord: ziekte van haar vader, verstoorde relatie met haar broer, stressvolle baan in het basisonderwijs en problemen in het onderhouden van relaties. Zoals dat gaat met de
problemen die zich in een leven kunnen opstapelen, kun je lange tijd aan blijven modderen, maar moet het roer ergens om voordat (of nadat) er een kritieke grens is gepasseerd. De reklametekst suggereert dan ook een grote omwenteling, maar zo'n soort boek is het niet. Aan het eind ervan heb je wel het idee dat de lucht wat opgeklaard is, maar ook nog een lange weg te gaan.De verhaallijn is in een of twee zinnetjes verteld, maar de kracht van "Braaf Meisje" ligt juist in hoe de dagelijkse worsteling en langzame
bewustwording van de hoofdpersoon worden beschreven. Twee stappen vooruit en een terug, vallen en opstaan. Profijt heeft een rauwe, levendige manier van schrijven en een scherp oog voor de kleine dingen in het leven. Dingen waar iedereen wel een beetje in herkent. De Enschede-grrls op de lijst misschien nog meer dan anderen, want daar liggen de roots van de hoofdpersoon en keert ze uiteindelijk ook weer even terug voor een symbolische afrekening.
E. Annie Proulx: Twee cowboys.
Een prachtig klein verhaal. Hier volgt de omschrijving.
Een kostbaar kleinood deze nieuwe novelle van de met alle Amerikaanse literaire prijzen onderscheiden auteur. Al haar eerdere werk, drie romans w.o. 'Scheepsberichten' en een verhalenbundel werd in Nederlandse vertaling uitgebracht. Als Ennis en Jack, nog geen twintig jaar oud, schapen gaan hoeden op de ruige Brokaback Mountain in Wyoming, ontstaat er een passionele verhouding tussen beide cowboys. Aan het eind van het seizoen gaan ze uit elkaar en stichten elk een gezin. In de twintig jaar die volgen, blijkt tijdens de sporadische heimelijke ontmoetingen dat de gevoelens voor elkaar steeds sterker worden. Als Ennis voor de keus wordt gesteld om zijn leven voorgoed met Jack te delen, durft hij de stap niet te wagen en volgt de tragische ontknoping. Ook nu speelt het landschap een belangrijke rol en is Proulx onnavolgbaar in het schrijnend humoristisch
beschrijven van het menselijke leed. Ze doet dit echter zo sober en effectief compact dat zij zichzelf opnieuw heeft overtroffen.Weinig boeken hebben me ooit zo geraakt als dit. Ik heb het niet zelf maar ben vast van plan het alsnog aan te schaffen. Het is een boek om steeds te herlezen.
Carol Shields: Larry's Party
Ik heb lang geaarzeld tussen Republic of Love/Republiek der Liefde en Larry's Party. Ik vind ze allebei tot haar besten behoren. Toch maar Larry's Party dan. Vooral omdat Republiek in een recensie afgedaan is als een boekreeks. Grof onrecht, maar in die discussie heb ik geen zin ;-) Bovendien heeft Larry een leuk beroep. Hij ontwerpt labyrinten.
De aanbeveling dan:
De Canadese Carol Shields (1935) nam tot nu toe vrijwel altijd een vrouw als hoofdpersoon voor haar boeken. Maar dit keer werd het een man 'omdat ik wil weten hoe het is om een man te zijn in deze feministische tijd', aldus Shields in een interview. Ze beschrijft twintig jaar uit het leven van Larry Weller, die zich tussen 1977 en 1997 opwerkt van bloemistenhulp tot vermaard landschapsarchitect en onderwijl drie keer van echtgenote wisselt. Een geslaagde vondst is de thematische opzet van het boek. In het ene hoofdstuk ligt het accent op de gezondheid van Larry, dan weer op zijn seksleven, zijn kleding, zijn vrienden, zijn zoon, zijn werk, zijn taalgebruik en zijn familie. In het laatste hoofdstuk houdt Larry een etentje ('Larry's party') waarbij de drie vrouwen en wat vrienden aanwezig zijn. Carol Shields won in 1995 de Pulitzer Prize met 'The stone diaries'. Haar boek 'Larry's party' bewijst dat die erkenning terecht is. Shields heeft een originele aanpak en een gevatte schrijfstijl.
Donna Tartt: 'De kleine vriend'
De verborgen geschiedenis heb ik pas dit jaar (ergens in april) gelezen,
toen ik op een treinstation vastzat en dat boek precies binnen mijn budget pastte (lang leve die goedkope uitgaven!). Ik heb het in 1 ruk uitgelezen, mijn vent werd helemaal gek van mij, overal waar ik ging, ging het boek. Ik ben dan ook erg nieuwsgierig naar 'de kleine vriend'.Omdat ik het boek dus nog niet gelezen heb hier maar de gegevens vanaf bol.com. Volgens bol komt het beschikbaar half september, dus misschien is
oktober een mooie maand? (of november, want oktober zit ik in the states en daar kwam het pas later uit hoorde ik ergens?).In een kleine stad in Mississippi groeit Harriet Cleve Dusfresnes op, geplaagd door de moord op haar negen jaar oudere broertje, dat opgehangen aan een boom in hun tuin werd gevonden toen ze nog een baby was. Robins moordenaar is nooit gevonden, noch heeft de familie het verlies ooit kunnen verwerken. Met een vader die gescheiden leeft van de familie en een moeder die uitgeschakeld en verlamd is door verdriet, leeft Harriet grotendeels in de wereld van haar eigen verbeelding, eenzaam en alleen - zelfs in het gezelschap van haar oudere zusje, die nimmer meer in staat zou zijn op te roepen wat zij op die verschrikkelijke dag had gezien, en van haar oudere tantes, voor wie de tragedie een grote klap is geweest. Maar voor Harriet is Robin ook de schakel met de gelukkige tijd van vroeger, die ze kent van foto's en verhalen, en dus besluit ze in de zomer van haar twaalfde jaar zijn moordenaar te vinden en revanche te nemen.
Geladen met dezelfde zinderende spanning als De verborgen geschiedenis is De kleine vriend een verhaal over een verloren jeugd; een ambitieuze, adembenemende roman die vlijmscherp de paradoxen in onze moraal en de menselijke zwakheden blootlegt. Een nieuw en overtreffend bewijs van Donna Tartts briljante vertelkunst.
Donna Tartt werd in 1963 in Mississippi geboren. Ze studeerde klassieke talen en filosofie aan Bennington College in Vermont. Op 29-jarige leeftijd debuteerde ze met De verborgen geschiedenis, waaraan ze acht jaar werkte. De kleine vriend is haar tweede roman.
-
Franzen, Jonathan
Interview met Franzen in Atlantic Monthly en een Recentie in de NRC
(Meer relevante links toe te voegen, of commentaar? Laat me het even weten: eisjen@boekgrrls.nl)
Laatste keer bijgewerkt: 28/08/02 Eisjen
