Ooit heeft jacq het over dit boek gehad. Ik sla dat dan op
in een vage lijst in mijn hoofd en dan, als ik een keer over die title struikelen in de
boekenkast van een vriendin dan neem ik het mee.
Hmmmm - ik denk dat deze keer schrijf ik mijn mail anders om dan 'normaal'. Eerst de
citaten, dan mijn mening, dAn pas oude archief meels opzoeken om te kijken wat het ook
alweer was dat jacq erover schreef.
------
"ik had zelfs bij elkaar passende lingerie (vooruitziende blik)" (hier moest
ik zo om lachen want ik dacht natuurlijk gelijk aan jacq met haar ziekenhuis bezoek met
tassen vol Leni Saris, en mooie ondergoed 'in verband met huwbare dokters' ;-)
-------
"In een kramp van angst leefde ik nu. Ik had de zeldzame vlinder gevangen maar in
mijn holle hand voelde ik hem fladderen, voelde ik hem vochtig worden van het zweet dat me
uitbrak en wat er ten slotte zou gebeuren stond volkomen vast."
-----
Het spel appelleerde aan een dwangmatige behoefte aan nutteloze perfectie
------
'Het is zo'n cliché dat je er bijna van moet overgeven.'
------
Hij was simpelweg anders dan ik, heel anders, en van rivaliteit tussen ons zou nooit
sprake zijn - we zouden elkaar hoogstens verbaasd toeschreeuwen, vanaf de aangename
afstand die er nu eenmaal tussen ons bestond als uiterst verschillende persoonlijkheden.
-------
We hadden afgesproken om te lunchen in Nice, 'om te vieren dat we bestaan'
------
Ok, er waren meer pagina nummers die ik genoteerd had (geen ezelsoren in geleende
boeken) maar achteraf was het allemaal (herkenbaar maar toch niet zO mooi verwoord)
gewauwel over Liefde, die niet echt de moeite waard was om over te tikken.
Tijdens het lezen wist ik vaak niet of het haar bedoeling was om grappig te zijn of
niet. In het begin waren er wel een paar grappige stukken (dacht ik dan) maar later begon
het allemaal heel erg op een Connie Palmen 'hier heb je mijn leven, vind me aub lief en
bijzonder' verhaal...
En hoe Samuel veranderd van de arrogant verwende bal die haar af en toe gebruikt als
hij wat te n#*ken nodig had, ineens in een liefhebbende partner - huh? - hoe is dAt nou
ineens gebeurd? En hoe zij veranderd in iemand die zeilen leuk vond na haar eerste
rampzalig ervaringen... ja hoor! - nee dAt geloof ik zEker niet!
Ik heb diverse momenten gehad dat ik Jessica aan de kant wilde leggen (zeker toen
Jeanette door de brievenbus viel) maar heb het boek toch uitgelezen omdat ik wilde weten
hoe het kwam dat Samuel zo jong dood ging. Helaas was het eind het niet waard. Zijn dood
was dramatisch en ... nou ja, gewoon... zucht, ook dAt weer, denk je dan en sla het book
verveeld dicht...
-----------
Jacq wrote: (in juli 99) de eerste meel in een reeks van 11 dat over Jessica Durlacher
ging (tenminste in mijn archief dan.) Ik zal dat eerste mail hieronder plakken - gewoon
omdat het leuk is om te lezen. De andere mails ging over hoe Durlacher dochter van een
bekende schrijver is (nou ja, zo bekend ook weer niet want naam nu alweer vergeten) en
vrouw is van Leon de Winter. En Sonja vond dat 'In interviews komt ze over als een
ontstellend vervelend wijf'. Verder kwam zeilgrrl Hanneke ook aan de beurt toen jacq
vragen stelde over de mogelijkheden voor kotsen tijdens zeiltochten.
-------
(jacq's mail) ter info of opfrissing:
het boek beschrijft (vooral) de opkomst en o nee niks verklappen van de relatie tussen
Edna Mauskopf en haar Samuel. in het begin van het boek wordt erg leuk beschreven hoe
obsessief Edna's verliefdheid op een redelijk onbereikbare Samuel is. erg mooi was het
zeiltochtje met het object van verlangen (edna verrekt van de kou, hangt kotsend over de
reling, kan niet zeilen en raakt ook natuurlijk ff bewusteloos door een mep van de giek -
maar dan minder slapstick).
na enige uitstapjes in het midden van het boek (richting het kampverleden van Edna's -
en naar later blijkt ook Samuels - vader) moet Edna tegen het einde een grote keuze maken
in haar leven.
het middenstuk vond ik er wat los bijhangen en komt mij een beetje voor als een nogal
obligate poging tot verdieping (jaja), terwijl dat voor mij helemaal niet nodig was. maar
het EINDE dus: lieve help, dat leest als een trein (en speelt zich voor een groot deel
daarin ook af).
ik zou hevig graag citeren maar ten eerste zou dat wat uit het verband gerukt zijn en
ten tweede maar das een detail heb ik het boek niet meer. hoe dan ook: wat verschrikkelijk
herkenbaar, al die afwegingen die Edna maakt. grote items, diepe gevoelens en dan het ene
moment denken ooooow ja ik ga zEkers voor dit en dat (ik hou het vaag maar het gaat om
mannen - natuurlijk) en dan ondertussen toch stiekum op de klok kijken of ze eventueel de
trein naar Dat Andere (ach ja oook een man of course) nog zOU kunnen halen.
complete vertwijfeling is heerlijk om te lezen. en helemaal als het ook nog zo prachtig
opgeschreven wordt. wat mij nogal raakte was een zin die ik dus niet letterlijk kan
herhalen maar die te maken heeft met Edna's verbazing over die ene liefde die zo licht is.
ah shit wat klinkt dat hier onzinnig als ik dat opschrijf - maar het had iets te maken met
dat het helemaal geen moeite kostte. dat het niks aan haaar afdeed, of zoiets. nouhou dat
wil ik ook wel.
----------
Ik ben geloof ik met jacq eens dat middenstukje het ergste was, maar ik vond het einde
ook niet veel waard, en laten we eerlijk zijn, wat heb je aan een boek waar alleen het
begin de moeite waard is...
Elm@