Judith Uyterlinde: Eisprong


knipoogtrans.gif (7302 bytes)

relevante links:

Eisprong

(Meer relevante links toe te voegen, of commentaar? Laat me het even weten: eisjen@boekgrrls.nl)

Het begon met deze mail.

Niewe mail"Bij de bieb dit boek tussen de sprinters vandaan geplukt. Ik had een interview met de schrijfster gezien over dit boek bij Hanneke Groenteman en was wel er benieuwd naar.

Judith is een vrouw in de bloei van haar leven. Ze wil alles. Gepassioneerde liefde, hechte vriendschappen, boeiend werk, verre reizen. En een kind. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig. Eerst wordt ze maar niet zwanger. Dan word ze zwanger van een tweeling die ze helaas in haar veertiende week verliest. Er volgen nog een aantal buitenbaarmoedelijke zwangerschappen en vervolgensstapt ze in het IVF-traject.

In haar naaste omgeving bollen de buiken aanstootgevend op. Iedereen om haar heen lijkt zwanger te worden: haar jongere zusje, haar beste vriendin, mensen die helemaal geen kinderen willen, zelfs de grootste sukkels worden zwanger. Zij niet. Moet ze zich neerleggen bij haar falen? Moet ze doorgaan? De vergeefse pogingen gaan haar leven steeds meer beheersen. Alles lijkt haar te ontglippen.

De schrijfster wilde dat het méér zou zijn dan een ego-document maar het boek vind ik daar niet boven uitstijgen. Ik vind het dan ook vreemd dat zij in een programma als de Plantage wordt uitgenodigd. Het is vlot geschreven en heel herkenbaar een verhaal van een hedendaagse vrouw in haar thirties. Veel vrouwen die hopen dan toch eindelijk zwanger te worden, met of zonder medische hulp zullen veel in dit boek herkennen. Je kunt je ervaringen over dit boek zelfs kwijt op een website, die ik even bezocht heb."

Niewe mailHet zou alleen al om die reden een boek zijn dat ik niet direct zal lezen. De situatie die ze beschrijft is erg persoonlijk en juist de herkenbaarheid kan m.i. leiden tot een soort identificatie die het je moeilijker maakt om je eigenheid te bewaren in dit soort situaties.

Ik ben nu 43 en heb een zoon van een jaar als resultaat van een 2e ICSI-poging. Heb dus het hele medische circuit doorlopen. Wij hebben ons bij voorbaat voorgenomen om het een kans te geven, en vooral daar nuchter bij te blijven, en wisten zeker dat we ook gelukkig zonder zouden kunnen zijn. Ik zelf had weinig problemen met de medische aspecten, wat ik vooral erg vervelend vond was het geleefd worden door de behandeling (en dus het ziekenhuis).

Ik heb om mij heen gemerkt dat onze nuchtere opstelling ons door heel wat heen geholpen heeft. Onze gynaecoloog heeft ons daarin aanvankelijk ook heel goed begeleidt, er geen doekjes om gewonden, onze eigen nuchterheid ook beproevend soms.

Niewe mail"Dit boek stemde mij tot nadenken. Waar ik voornamelijk van schrok waren de heftige reacties die Judith had over jaloers zijn op zwangere vrouwen (het kost haar bijna haar vriendschap met haar beste vriendin), geen geboortekaartjes meer kunnen lezen, kraamvisites een verschrikking vinden en ze nauwelijks meer enthousiasme kan veinzen. Mijn moeder heeft elf jaar moeten wachten totdat ik geboren werd. Zij was ook 11 jaar ongewenst kinderloos. Ik heb haar opgebeld en gevraagd of zij in haar zeer vruchtbare RK familie zich ook zo doodongelukkig heeft gevoeld. En naar haar zeggen, was dat niet zo. Mijn ouders hebben in hun tijd ervoor gekozen om niet door de medische molen te gaan en de natuur maar de beslissing te laten nemen.

Mijn moeder had geen compensatie in "dan maar een carrière" nastreven, want mocht niet werken in die tijd. En toch: ze vond terugkijkend op die tijd die 11 jaar geen drama. Soms kom ik er bijna toe te denken dat haar kwaliteit van leven beter was dan die van Judith in de moderne tijd van "alle mogelijke medische hoogstandjes toepassen" om toch maar zwanger te worden. Maar ja, mijn moeder heeft uiteindelijk nog wel 2 kinderen gekregen en dat vertekent misschien nu ook haar kijk op het verleden.

Voor alle duidelijkheid: Ik heb geen kinderen en we hebben daar min of meer ook voor gekozen i.v.m mijn minder goede gezondheid. Dat is dus meer een rationele dan een emotionele keus en soms heb ik het daar best wel moeilijk mee. Maar ik kan genieten van iedere baby die geboren wordt in mijn vriendenkring en als iemand een baby verliest, ben ik daar ook heel verdrietig om. Maar zo'n sterke afkeer van zwangerschappen van andere mensen heb ik nooit ervaren zoals Judith ze beschrijft.

Misschien komt het ook doordat als je actief heel druk bezig bent met 'zwanger worden' (met of zonder medische hulp) je hele leven daar om gaat draaien. En iedere keer dat het niet lukt is weer een teleurstelling erbij. Er ontstaat min of meer een concurrentie: zij wel, ik niet. Terwijl ik natuurlijk niet eens de moeite doe om zwanger te worden en er minder sprake is van concurrentie."

Refererend aan de vorige mail waarin geschokt gereageerd werd op de heftige reacties van de schrijfster in het boek kwam ook een mail binnen met een gevoel van herkenning.

Niewe mail"En juist dat laatste herken ik ook heel sterk. Die blijheid/droefheid (dus compassie) voor anderen hielp mij (ons) ook bij onze eigen moeilijke momenten. Maar ik heb wel een hele sterke herinnering aan die jalousie. Net de ene partner de deur uit en de ander nog niet kennend, stond ik op een kruispunt naar een moeder met baby te kijken wat een sterke -die is van mij- emotie opriep en ik me geschokt realiseerde dat ik iets begreep van vrouwen die kinderen om die reden kidnappen."

transwurmli.GIF (2800 bytes)Samengevat door
Eisjen.

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 26/03/02  Eisjen

Terug naar top pagina