Het begon met deze mail.
"Bij de bieb dit boek tussen de sprinters vandaan geplukt. Ik had een
interview met de schrijfster gezien over dit boek bij Hanneke Groenteman en was wel er
benieuwd naar.
Judith is een vrouw in de bloei van haar leven. Ze wil
alles. Gepassioneerde liefde, hechte vriendschappen, boeiend werk, verre reizen. En een
kind. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig. Eerst wordt ze maar niet zwanger. Dan word ze
zwanger van een tweeling die ze helaas in haar veertiende week verliest. Er volgen nog een
aantal buitenbaarmoedelijke zwangerschappen en vervolgensstapt ze in het IVF-traject.
In haar naaste omgeving bollen de buiken aanstootgevend op.
Iedereen om haar heen lijkt zwanger te worden: haar jongere zusje, haar beste vriendin,
mensen die helemaal geen kinderen willen, zelfs de grootste sukkels worden zwanger. Zij
niet. Moet ze zich neerleggen bij haar falen? Moet ze doorgaan? De vergeefse pogingen gaan
haar leven steeds meer beheersen. Alles lijkt haar te ontglippen.
De schrijfster wilde dat het méér zou zijn dan een
ego-document maar het boek vind ik daar niet boven uitstijgen. Ik vind het dan ook vreemd
dat zij in een programma als de Plantage wordt uitgenodigd. Het is vlot geschreven en heel
herkenbaar een verhaal van een hedendaagse vrouw in haar thirties. Veel vrouwen die hopen
dan toch eindelijk zwanger te worden, met of zonder medische hulp zullen veel in dit boek
herkennen. Je kunt je ervaringen over dit boek zelfs kwijt op een website, die ik even bezocht heb."
Het zou alleen al om die reden een boek zijn dat ik niet
direct zal lezen. De situatie die ze beschrijft is erg persoonlijk en juist de
herkenbaarheid kan m.i. leiden tot een soort identificatie die het je moeilijker maakt om
je eigenheid te bewaren in dit soort situaties.
Ik ben nu 43 en heb een zoon van een jaar als resultaat van
een 2e ICSI-poging. Heb dus het hele medische circuit doorlopen. Wij hebben ons bij
voorbaat voorgenomen om het een kans te geven, en vooral daar nuchter bij te blijven, en
wisten zeker dat we ook gelukkig zonder zouden kunnen zijn. Ik zelf had weinig problemen
met de medische aspecten, wat ik vooral erg vervelend vond was het geleefd worden door de
behandeling (en dus het ziekenhuis).
Ik heb om mij heen gemerkt dat onze nuchtere opstelling ons
door heel wat heen geholpen heeft. Onze gynaecoloog heeft ons daarin aanvankelijk ook heel
goed begeleidt, er geen doekjes om gewonden, onze eigen nuchterheid ook beproevend soms.
"Dit boek stemde mij tot nadenken. Waar ik voornamelijk van
schrok waren de heftige reacties die Judith had over jaloers zijn op zwangere vrouwen (het
kost haar bijna haar vriendschap met haar beste vriendin), geen geboortekaartjes meer
kunnen lezen, kraamvisites een verschrikking vinden en ze nauwelijks meer enthousiasme kan
veinzen. Mijn moeder heeft elf jaar moeten wachten totdat ik geboren werd. Zij was ook 11
jaar ongewenst kinderloos. Ik heb haar opgebeld en gevraagd of zij in haar zeer vruchtbare
RK familie zich ook zo doodongelukkig heeft gevoeld. En naar haar zeggen, was dat niet zo.
Mijn ouders hebben in hun tijd ervoor gekozen om niet door de medische molen te gaan en de
natuur maar de beslissing te laten nemen.
Mijn moeder had geen compensatie in "dan maar een
carrière" nastreven, want mocht niet werken in die tijd. En toch: ze vond
terugkijkend op die tijd die 11 jaar geen drama. Soms kom ik er bijna toe te denken dat
haar kwaliteit van leven beter was dan die van Judith in de moderne tijd van "alle
mogelijke medische hoogstandjes toepassen" om toch maar zwanger te worden. Maar ja,
mijn moeder heeft uiteindelijk nog wel 2 kinderen gekregen en dat vertekent misschien nu
ook haar kijk op het verleden.
Voor alle duidelijkheid: Ik heb geen kinderen en we hebben
daar min of meer ook voor gekozen i.v.m mijn minder goede gezondheid. Dat is dus meer een
rationele dan een emotionele keus en soms heb ik het daar best wel moeilijk mee. Maar ik
kan genieten van iedere baby die geboren wordt in mijn vriendenkring en als iemand een
baby verliest, ben ik daar ook heel verdrietig om. Maar zo'n sterke afkeer van
zwangerschappen van andere mensen heb ik nooit ervaren zoals Judith ze beschrijft.
Misschien komt het ook doordat als je actief heel druk
bezig bent met 'zwanger worden' (met of zonder medische hulp) je hele leven daar om gaat
draaien. En iedere keer dat het niet lukt is weer een teleurstelling erbij. Er ontstaat
min of meer een concurrentie: zij wel, ik niet. Terwijl ik natuurlijk niet eens de moeite
doe om zwanger te worden en er minder sprake is van concurrentie."
Refererend aan de vorige mail waarin
geschokt gereageerd werd op de heftige reacties van de schrijfster in
het boek kwam ook een mail binnen met een gevoel van herkenning.
"En juist dat laatste herken ik ook heel sterk. Die
blijheid/droefheid (dus compassie) voor anderen hielp mij (ons) ook bij onze eigen
moeilijke momenten. Maar ik heb wel een hele sterke herinnering aan die jalousie. Net de ene
partner de deur uit en de ander nog niet kennend, stond ik op een
kruispunt naar een moeder met baby te kijken wat een sterke -die is van mij- emotie opriep
en ik me geschokt realiseerde dat ik iets begreep van vrouwen die kinderen om die reden
kidnappen."
Samengevat
door
Eisjen.