Het is een klein boekje, en ik heb het uitgelezen, maar ik moet zeggen dat
het mij niet aanspreekt. Gelukkig niet waarschijnlijk. Het is geen verhaal, geen kop, geen staart, maar een proces van besef en
verwerken van emoties rond het verlies van een kind. Ik hoop nooit terug te hoeven grijpen naar dit boek.
weet je dat je de (volgens mij) èèrste bent die bij de grrls over dit boekje
schrijft? het kwam een paar jaar geleden uit als nieuwjaarsgeschenkje. en ik moest er ontzettend om huilen, maar ik hEb wat dat item aangaat ook
wat om te huilen.
het is wat je zegt: 'een proces' en ik vind het beeldschoon, en inmiddels is
het me dierbaar en ligt het op mijn stoffige stapeltje naast mijn bed.
Dank je
dames. Ik heb dit boek al een aantal maanden op mijn nachtkastje.
Gekregen van mijn schoonzus omdat ook ik, de hoofdprijs had getrokken.
Ik kan mij er niet toe zetten om het te lezen en voel mij daarover weer
schuldig naar mijn schoonzus die dit boekje met de beste bedoelingen
heeft gegeven. Als ik jullie reacties lees kan ik het met een gerust
hart naar de boekenkast verhuizen en daarna de rommelmarkt?
Handig die boekgrrls. Ik kan nu onder woorden brengen waarom ik het niet
wil lezen en hoef mij niet meer verplicht te voelen.
Twee heel
verschillende reacties..
Ieder rouwt op zijn eigen manier, denk ik. Dit boekje kan misschien
troost geven, maar ik denk (weet het niet) dat ik het zelf niet zou
lezen OM er troost uit te halen. Het is een egodocument, al is daar
verder niets mis mee.
In
het begin was het wel mooi beschreven, dat verdriet om het verlies, maar
ik kon het boek niet uitlezen omdat ik dacht: ja, nu weet ik het wel.
Dat is het lastige van over persoonlijke ervaringen schrijven: de
afstand is te klein, en dan wordt het verhaal te lang. Met dit boek was
dat wel het geval tenminste.
