Anne Mei The: In de wachtkamer van de dood


van de blurb:

"In de wachtkamer van de dood is een indringend verhaal dat iedereen aangaat. Het gaat over dementerende ouderen in een verkleurende samenleving. Nederland telt 250.000 dementerenden en hun aantal neemt toe. Ooit treft wellicht onze ouders, onze geliefden en onszelf dit lot. Anne-Mei The werkte als onderzoeker twee jaar mee in een verpleeghuis. Daar tekende zij de belevenissen op van de demente bewoners en hun familie, van de verzorgenden, de artsen en de managers. Zij onthult wat meestal verborgen blijft: De cultuurkloof tussen de witte bewoners en de gekleurde verzorgenden die hun rituelen, armoede en problemen meenemen naar het werk. De schaarste op de verpleegafdeling en de overdaad in de directieburelen. De gesprekken die voorafgaan aan een sterfbed en die ertoe kunnen leiden dat de artsen afzien van een levensverlengende behandeling. De communicatieproblemen die soms ontstaan met de familie. De spanningen, agressie en seks op de afdeling. Maar ook de hilarische taferelen die dementerenden in hun relatief goede jaren veroorzaken.

Daarnaast ontrafelt The een geval dat eind jaren negentig in het nieuws kwam als 'de zaak 't Blauwbörgje'. De familie van een diep demente man beklaagde zich over het verstervingsbeleid bij hun man en vader, en bracht hem in allerijl naar het ziekenhuis. Wat ging er mis? En kan zoiets weer gebeuren?

Het boek leest als een roman en zet eenieder aan het denken over de  invulling van zijn of haar eigen levenseinde in het geval van dementie."

Indringend zeg dat wel! en beangstigend. Mo Hayder zou met het thema wel raad weten.. Nooit kunnen bedenken dat er voodoo rituelen aan mijn doodsbed te pas zullen komen, erger: ook nooit bedacht dat de zorg in Nederland (randstad?) in verpleeghuizen op zulk een niveau ligt dat er nagenoeg geen gekwalificeerde mensen meer werken. In dit boek vnl. vrouwen die vanuit hun eigen cultuur het verachtelijk vinden als je de zorg voor je ouders uit handen geeft. En die zo op het randje van armoede leven, dat ze genoodzaakt zijn er twee banen tegelijkertijd op na te houden, zodat de zorg die ze geacht worden te leveren onder de maat blijft. etc etc

ik heb recentelijk mijn eigen ervaringen met de ziekte en de dood van mijn moeder. Daar was/ben ik nog steeds van ondersteboven. het verhaal van Anne Mei The had ik niet kunnen bedenken...

Meer en meer ben ik verbaasd van de tamelijk laconieke reacties op de verandering in de ziektekostenverzekering. De macht die de verzekeraar wordt toebedeeld, de afhankelijkheid van 'bijverzekeren. je kunt er nou al donder op zeggen dat er mensen uit de boot zullen vallen: 'nee mevrouw, we schatten het risico dat we met u lopen te groot in'

Nou maar niet de fantasie de vrije loop, de werkelijkheid zal 'm in halen. Tamelijk verontrust mijn bed in. 


Wij hebben deze verschrikkingen meegemaakt met het levenseinde van mijn moeder in een duur tehuis in de Randstad. Materieel gezien ontbrak het haar aan niets: mooie kamer, eigen keuken en badkamertje, haar eigen spullen, mooi uitzicht, enz. De verzorging daarentegen was schandalig. Dit
was zo'n nachtmerrie, dat ik dit boek in geen twintig jaar zal kunnen lezen. Wees verontrust, er is veel mis.





Anne-Mei The (1965) is cultureel antropoloog en jurist. Zij verricht onderzoek naar beslissingen rond het levenseinde en euthanasie. In 1997 verscheen haar boek Vanavond om 8 uur,Verpleegkundige dilemma’s bij euthanasie en andere beslissingen rond het levenseinde. In 1999 verscheen haar proefschrift Palliatieve behandeling en communicatie, een onderzoek naar het optimisme op herstel van longkankerpatiënten dat ook in het Engels is verschenen. In april 2005 verschijnt van haar hand In de wachtkamer van de dood, een boek over het leven en (ver-)sterven in verpleeghuizen. Anne-Mei The schrijft over thema’s die mensen na aan het hart liggen, maar die zich vaak in het verborgene afspelen – ziekte, euthanasie en de dood. Haar boeken lezen als een roman.
Uitgeverij Thoeris

Op de titel afgaand verwachtte ik een zwaarmoedig boek. Een boek dat je wel belangrijk vindt maar vervolgens niet ter hand neemt. En inderdaad, het is een boek waar je zwaarmoedig van wordt, maar ook een boek waarin de moedige, betrokken praktijk van hulpverlening aan dementerende ouderen met al zijn ups en downs over het voetlicht komt.
Humanistisch verbond

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 29/08/05  Eisjen

Terug naar top pagina