Een roman geschreven vanuit een dochter, die in het boek "het meisje"
wordt genoemd. ik vond het niet hinderlijk dat ze geen naam had, want je
vormt zelf een beeld van het meisje. Het boek gaat vooral over twee
zusjes
die opgroeien in onveiligheid. Je krijgt in dit boek zeker medelijden
met
de meisjes en je ziet hoe erg ze hun best doen om het hun ouders zo veel
mogelijk naar hun zin te maken. Parentificatie is ook een woord wat hier
in dit boek thuis hoort. Ik blijf het bijzonder vinden hoe kinderen zich
aanpassen aan hun eigen thuis en hun ouders, hoe onveilig dit ook mag
zijn. Kinderen blijven zich aanpassen, zo ook in dit boek. Het is een
makkelijk en simpel geschreven boek, hierdoor lees je er makkelijk
doorheen en heb je het boek snel uit. het is observerend beschreven,
niet
oordelend. Maar dat oordeel maak je zelf wel. Ik maakte me boos over de
manier waarop deze ouders met hun kinderen omgaan.... En het feit dat
dit
in de werkelijkheid natuurlijk ook voorkomt, maakt mij boos.
Al met al een boek wat we heeft weten te boeien en ik ben benieuwd naar
"Dochter van Eva" die ik nu ga lezen. In dit boek is hetzelfde meisje in
de puberteit (waarin deze opvoeding natuurlijk zijn sporen heeft
achtergelaten)
Dochter van Eva
Na het lezen van Moederkruid (zie mijn vorige mailtje) ben ik meteen
begonnen met Dochter van Eva. Dit boek boeide me evenveel als
Moederkruid.
hier is de hoofdpersoon in de puberteit. Na een moeilijke jeugd als zij
heeft gehad, vind ik haar nog vrij mild in haar doen en laten. Ze
spijbelt
wel eens en ze is op zoek naar een nieuwe moeder (wat ik interpreteer
als
een nieuw "thuis", de liefde en de warmte ervan). Ze zoekt vooral een
reden om te leven en denkt die te vinden in een nieuwe moeder. Die ze
zonder succes probeert te vinden.
Ik vond het een boek waarin ik bleef lezen, vooral omdat het simpel
geschreven is en je wel een sympathie opwekt voor de hoofdpersoon. Ik
miste wel de heftige emoties van de hoofdpersoon, deze worden maar
minimaal beschreven. Al speelt er wel veel woede in het hoofd van de
hoofdpersoon. Al met al zeker een aanrader! Ik ben in ieder geval erg
benieuwd geworden naar het derde deel waarin de hoofdpersoon volwassen
is : De toegift. Hierin ga ik nu beginnen.
Silvia
 Vond je niet dat het een beetje te veel van hetzelfde werd? Zoveel
ellende. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat iemand zoveel pech zou
hebben. Daarmee bedoel ik dan vooral dat, steeds als ze iemand vind
die wel aardig voor haar is, ze haar toch weer laten vallen. Zoals die
jonge lerares waar ze een tijdje woont. Waarom doen volwassenen dat? Hoe
erg het ook is, ik werd het uiteindelijk een beetje zat. Het bleef ook
niet echt hangen, ik weet niet waarom, misschien door de
afstandelijkheid
waarmee het geschreven is, of misschien is het wel gewoon een beetje 'te
makkelijk' geschreven. Ik had dus ook geen zin meer in 'de toegift',
maar
ben wel benieuwd wat je er van vind, misschien ga ik het nog wel eens
lezen.
ik
ben het wel een beetje met je eens dat het veel ellende was, maar ik
denk wel dat het de realiteit is. Veel kinderen gaan van pleeggezin naar
pleeggezin..... Eva (waar ze dus een tijdje bij in huis heeft gewoond)
raakte me wel, ik vond het heel erg voor de hoofdpersoon dat zij haar zo
liet vallen. Terwijl ze het daar erg naar haar zin had en bij Eva de
warmte vond die ze zo nodig had...
Silvia
|
Carry Slee werd in 1949 geboren in Amsterdam. Al op jonge leeftijd
was ze veel met verhalen en boeken bezig. Toen ze nog niet kon schrijven,
bedacht ze verhaaltjes voor haar knuffeldieren. Ze zette haar knuffels
in een kring om zich heen en las voor uit eigen werk. Op de lagere
school had ze een schrift waarin ze korte verhalen en gedichten noteerde.
(meer op de website van
Carry Slee)
|
