De in 1967 geboren Victoria Platova ís in Rusland bekend geworden door
haar filmscenario's. Daarnaast schrijft ze thrillers, tot nu toe zijn dat er
vier en volgens mij is Doopvont van de duivel de eerste die in het Nederlands
vertaald is. Misschien wel omdat het verhaal draait om een Hollands schilderij dat in 1999 in Sint Peterburg opduikt.
Het schilderij waar het om gaat is een deel van een altaartriptiek die
in het begin van de zestiende eeuw geschilderd moet zijn door de Hollandse
schilder Lucas van Ostrea. Via een ex geliefde komt het in 1999 terecht
bij drie vrienden in Sint Peterburg, die elkaar kennen van de kunstacademie.
Hoewel ze elkaar op dat moment nog maar weinig zien, opgeslokt als ze
worden door respectievelijk hun kinderen, restauratie werkzaamheden en het
beheer van een kleine galerie brengt dit schilderij, waarvan één figuur
sprekend op één van hen lijkt hen weer vaker in contact met elkaar.
Hoe de ex
geliefde in het bezit is gekomen van het schilderij blijft in het begin vaag,
maar wanneer de vrienden besluiten het schilderij te verkopen blijkt niet
alleen de kunstwereld er belangstelling voor te hebben maar ook de geheime
dienst. Want er is iets geks met het schilderij en zijn schilder. Lucas van
Ostreas schilderijen lijken een hypnotiserende kracht te bezitten en de meeste
personen die hij schilderde of als model gebruikte stierven direct nadat
een schilderij voltooid was. En wat heel beangstigend is: de laatste tijd
zijn de achtereenvolgende bezitters van dit schilderij, allemaal op een merkwaardige manier gestorven.
We maken kennis met de drie vrienden Zjeka, Snegir en Katrin de ik
figuur en vertelster van het boek, Alexei Titov een rijk geworden Russische
playboy en zijn lijfwachten, Lambert - Harry Jacobs (heel irritant door de
vertelster steevast Harryboy genoemd) een neurotische Nederlandse verzamelaar en
expert op het gebied van het werk van Lucas van Ostrea die er alles voor over
heeft om dit ontbrekende schilderij in zijn bezit te krijgen en Kirill Alexejevitsj de kapitein van de geheime dienst.
Zoals dat in een goede
thriller gaat komen we pas op het laatste moment achter de identiteit
van de moordenaar en de manier waarop hij de moorden pleegde. Het is een vlot geschreven verhaal, met soms wat stereotypen ( het
gedrag van de verwende playboy, de zwart leren jas van de kapitein van de
geheime dienst). Een boek om te lezen als je behoefte hebt aan een ook weer niet
al te spannend verhaal met een kunstzinnig tintje. Maar wel één waarvan de
plot goed geschreven is.
J@nke, die in verschillende beschrijvingen van dit boek op internet
leest dat het over drie vriendinnen gaat, maar toch zeker weet dat één van hen
een hij is.
Het
boek komt nogal traag op gang met een proloog die zich afspeelt in
Nederland, laat in het voorjaar 1499. Een aanklacht tegen Lucas Oester
in de vorm van een monoloog. De verteller verwijt Lucas de dood van
velen, vlak na het completeren van een schilderij. Daarna schieten we
500 jaar verder in de tijd, Naar het Sint Petersburg van 1999. Het
verhaal is vrij recht toe recht aan. De exgeliefde van Katrin (ik-figuur
en vertelster van het verhaal) wordt dood aangetroffen in het huis van
zijn ex-vrouw Zjeka. Beide dames vormen samen met Snegir een
vriendenclub dat teruggaat naar hun tijd op de kunstacademie. De
vermoorde man zit naakt in een stoel en staart naar een klein
schilderijtje waarop het portret van Katrin te zien is. Geschrokken
drukt ze het schilderij achterover en als de politie en het lijk
verdwenen zijn, neemt ze het mee naar haar gallerie. Daar begint ze
samen met Snegir een onderzoek. Het blijkt te gaan om een deel van een
altaartriptiek, geschilderd door Lucas van Ostrea, een Hollandse
schilder uit de 15e eeuw. Op het moment dat ze besluiten het schilderij
te gaan verkopen, komen ze in de problemen. Niet alleen de kunstwereld
heeft interesse, ook de geheime dienst zit achter de vrienden aan.
Langzaam maar zeker worden de mysteriën onthuld van de schilder, het
schilderij en de geheimzinnige sterfgevallen die vaak hieraan gelinkt
worden.
Misschien is het mijn (wellicht ietwat morbide) interesse in moordzaken,
seriemoordenaars en forensich onderzoek waardoor ik veel van dit soort
zaken weet, maar ik had vanaf het begin al door _ hoe_ de moorden
gepleegd werden. Toen ik ook al vrij snel in de gaten had _ wie_ de
moordenaar moest zijn, werd ik niet gegrepen door taalgebruik en
sfeertekeningen. Ik ben iemand die altijd het eind van een boek leest (om
te zien hoe het afloopt) om vervolgens te genieten van de reis naar dit
eind. De reis die ik aflegde bij het lezen van dit boek was er een van
verplicht meegaan met de stroom, een erg hoog leestempo aanhouden om dit
maar snel achter de rug te hebben.
Wederom een boek waarvan de term 'Literaire thriller' volkomen onterecht
op de kaft is gedrukt. Het is absoluut niet literair en naar mijn mening
'thrillt' het ook niet.
Marion
