Van Monica Metz een mooi boekje met herinneringen aan haar moeder, nou
ja, de moeder van ''Britte'', maar ik denk niet dat er veel verzonnen is.
Ontroerend, maar tegelijk krijg ik het gevoel dat ik al die intieme
herinneringen van iemand anders niet wil weten. Wel vreemd, want er zijn
zoveel boeken over ouders waar ik dat niét bij had. De herinnering uit de
titel is het slotverhaal en een om niet te vergeten. Het blijven columns,
korte stukjes met een pointe, het is geen doorlopend verhaal. De moeder is
stervende en tussen de verhalen over de laatste bezoekjes door komen de
herinneringen aan bod. Heeft iemand anders het al gelezen?
Ík heb 'Levend laken' ook gelezen, en ben het helemaal eens met wat Joke
er over schreef. Nu heb ik niet het idee dat ik die intieme herinneringen
van Metz niet wil lezen. Ik denk ook dat er niet veel verzonnen is, maar
in dat geval heeft Metz wel een geheugen als een ijzeren pot om jaloers op
te zijn. Dat het korte stukjes blijven (Metz schrijft colums in de NRC)
vind ik geen bezwaar. De naam 'Britte' vind ik aanstellerig, maar dat is
een detail. Hebben jullie dat ook, dat je de namen van boekpersonen soms
soms verschrikkelijk vindt? (Of mooi, zoals de rare namen van Bordewijk)
Ik vermoed dat het voor mij net iets te dichtbij komt allemaal. (tss, zie
inderdaad dat Metz en ik maar één jaar schelen) Worden
moeder/dochterverhoudingen nu nog steeds zo beleefd en dus herkend? Ik
kan mijn eigen relatie er niet mee vergelijken omdat ik van rol gewisseld
ben. Dat mantelpakje dat de moeder heeft gekocht voor haar volwassen
dochter voor de trouwdag van haar zus, die veroordeling van haar manier
van kleden die daarin ligt opgesloten. Dat durft een moeder van nu toch
niet meer denk ik. Of wel?
Ja, de namen van Bordewijk zijn schitterend. Ergernis heb ik niet zo snel
bij boekennamen (maar Levend laken ken ik niet). Wel heb ik me vaak
afgevraagd hoe schrijvers hun namen kiezen, of ze daar erg over nadenken,
of het namen zijn van mensen die ze kennen of juist niet, of er een
betekenis zit achter de naamkeuze, enz. Al deze vragen werden een nog
groter vraagteken voor me toen ik een keer een verhaal las waarin een van
de personages dezelfde achternaam had als ik, terwijl dat toch bepaald
geen gewone naam is (Mathot). Tijdens het lezen bleef ik me maar afvragen:
hoe kómt die schrijver aan die naam? Dat ie hem verzonnen heeft, leek me
onwaarschijnlijk. Maar als ie hem uit z'n omgeving kende, waarom gebruikte
hij hem dan? In een verhaal is zo'n naam toch minstens even aanstellerig
als bijvoorbeeld Britte ;-)
>
Wel heb ik me vaak afgevraagd hoe
schrijvers hun namen kiezen, of ze daar erg over nadenken
Een leuke vraag voor deze kinderboekenschrijfster;-)!
Het wisselt heel erg per boek. In 'Lola de beer'heet de hoofdpersoon Noor, naar mijn dochter. Het zijn
verhalen over dingen die we samen hebben meegemaakt. 'Lola' heet weer naar
het gelijknamige lied van de Kinks, omdat ik 't een mooi lied vind en die
naam bij het dwarse karakter van die beer past. 'Erica' in 'Een verboden
kind' heeft mijn zusters tweede naam. Het is ook een Duitse naam, en dat
heeft zijn reden in het verhaal. Sommige voornamen heb ik al in mijn hoofd
voordat ik het boek ga schrijven (Jeen, Aram), over andere moet diep worden nagedacht, zoals Simon in 'Donkerslag'. Simon heet naar mij
(tweede naam) omdat hij veel gemeen heeft met me. Er worden ook wel eens namen van
vrienden&kennissen gebruikt, zoals hoofdpersoon Lily in 'Een palm op de
Veluwe'. Lily heeft een paard dat ik Mathilda heb genoemd. Een goede vriendin zei dat ze erg vereerd was dat haar dochters naam aan een paard
had gegeven;-) Foutje! En als ik het helemaal niet meer weet kijk ik in een boek, waarin de namen en hun betekenissen
staan. Het telefoonboek is trouwens handig voor de achternaam!
