-Zes dagen was het haar gelukt zichzelf om de tuin te leiden. Ze had zichzelf ijverig wijsgemaakt dat ze er niets mee te maken had, dat ze
hier niet voor haar werk was maar om beter te wordenen vakantie te
houden.
Zes
dagen had ze de kans gezien de signalen die ze opving in haar
onderbewuste, te negeren. Zes hele dagen had ze de rechercheur in
zich het zwijgen opgelegd. Maar nu was het genoeg geweest. Ze ging zichzelf
niet langer geweld aandoen. Ze ging weer doen wat ze het liefste deed:
nadenken. Nastja klom uit bed en nam een douche. Zoals ze altijd deed
voor ze aan het werk ging, schreef ze zichzelf hersengymnastiek voor, om
haar hersenen in staat van paraatheid te brengen. Vandaag koos ze voor het
lijdend voorwerp in vragende zinnen in de Fins-Oegrische talen. Terwijl ze
haar oefeningen afwerkte, draaide ze het water steeds kouder, tot ze
het nog maar net kon verdragen. Toen ze klaar was, voelde ze zich
energiek en opgewekt. Ze besloot niet te gaan ontbijten, zette koffie en ging aan
het werk.'-
Kijk dat zou ik nu ook eens moeten doen, denk ik dan. Ik val op de zinnen die zich bijna staccato laten oplezen, op de plastische
beschrijving van het nemen van een douche en de voor mij in nevelen
gehulde grammatica opdracht die ze zichzelf geeft. Ik kan dus tot op de
huivering mee gaan in de tekst, en tegelijkertijd snap ik er niets
van. Een rare gewaarwording maar wel intrigerend.
Het citaat komt het boek -Uitwedstrijd- van Alexandra Marinini,
volgens de achterflap de succesvolste Russische misdaadauteur. Ik heb nu 2 van
deze detectives gelezen, ben van het verhaal niet helemaal overtuigd, maar
wel van de wijze waarop het beschreven wordt en de wijze waarop deze
vrouw haar Rusland beschrijft. En voor zover ik het kan beoordelen is dat
een
wijze die allerlei bij mij levende cliche's (want meer weet ik er
niet over) over dat land en die cultuur onderschreven worden.
Teatske
|
|