Amin Maalouf: Eeuwig zonder vrouwen
Hoe zou het zijn: een wereld zonder vrouwen? Nou, een ramp natuurlijk, de wereld zal langzaam ten onder gaan. Een Franse wetenschapper koopt in Caïro een flesje met op de bijsluiter de volgende tekst: "de man die dit poeder inneemt verhoogt zijn potentie en zijn hartstocht zal beloond worden met de geboorte van een zoon". Weer thuis in Parijs belandt het flesje ergens in een la.
Zijn partner, een journaliste, inspiratie zoekend voor een column die ze moet schrijven, vindt het flesje. Het brengt haar op het idee voor een vertoog met als titel: 'de autogenocide van de vrouwenhatende volkeren'. Langzaam dringen er tot in het Westen steeds meer berichten door over volkeren op het zuidelijk halfrond, waar het geboortecijfer voor jongens dat van meisjes ver overtreft. Is dit een speling van het lot, of wordt "de boon van de scarabee" zoals het middel heet daadwerkelijk gebruikt? De journaliste bijt zich vast in het onderwerp en ontdekt dat het laatste het geval is. Al snel springen geslepen westerse farmaceutische fabrikanten erop in, en dan is het middel binnen de korste keren algemeengoed over de hele wereld. Natuurlijk komen zelfs de meest vrouwhatende volkeren al gauw tot het inzicht dat vrouwen onmisbaar zijn..er ontstaan oorlogen, meisjes zijn niet veilig meer. De gevolgen zijn niet te overzien.
Het is fictie- gelukkig- maar Maalouf vertelt het op een vrij zakelijk toon alsof het om een ooggetuigenverslag gaat. Niet altijd bevordelijk voor de leesbaarheid, maar het geeft wel een indringend beeld. Een rampenscenario zonder weerga.Marjo van T.
-------------------
Voor Béatrice had je Clarence... Naar de eerste is dit verhaal genoemd want het betreft de eerste decennia van haar bestaan, evanals die van de 21ste eeuw. De tweede is een journaliste die letterlijk uit de hemel kwam vallen in het bureau van een Parijse entomoloog. Wederzijdse liefde op het eerste gezicht die er toe leidt dat Clarence op onderzoek uitgaat en waarmee een drama begint dat de wereld op haar kop zal zetten.
Het begint allemaal bij een flesje in de vorm van een scarabée die Clarence vindt in een lade van de entomoloog. Een flesje dat hij heeft gekocht op de markt van Caïro en waarvan de inhoud er om bekend zou staan dat het bij vrouwen sterk de kans doet verminderen dat zij meisjes ter wereld brengen. Iets waar diverse culturen heel blij mee zijn omdat men daar de voorkeur geeft aan mannelijke erfgenamen.
Clarence gooit zich op het onderwerp, maar het gaat om zo'n oud verhaal en alles eromheen is zo onduidelijk dat het blad waarvoor zij werkt haar niet serieus wil nemen. Maar het kwaad is geschied. Diverse famarceutische laboratoria in de derde wereld en elders zien in deze "substantie" een veel belovende markt en produceren het op grote schaal. Vanaf dat moment gaat alles mis. Als eerste worden er in de zuidelijke landen hele generaties van jonge mannen geboren die nauwelijks kans hebben een partner te vinden. Hen rest niets anders dan verkrachting of ontvoering. Deze frustraties leiden tot hoe langer hoe meer spanningen en beschuldigende blikken naar de landen in het noorden, die ervan verdacht worden hier achter te zitten. De United Nations gaat zich met de kwestie bezig houden en diverse regeringen proberen iets te ondernemen. Als eerste die landen die een toename zien van vluchtelingen die op zoek zijn naar een minder gevaarlijke leefwereld.
De diverse opstanden die op verschillende plekken uitbreken worden hoe langer hoe geweldadiger en bloediger. Nationale structuren zijn onmachtig te handelen en vallen uit elkaar. Béatrice, geboren uit Clarence is lange tijd slechts een onschuldige getuige van deze nieuwe soort van pest die het menselijke bestaan bedreigt en van jaar tot jaar gevaarlijker wordt. Totdat op een dag zelfs in Parijs een dusdanige onzekere situatie onstaat dat zij, haar man en hun zoontje haar ouders volgen naar een schuilplek op een van de toppen van de Alpen.
Gaat het hier om science-ficton? De schrijver die zich tot aan dit boek voornamelijk bezig hield met voorbije eeuwen richt zich hier op de toekomst. Hij gaat echter niet voorbij aan het onderwerp dat hem voortdurend heeft bezig gehouden. Namelijk het onbegrip tussen Oost
en West. In dit boek gaat het om een horizontale kloof. "Ergens gedurende het laatste decennium (het onze)", laat hij één van zijn personnages zeggen, "is onze planeet verdeeld in een Zuiden waar de verwijten zich opstapelen en in een Noorden dat meer en meer verbitterd. Sommigen zien hierin slechts een banale culturele realiteit of strategie. Haat echter blijft geen banale realiteit. Op een dag zal deze haat, om de een of andere reden, ontaarden en zullen we zien dat niets is vergeten, geen enkele klap of tik, geen enkele angst. Als het om haat gaat, gaan herinneringen terug in de tijd en voeden ze zich aan alles, soms zelfs aan liefde·"
Maalouf laat zijn verteller zeggen: "De monsters van tegenwoordig zijn gisteren geboren, maar hoevelen weten onder het masker het beeld te zien? Vijftig of tachtig jaar geleden was niets van de afzinwekkende werkelijkheid van de eeuw van mijn ouderdom ondenkbaar, onvoorzienbaar of onvermijdbaar. Niets echter werd bedacht, voorzien of vermeden."
Stel dat hij gelijk heeft.
--------------------------------------
Geen vrolijke kerstboodschap grrls, maar wel de moeite van het overdenken waard naar mijn (bescheiden) mening.
Eisjen
Amin Maalouf werd geboren in Beyrouth (Libanon) in 1949. Zijn moedertaal
is Arabisch maar hij groeit op met de Franse cultuur en schrijft daarom
ook in het Frans. Hij gaat naar een Jezuïten school in Beyrouth en
studeert sociologie en economie, stapt in de voetsporen
van zijn vader en wordt journalist. Hij schrijft diverse artikelen over
de internationale politiek in het dagblad Al-Nahar.
Als in 1976 de oorlog uitbarst in zijn land vertrekt hij naar Frankrijk
met zijn echtgenote en drie kinderen. Hij wordt hoofdredacteur bij
Jeune
Afrique en vervolgt zijn carrière als
journalist. Hij is in die hoedanigheid getuige van de oorlog in Vietnam,
de revolutie in Iran en verblijft voor diverse reportages in meer dan
zestig verschillende landen. Van India, tot Bangladesh, Ethiopië,
Somalië, Kenia, Jemen en Algerije.
Na het succes in van 'Rovers, christen-honden, vrouwenschenners' : de
kruistochten in Arabische kronieken' zet hij een punt achter zijn
journalistieke carrière en wijdt zich geheel en al aan het schrijven.
Hij gaat wonen in een klein vissershuisje op het Franse
eiland d'Yeu . Hij heeft verschillende romans geschreven die
zich afspelen in het Midden-Oosten en Afrika. In al zijn romans probeert
hij een brug te slaan tussen de oosterse en westerse wereld, werelden
waarvan hij allebei deel uitmaakt. Zijn boeken zijn in meer dan 20 talen
vertaald.
Uitspraak van Maalouf:
"Als men in Libanon heeft gewoond dan is de eerste religie die men
heeft, de religie van de coextistentie"
(Bron
Franse biografie van Maalouf)
Boeken van Maalouf:
Léon lAfricain.1986
Les Croisades vues par les arabes 1986
(Rovers, christenhonden, vrouwenschenners' : de kruistochten in
Arabische kronieken')
Samarcande. 1988
Les Jardins de lumière. 1991
Le Premier Siècle après Béatrice. 1992
(Eeuwig zonder vrouwen)
Le Rocher de Tanios. 1993
Les Échelles du levant. 1996
Les Identités meurtrières. 1998
Le Périple de Baldassare. 2000
(De omzwervingen van Baldassare)
L'Amour de loin. Éd. Grasset, 2001.
Origines. 2004.
(Oorsprong)
De webstie van de auteur
Laatste keer bijgewerkt: 23/12/05 Eisjen
