"Op een ochtend lag ze onder aan mijn trap. Hard geland was ze, op de
buik, de armen gespreid. Hoog op de rug stond haar bochel, als een
opgevouwen parachute die dienst geweigerd had. Het leek wat vreemd, dit
stilstaand beeld waarin haar neergevallen lichaam zweefde. Het was alsof
ze ergens uit gesprongen was om nog nergens terecht te komen."
Deze openingszin pakte me meteen. Behalve dat ik wilde weten wie 'ze'
was, en waarom ze gevallen was, was het "mijn trap" intrigerend. Hoezo "mijn
trap"? Na een tijdje is duidelijk dat het een huis is dat vertelt over
zijn inwoners. In dit eerste hoofdstuk is het een graanmolen, nu dienst
doend als huis. Daarin wonen een echtpaar, een klein meisje, Bieke
geheten, en de oma, Memeeke. Er volgen nog drie hoofdstukken waarin een
huis vertelt, (een rijtjeshuis, een appartement, en een convent) en
steeds is Bieke een inwoner. Rondom dit kind dat opgroeit tot volwassene
speelt zich een drama af, waarvan de toedracht slechts met horten en
stoten prijs gegeven wordt. Wordt het eigenlijk wel helemaal verteld? We
fladderen het hele verhaal door, naar voor en weer terug. Een verhaal
met humor, vaak wrang, maar pakkend. Het enige jammere is dat het toch
allemaal wat inzakt als je over driekwart bent. De verschillende draden
vormen dan even een onuitwarbare kluwen. Maar het komt goed. Het sterke
water van de titel verbergt geheimen, die ik maar niet zal onthullen.
Toch een mooi boek. Het gegeven van huizen die vertellen, als
ik-persoon,is al apart, maar ze doen ook mee in het verhaal.
"ik vond me tot dusver eerlijk gezegd maar een passief en betekenisloos
gebouwtje, steriel en huiveringwekkend in zijn doorgedreven symmetrie.
Piekfijn uitgemeten en -getekend was ik, zoals het grasveldje, die
groene mat aan mijn voeten, waar pa aan de randen met een schaartje elke
uitwas coupeerde en dat hij tot haar rigide structuur terugdreef."
"het meisje dat zelden iets zei, sprak voor het eerst een heuse volzin
uit bij het aanschouwen van de plas bruin bloed waarin haar grootmoeder
marineerde als een gestorven konijn in een flinke scheut trappist"
Marjo van T.
|
Marijke Libert is journalist bij de krant De Morgen. Ze verzorgt er
bijdragen voor de wekendbijlage ZENO.
|
