Sabine Kuegler: Dochter van de jungle



Voor het gemak eerst de samenvatting van de achterkant en de bijhorende blurb, mijn mening over het boek vind je daar onder:

Op vijfjarige leeftijd verhuist Sabine Kuegler met haar ouders, een taalkundige en een missionaris, naar Papoea Nieuw-Guinea naar een gewelddadige stam die nog leeft als in het stenen tijdperk. Midden in het oerwoud, ver van de beschaving, bouwen haar ouders voor henzelf en hun drie kinderen een huis. Voor het kleine blonde meisje is de jungle één grote speeltuin. Ze leert jagen, klimmen en zwemmen in de rivier waar het wemelt van de krokodillen. Ze eet geroosterde insecten en vleermuisvleugeltjes, en weet hoe ze met pijlen op giftige spinnen moet schieten en hoe je vuur moet maken zonder lucifers. Ze leert hoe meedogenloos de natuur kan zijn, maar ziet ook de wreedheid van mensen onderling, want bij de Fayu, een voormalige kannibalenstam, wordt elk misdrijf met de dood bestraft. Op haar zeventiende wordt Sabine naar een Zwitsers internaat gestuurd om haar schooldiploma te halen een drama voor de jonge vrouw die voelt en handelt als een Fayu. En zo moet Sabine alles opnieuw leren hoe je boodschappen doet, hoe je mensen begroet, hoe je de straat oversteekt. Tegenwoordig, na jarenlang in de beschaafde wereld te hebben gewoond, lijkt Sabine Kuegler zich schijnbaar goed aangepast te hebben. Maar de heimwee is altijd aanwezig, en steeds weer keert de vraag terug: Waar hoor ik bij? Wie ben ik eigenlijk, Fayu of Europees?

Dochter van de jungle is het ongewone en unieke levensverhaal van een vrouw die opgroeit bij een stam die leeft als in de steentijd.  

In de pers

'Het ongelooflijke levensverhaal van een klein meisje dat in een andere wereld en een andere tijd opgroeide' 
NRZ

'Sabine Kueglers boek leest als een combinatie van Robinson Crusoë en Pippi Langkous, aangevuld met overlevingstactieken, junglefauna, en fantastische details over een van de laatste onaangetaste oerwouden op aarde' 
Hamburger Abendblatt

----

Ok, ik geef toe, ik _heb_ een zwakte voor 'zulke verhalen'.  Niet dat er echt veel van zijn (voor eventuele andere liefhebbers, lees ook Castaway van Lucy Irvine en On Foot Through Africa van Ffyona Campbell) maar doe mij een boek waarin een vrouw aan survival doet, kookt over een houtvuur en lekker in de natuur scharrelt en dan heb ik al sterk de neiging om te genieten. Maar dit boek overtrof al mijn verwachtingen.  Ik heb hardop gelachen en gehuild. En niet zomaar gelachen en gehuild (al vind ik dat al bijzonder genoeg, dat overkomt me echt zelden tijdens het lezen). Ik heb op een gegeven moment  letterlijk op de grond gelegen van de slappelach en tegen het einde meerdere zakdoeken nodig gehad om de tranenstroom op te dweilen.  

Wat een prachtverhaal.  Ze schrijft zo beeldend dat ze de lezer overal met haar meeneemt.  Ik voelde mee met al haar plezier, haar verdriet, haar verwarring.  En nee, het is niet 'gewoon' een grote avontuurverhaal, het raakt iets... ojee, ik vrees dat ik nu zweverig ga klinken... maar het is een boek dat je achterlaat met een gevoel van hoop dat het toch goed kan komen met de mensheid. (Ziejewel, ik wist dat dat zweverig uit zou komen...)  Wat bedoel ik hier mee precies?  Haar ouders - ik heb het idee dat ze echt _goede mensen_ zijn.  (Dat heb ik ook niet vaak.)  Dat ze een verschil hebben gemaakt, dat ze goed werk hebben gedaan in hun leven.  Ik zou (bijna ;-o) gelovig van gaan worden!  Meestal raak ik geïrriteerd door de hypocrisy van vele 'gelovigen' maar deze mensen zijn zo inspirerend bezig geweest, ik kan niets anders doen dan met bewondering applauseren.

elma
die nog gevoelige buikspieren heeft van de slappelach aanval ;-)

----

En dus stelde ik me mijn hemel voor: een plek waar honderden dieren rondliepen die erop wachtten mijn speelkameraadje te worden.
---- 
Misschien
had het met hun gezang te maken dat de Fayu eigenlijk geen depressies of psychische ziektes kenden.  Alle gevoelens werden onmiddelijk geuit en er waren zelfs vastgestelde tijden waarop voor emoties alles mocht blijven liggen en staan, zoals bijvoorbeeld het rouwbeklag.  Als de tijd van emoties was beëindigd, werd er een streep onder gezet en leefden de mensen
verder alsof er niets gebeurd was.
----- 
(Dit stukje moet je hebben om het volgende stukje - de slappelach episode ;-)
- misschien te kunnen waarderen.  Haar vader is dus met haar een tijdje alleen met haar op hun kamp in het oerwoud omdat moeders in de stad moet blijven met haar broertje die weereens malaria heeft.  Hij kan er 'slecht tegen gescheiden te zijn van mama.' En toen...):
----
Plotseling hoorde ik een eigenaardig gehuil van buiten.  Ik ging kijken wat er aan de hand was.  Daar stond papa moederziel alleen voor het huis en zong in de klassieke 3 tonen een
rouwlied in Fayu-taal het oerwoud in: 'Oooh Doriso waar ben je, ooh Doriso ik ben zo alleen, ooh stamhoofd Kologwoi heeft een goeie vrouw en ook Nakiere, oooh, alleen ik ben alleen, oooh mijn hart is zo verdrietig.' Ik kon mijn lachen bijna niet inhouden.  Papa was soms echt grappig.
---
mwah... ok, misschien moet je het hele boek gelezen hebben om de mensen
echt te kennen en het zooo grappig te kuunnen vinden, maar ik moet er _nog_ om giechelen ;-))) 

++++++




 


Sabine Kuegler (Nepal, 1972) studeerde economie en heeft haar eigen mediabedrijf opgericht. Ze woont met haar vier kinderen in de buurt van Hamburg in Duitsland

Interview met de schrijfster

Locatie van Papoea-Nieuw-Guinea
Wikipedia.nl:  
Papoua Nieuw Guinea

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 26/05/05  Eisjen

Terug naar top pagina