In langere tijd dan ik verwacht had las ik dit boek van de Amerikaanse
actrice Goldie Hawn. Ik ben geen fan van haar, maar het boek intrigeerde
me wel, al was dat misschien alleen vanwege de mooie cover (Hawn's gezicht
omlijst door lotusbloemen), de vormgeving en het feit dat ik Hawn
sympathiek vind overkomen als ik haar in beeld zie.
Inspirerend leven is een samenraapsel van allerlei perioden en
gebeurtenissen uit Hawns leven waarbij zij aan het eind van elk hoofdstuk
steeds aangeeft wat ze eruit heeft geleerd. Dat klinkt wellicht wat
self-helperig (net als de draak van een nederlandse titel), maar dat valt
in de praktijk wel mee, al doet het eerlijk gezegd hier en daar wel wat
gekunsteld aan. Tussendoor heeft ze korte stukjes geplaatst die
'ansichtkaarten' genoemd worden waarin ze ingaat op een kleine herinnering
die haar is bijgebleven en eigenlijk zijn die stukjes vaak leuker dan de
grotere hoofdstukken. Verder zijn er secties met allerlei foto's, zowel
uit haar publieke als haar privé-leven. Het geheel ziet er aantrekkelijk
uit en het lettertype is prettig leesbaar.
Over de inhoud:
Ik krijg vooral in het eerste deel van het boek het beeld van een
giebeltante die nogal leeghoofdig kan zijn, niet zozeer onsympathiek, maar
bepaald geen licht. Zo krijgt ze onderweg naar Las Vegas een klapband en
wordt ze geholpen door een voorbijganger die vraagt: "Heb je een
reserveband?" en zij antwoordt: "Goh, weet ik niet. Waar moet die zijn?"
en even later geeft dezelfde reddende engel haar richtingaanwijzingen, ze
moet via Death Valley en zij vraagt (en hier kromden mijn tenen nog
erger): "Ho, wacht even. Death Valley? Is dat iets engs?" Kan een mens
echt zo onwetend zijn? Vond het zowiezo nogal stompzinnig dat zij zo,
zonder voorbereiding en nadenken over de route, naar Vegas dacht te kunnen
rijden. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden. Het meest heb ik me
geërgerd aan een stukje waarin zij als het ware het vreemdgaan of slechte
gedrag van mannen vergoeilijkt door te zeggen dat zij het slachtoffer zijn
van hun testosteron (toen had ik even de neiging het boek het raam uit te
gooien). Ja ja.
En toch is achteraf mijn beeld van Hawn niet dat van een dom gansje (zeker
niet als ze ouder wordt en de toon van het boek wat 'steviger'), maar wel
van iemand die volledig vrij is van ook maar enig spoor van cynisme.
Ergens heb ik daar ook wel weer bewondering voor. Zij is iemand die zich
heilig heeft voorgenomen gelukkig te zijn, wat er ook gebeurt en dat
kleurt zowel dit boek als haar leven, dat zeker niet vrij is van ellende
of verdriet (de oorspronkelijke titel heeft hiermee te maken, een
prachtige bloem gedijt op modder).
Ik heb het idee dat Hawn vrij oprecht is geweest bij het schrijven van dit
boek, zij het niet volledig en diepgaand en dat is dan weer jammer. Ze
blijft vaak steken in platitudes. De gebeurtenissen zijn misschien
ingrijpend, maar haar gedachten en gevoelens erover blijven vaak aan de
oppervlakte. Zonde, er had meer ingezeten als ze meer gedurfd had. Maar ik
kan het haar niet echt verwijten aangezien ze dit zelf in het begin al
keurig aankondigt. In de inleiding schrijft ze tenslotte: ' Enkelen hebben
misschien kritiek omdat ik niet inga op intieme details. Maar dat heb ik
me zo voorgenomen. Ik heb teveel respect voor de betrokkenen en bepaalde
dingen zijn heilig.' Eigenlijk geeft ze dus zelf al precies aan waar bij
mij de schoen wringt. Ik ben de 'enkele' die 'misschien kritiek heeft'.
Het gaat mij eigenlijk niet zozeer om de intieme details, maar om de
intieme gevoelens van mevrouw Hawn.
De schrijfstijl van het boek is nogal 'droog', ik weet er niet goed een
ander woord voor. Ik heb hier en daar het idee dat dat aan de vertaling
kan liggen. Ergens lees ik in de vertaling "Heb erbarmen.", waar zij
ongetwijfeld "Have mercy." heeft uitgeroepen, een uitdrukking die volgens
mij heel gangbaar is in de Engelse (Amerikaanse?) taal en beter vertaald
zou zijn met "lieve help" of "lieve hemel" , er is toch niemand die "heb
erbarmen" zegt? Het is maar een voorbeeldje waaruit ik het idee haalde dat
het boek niet met veel invoelingsvermogen vertaald is. Wat bij de opbouw
van het boek vervreemdt is dat het eerste hoofdstuk speelt in de tijd dat
zij werd gevraagd voor de film "Private Benjamin" en dat de rest helemaal
in chronologische volgorde loopt vanaf haar babytijd tot heden. Ik heb
niet het idee dat dat eerste hoofdstuk iets bijzonders toevoegt en vraag
me nog steeds af waarom of hiervoor gekozen is. Andere punten van kritiek
zijn dat ze in een nieuw hoofdstuk vaak teruggrijpt op gebeurtenissen waar
ze in eerdere hoofdstukken niet over heeft verteld. Mensen die ze eerder
had ontmoet of oude belevenissen duiken opeens op en dan moet ze alsnog
gaan vertellen wat er destijds gebeurd is. Dit komt rommelig over. En dan
de vele grappige anekdotes. Die zijn naar mijn mening te vaak van het
soort "je had er bij moeten zijn". Ik was er niet bij en daarom mis ik de
echte humor die ongetwijfeld op het moment zelf aanwezig was.
Mijn hele beeld van het boek is verwarrend. Ik vind het geen slecht boek
en ik vind het geen goed boek en dat zeg ik niet om politiek correct te
zijn, maar omdat ik werkelijk waar niet goed weet wat ik er nou
uiteindelijk echt van vind. Het boek leest prettig en ik vond het
interessant om een kijkje in Hawns leven te nemen. Ik heb nu wel een beter
beeld van de vrouw achter de actrice, maar dat beeld komt niet altijd
voort uit haar openheid, maar juist uit wat ze niet zegt. Ze is misschien
te lief, wil te graag iets 'meegeven' met haar verhalen. Ik voel oprechte
goede bedoelingen die helaas juist daardoor slecht uit de verf komen.
Jammer, er had meer in gezeten.
Op Caatjes schaal van 1 tot 10 blijf ik dan toch steken op een 6,5.
Caatje
|
Websites ter informatie:
Goldie Hawn
Dit is de sectie op internet movie database die aan Goldie Hawn is
gewijd, er staan diverse links bij en achtergrondinformatie
Dit is de sectie van amazon die aan dit boek is
gewijd, ik
kijk altijd graag op amazon vanwege de customer reviews (neem daarbij
vooral een kijkje bij de negatievere beoordelingen)
|