Het blijft altijd moeilijk om van een verhalenbundel een verslag te
maken. Algemene indruk: Mooie en aparte verhalen over mensen die het op
welke manier dan ook moeilijk hebben en bepaalde beslissingen nemen.
Over het algemeen zijn het geen vrolijke verhalen maar dat hoeft ook
niet. Sanne van Hassel weet elke keer tot de kern van alles door te
dringen.
Het eerste verhaal "Een meisje of een dopgarnaal" gaat over een vrouw
die ervoor kiest de feestdagen alleen door te brengen. Op het eind van
haar werkdag krijgt ze een envelop met geld, dat gekregen bedrag geeft
ze onmiddellijk uit aan een etentje en een taxirit. Niet écht triest zou
je zeggen maar zij heeft gekozen om alleen te zijn vanwege het ontlopen
van medelijden. Ze laat zich rondrijden en steeds komt ze langs zíjn
huis. Dit alles is vrij afstandelijk vertelt maar toch... je voelt haar
verdriet.
Verhaal 2 "Parel" is in mijn ogen het mooiste. De inhoud is aangrijpend
maar dat maakt het niet alleen zo mooi. Het is vooral de schrijstijl die
ertoe bijdraagt dat het verhaal je raakt. Het is het verhaal van een
vrouw die gelukkig is en zwanger raakt.
"En dan word ik zwanger, mijn lichaam is zwanger, ik volg. De
eerste maand is samen uit het raam staren, zijn hand op mijn buik.
Lente, kastanjeknoppen zwellen, het carillon klingelt, meeuwen
krijten boven het wate. Ik geniet ervan hoe we met zijn drieën in
bed liggen, de zondagochtenden zonder einde.'
Maar vriendlief blijft steeds vaker weg ook als het kind er is. Haar
ontreddering wordt niet alleen goed beschreven maar ook de zinnen passen
zich aan, deze worden steeds korter, waziger zonder aan duidelijkheid te
verliezen. Ik heb dit echt vol bewondering gelezen.
Het verhaal van de banketbakker was goed alleen niet verrassend; De
broer van de banketbakker is eigenaar van de winkel. De banketbakker
zelf houdt enorm van zijn werk, legt er zijn ziel in. Maar de broer
verkoopt de zaak en de banketbakker ziet zijn hele werk in rook opgaan.
De rest van de verhalen zijn even bijzonder, allemaal mensen die een
bepaalde aparte kijk op het leven hebben en voornamelijk uit eenzaamheid
bepaalde stappen nemen die je niet verwacht. "Zwerven is een groot woord"
is bijna een vrolijk verhaal. De vrouwlijke zwerfster in de groep lacht
veel, lijkt gelukkig in haar zwerversbestaan. Je kan je bijna
voorstellen dat iemand bij die groep wil horen, maar toch...
Persoonlijk ben ik geen liefhebber van een verhalenbundel, in de winkel
zal ik er niet snel voor kiezen, maar dit boek vind ik een aanrader.
Alle verhalen zijn bijzonder goed geschreven, er zit een mooie
spanningsboog in. Ondanks dat de verhalen een vorm van triestheid
uitstralen vond ik ze niet somber, eerder melancholiek. Ze houden je nog
even bezig, wat ik persoonlijk altijd een pluspunt vind.