George Hagen - De Nomaden
De baby van Julia en Howard Lament wordt in eem ziekenhuis in Zuid Afrika ontvoert en komt daarbij om het leven. Ze besluiten een achtergelaten baby , Wil, te adopteren en beginnen met hem hun leven als expats.
Op zoek naar de ultieme carrière blijft Howard trekken van het ene naar het andere land. Zijn vrouw Julia die van het genie van haar echtgenoot overtuigd is, blijft hem opgewekt volgen. Van Zuid Afrika naar Bahrein waar de groep van Amerikaanse expats met hun puriteinse moraal haar vriendschap met de enigszins dellerige Trixie Howitzer niet op prijs stelt en ook Howard vindt dat er grenzen zijn aan de vrije vrouwlijke geest.
Op naar Rhodesië, nog geen Zimbabwe en nog een racistische staat waar de witte boeren hun laatste wanhopige pogingen doen om de onafhankelijkheid tegen te houden. De tweeling Marcus en Julius wordt geboren en Wil ervaart zijn eerste liefde. De dochter van de tuinman, zwart dus, verovert zijn hart. De racistische verhoudingen veroorzaken dat Julia en Howard besluiten naar Engeland te vertrekken om daar een geciviliseerd leven met een open geest naar alle volkeren toe te beginnen. Will is kapot dat hij zijn vriendinnetje achter moet laten.
Engeland blijkt minstens zo racistisch te zijn en helemaal naar hen toe. Witte Boeren uit Rhodesië die zwarten onderdrukten. Will heeft het zwaar te verduren op zijn school. Weet hij eindelijk zijn weg te vinden en is de dochter van de Rhodesische tuinman op de achtergrond verdrongen door een Engelse schone, dan meent Howard dat in de VS zijn dromen als carrière-maker verwezenlijkt zullen worden en vertrekt de familie naar New Jersey.
Al de tijd speelt de heerszuchtige moeder van Julia op de achtergrond een rol. Een beeldschone vrouw die van de ene naar de andere echtgenoot huppelt op zoek naar telkens meer geld. Daarbij weet ze ook precies hoe haar dochter het aan zou moeten pakken en vindt ze hun getrek over de wereld, dat ook nog eens niet het verwachte geld opbrengt, dan ook maar niets. Julia houdt haar moeder zeer sumier op de hoogte, met alleen succes verhalen, maar Wil, onkundig van het feit dat hij geadopteerd is, schrijft zijn grootmoeder af en toe brieven op zijn jeugdige wijze die grootmoeder een heel ander inzicht geven in wat er gaande is.
In New Jersey blijkt dat de man die Howard heeft aangetrokken verdwenen is en zit Howard zonder werk en leeft de familie in armoede. De tweeling wordt hoe langer hoe wilder en haalt de raarste stunts uit.
Maar de familie blijft de familie en ze houden elkaar op de been. Als op Veterans Day de Laments weigeren de Amerikaanse vlag te laten wapperen, omdat Julia vindt dat op een dergelijke dag alle veteranen van alle oorlogen herdacht moeten worden, dan komen ze weer tot de ontdekking dat ze er niet bij horen en wordt zelfs hun huis door conformistische, extreme jongeren belaagd en weet de buurt helemaal niet meer hoe om te gaan met de 'buitenlandse' familie.Julia is een cursus begonnen en heel langzaam weet ze een bestaan op te bouwen als makelaar, terwijl Howard hoe langer hoe verder wegzakt en de tweeling dat met walging aanschouwt en Wil maar zijn best blijft doen om iedereen bij elkaar te houden.
Een tragi-comedie die blijft boeien tot het dramatische en verrassende einde toe. Een boek dat me als ex-expat zeker aansprak :-). Ik herkende Julia's pogingen om overal zo snel mogelijk een goede plek te creëren voor je gezin en houvast te zoeken, zodat er toch altijd en overal een gevoel van stabiliteit en continuiteit blijft, dat voor je kinderen en voor jezelf belangrijk is. Haar ervaring met de Amerikanen, van het land waar alles zogenaamd kan voor iedereen, maar dat barst van het conformisme, racisme, de hypocrisie en de fundamentalistische religieuse gedachten, kwam heel veel overeen met de mijne.
Het boek zelf? Ach, een prettig tussendoortje, ik twijfel of het me echt lang bij zal blijven. Het deed me vaak aan The Corrections van Jonathon Franzen denken wat style en inhoud betreft. Ik heb net mijn stukje over dat boek opgezocht en voor mijn gevoel kan ik het hier net zo goed weer gebruiken voor dit boek..... ----- Het is niet zo'n boek dat je snel 'moet' uitlezen om te weten 'wat er gebeurd' aan het einde. Dat vind ik een pluspunt. Maar het is ook weer niet zo'n boek waar ik denk 'Ojee, wat ga ik doen als ik het uit heb!?' (Minpunt ;-) Het is een... em... een middle-of-the-road boek? Zo een waar je denkt - ho hum, had beter gekund (maar ook slechter!). Goh, klinkt niet echt positief dan... maar alsnog, ik vond het boeiend genoeg om uit te lezen (en toch nieteens diagonal). Om een eet-metafoor tegenaan te gooien... het was voor mij de geschreven versie van een zware pudding. Best lekker als je daar zin in hebt, maar eigenlijk denk je terwijl je nog een hap naar binnen lepelt - waarom dOE ik dit eigenlijk? Het vertelt niets nieuws, is eigenlijk niets meer dan een competent maar niet bijzonder, moderne uitwerking van de beroemde openingszin van Anna Karenina over unhappy families. ------
(terug naar De Nomaden) - Het verhaal deed me ook heel vaak aan Garp denken. Een soorte slappe aftreksel van Garp dan. Niet dat ik het plagiaat wil noemen, nah, zo erg was het ook weer niet, maar er waren best vaak overeenkomsten. Een incident met een hond in het begin dat me erg aan het 'Garp bit Bonky' anecdote deed denken. En later een ongeluk waarbij een lichaamsdeel op spectaculaire wijze verwijderd wordt (nee, niet hetzElfde lichaamsdeel als in Garp! ;-) Helaas bereikt het nooit de hilarische/tragische hoogte/diepte punten van Garp. Ik heb niet een keer hardop moeten lachen of met een gatverjakkes gevoel het boek even dicht moeten doen.
Ik heb ook geen ezelsoren gemaakt (oei! minpunt!) maar het was wel een 'lekker wegleesboek'. Het was geen straf om het te 'moeten' lezen (grapje, als ik het echt niets had gevonden had ik het echt niet uitgelezen ;-) maar ik zal het niet aan voorbijgangers op gaan dringen.
relevante links:
Laatste keer bijgewerkt: 25/12/04 Eisjen
