Barbara Gowdy, De weg naar het water / White Bone
Waar had ik m'n olifantenhuid ook weer gelaten? ;-) Ik ga mij nu namelijk even kwetsbaar opstellen: dit is het mooiste, indrukwekkendste boek dat ik ooit heb gelezen! Ik las überhaupt niet eerder iets vergelijkbaars: The White Bone, van Barbara Gowdy.
The White Bone is volgens de legende een rib van een witte-olifantenjong uit eerdere, slechte tijden. Maar je mag dat eigenlijk niet zeggen, want iedere keer dat de naam wordt uitgesproken verliest het magische bot aan
kracht. Wanneer je 'the that-way bone' (of 'the white prize') vindt en in de lucht gooit, zal de punt bij het neerkomen in de richting van The Safe Place wijzen. Als je een olifant bent tenminste. Want het verhaal is volledig vanuit olifanten geschreven, met Mud in de hoofdrol. Het bot blijft slechts twee dagen in bezit, daarna wordt het meegenomen door een adelaar, of verdwijnt het op andere wijze.Waar is dat voor nodig, vragen jullie? In de Safe Place zijn de olifanten veilig voor alle gevaar: ze 'verdwijnen'. En dat is nodig, want er heerst grote droogte en olifanten worden op grote schaal uitgemoord om hun ivoor,
poten (leuke tafeltjes!) en vlees. Olifanten heten eigenlijk She-ones, als nakomelingen van de grote She. En ze leven in een matriarchale samenleving. Mensen (hindleggers) waren ooit ook She-ones maar zijn 'gevallen' toen zij begonnen met vleeseten.Ik wist van tevoren dat dit boek af en toe zielig zou zijn. Wie kan er nou tegen natuurfilms, waarin altijd wel een olifantenmoeder voorkomt die geen afscheid kan nemen van haar gestorven jong? Maar dat dit boek vrij
constant heftig blijft zonder onverdraagzaam te worden, dat had ik niet verwacht. Ook al bewonderde ik Gowdy al eerder om de manier waarop ze absurde dingen geloofwaardig, en gruwelijke dingen verdraagbaar weet te brengen. Als ik niet las, leefde het boek in mijn hoofd. Ik vond het mooi, mooi, mooi ;-) , ontroerend, wonderlijk, het maakte me kwaad, schaamtevol en misselijk, nieuwsgierig en een groot olifantenliefhebber. Doe dat Gowdy maar eens na.Aaargh! Kon ik maar overbrengen wat een wonder ik dit boek vind. Het is geen fantasy, geen sprookje waar pratende dieren een soort mensen worden, nee: het blijven hier echt dieren. Het enige (beetje) vergelijkbare dat ik kan bedenken is de film L'ours = The bear, maar dan veeeeeel mooier. Eigenlijk word je een beetje olifant, in plaats van andersom.
Proloog:
"If they live long enough they forget everything. Most of them don't live that long. Nine out of ten are slaughtered in their prime, decades before their memories have started to drain. I speak of the majority, then, when I say it is true what you've heard: they never forget. They themselves think this accounts for their size. Some go so far to claim that under that thunderhead of flesh and those huge rolling bones they *are* memory. They contain memory, yes, but what may not be so well known is that they are doomed without it. When their memories begin to drain, their bodies go into decline, as if from a slow leakage of blood."
uitgegeven door Bruna.
Die mail kwam van een grrl die:
''de film The Bear ook gewEldig vond! vooral dat stukje waar de kleine beer denkt dat hij de puma weggejaagt heeft met zijn gebrul maar in feite staat er een héle grote beer achter hem ;-)''
Maar goed, trug naar het olifant verhaal...
> Ik wist van tevoren dat dit boek af en toe zielig zou zijn. Wie kan er nou tegen natuurfilms, waarin altijd wel een olifantenmoeder voorkomt die geen afscheid kan nemen van haar gestorven jong?
oh oh oh, en wat dacht je van DUmbo!!! aaaagggghhhh, Disney tranantrekker allertijden! die slurven van moeder en zoon door de tralies van die kooi... de dozen zakdoeken zijn niet AAn te slepen... ;-0
> Maar dat dit boek vrij constant heftig blijft zonder onverdraagzaam te worden, dat had ik niet verwacht.
hmmm, wel knap. Maar goed, je moet je dus misschien toch een beetje op dat moment sterk genoeg voelen om zo'n verhaal aan te kunnen? Ik weet hoe lang ik zelf het lezen van Alice Walker's Possessing the Secret of Joy heb uitgesteld... (niet echt te vergelijken, maar goed, ik bedoel alleen maar wat dat 'kan ik dit nu lezen zonder helemaal in te storten van ellende?' faktoor betreft dan tuurlijk. Ja, hallo zeg, ik lees fictie toch voor mijn plezier...?!)
> Ook al bewonderde ik Gowdy al eerder om de manier waarop ze absurde dingen geloofwaardig, en gruwelijke dingen verdraagbaar weet te brengen.
Tja, je bEnt al een beetje bevooroordeeld geloof ik...
> Aaargh! Kon ik maar overbrengen wat een wonder ik dit boek vind. Het is geen fantasy, geen sprookje waar pratende dieren een soort mensen worden, nee: het blijven hier echt dieren.
Je hebt me bIJna overtuigt...
> Het enige (beetje) vergelijkbare dat ik kan bedenken is de film L'ours = The bear, maar dan veeeeeel mooier. Eigenlijk word je een beetje olifant, in plaats van andersom.
Ok ok, en nu mOEt ik het lezen! ;-) Ik heb altijd een boek willen lezen waar ik een beetje hond zou kunnen worden, maar tot nu toe niet gevonden - beetje olifant worden lijkt me eigenlijk een nog bijzonderder ervaring... --- ik heb het boek nu in huis ... paperback, ligt lekker in de hand en valt makkelijk open zonder dat je de rug hoeft te breken of overdreven voorzichtig mee moet doen (altijd een pluspunt bij een leenboek! ;-)
En deze reactie kwam van de grrl die:
''ooit in Zambia een gigant van een olifant van veel te dichtbij heeft gezien - we waren gelijk met elkaar eens - het was zIJn pad en ik moest snEL wegwezen, maar ja, dat acheruit in dat oude geleende auto bleek ineens wat moeilijk te vinden...''
samenvatting
Eisjen
maart '02
Barbara
Gowdy
Author profile
De film: L'Ours
'Il y a un plaisir plus grand que celui de tuer : celui de laisser la
vie.'
Laatste keer bijgewerkt: 28/12/04 Eisjen
