Waarom schreef ik me uberhaupt in voor dit boek? Ik heb wat familie in
Amerika wonen en die waren deels enthousiast over het boek. Zelf was ik
heel sceptisch en was dus ook niet van plan het te lezen. Maar als het
zich dan aandoet via de boekgrrls-lijst, tja, waarom niet dan?
Jim Dwyer en Kevin Flynn zijn verslaggevers voor The New York Times. Ze
maakte voor het boek gebruik van interviews, opgenomen
telefoongesprekken,
e-mails en radioberichten van reddingswerkers. Het boek is geen roman,
het
is een beschrijving van wat er gebeurde op die elfde september vanuit de
mensen in de torens bekeken. Niets is geromatiseerd, alle gebeurtenissen
worden door middel van voetnoten verantwoord. Daar waar het giswerk
wordt,
staat het erbij vermeld.
Wat vind ik van het boek? Tja, dat is een moeilijke. Aan de ene kant
grijpt het verhaal echt aan. Het zet je aan het denken, wat zou jij doen
in zo'n situatie. Mensen die nog even teruggaan terwijl ze al op de
vlucht
zijn 'want ik ben mijn tas vergeten en daar zitten de foto's van mijn
kinderen in' (foto's??? denk ik dan. Beter eruit, dan kun je ze in
levende
lijve zien en opnieuw foto's maken). Of mensen die in de zuidtoren een
perfecte evacuatie op gang zetten, beneden aankomen en te horen krijgen
dat er geen gevaar is en ze gewoon weer aan het werk moeten. Die mensen
gaan weer naar boven, zonder te mokken. Of mensen die blijven wachten op
reddingsmedewerkers en dus niet evacueren. Want de vorige keer (explosie
in 1993) was er zoveel rook geweest in de trappenhuizen en men had
geleerd
dat je het beste op je plek kon blijven. En dan vragen de journalisten
zich af waarom zoveel informatie de mensen niet kon bereiken. Het
trappenhuis A in de zuidtoren wat nog begaanbaar was maar door zo weinig
mensen gevonden werd, de meldingen om echt te evacueren. Allemaal dingen
die bekend waren bij sommige mensen, maar ondanks alle
communicatiemiddelen niet kwamen bij hen die boven zaten (terwijl dat
soort meldingen best via tv en daarmee door telefoontjes/ e-mails bij
die
mensen had kunnen komen). En ook dan denk ik 'tja, makkelijk praten
achteraf. 102 minuten lijkt lang, maar 102 minuten gaan snel bij zo'n
ramp. Dus hadden we dit soort dingen mogen verwachten?
Het verhaal zet dus aan het denken, maakt dat je door wilt lezen. Maar
de
manier waarop het is geschreven is niet mijn favoriete schrijfstijl.
Misschien ligt het aan de vertaling, dat kan. Maar het ligt ook aan de
journalisten. Het lijkt of er geen eindredactie is gepleegd op de tekst.
Sommige dingen (technische feiten over het gebouw/ de situatie. Zoals de
beperkte communicatie-mogelijkheden tussen brandweer en politie) worden
heel vaak herhaald. Een feit wordt dan ingebracht of het nieuw is,
terwijl
ik dan denk ' dit hebben jullie al 10 keer verteld'. Hierdoor wordt het
boek fragmentarisch. Je blijft het gevoel houden dat er een hoop
research
is gepleegd en dat daarna al die stukjes in chronologische volgorde aan
elkaar zijn geplakt, zonder dat iemand gelet heeft op het geheel. Jammer,
want het boek heeft potentie en brengt je terug naar jezelf. Hoe zou jij
reageren in een noodsituatie?
Evelien
|
recensie
New York Times (vereist eerst een registratie op de site)
The
September 11 Digital Archive
9/11 Research
An attempt to uncover the truth about 9/11
New York Rebuilds |