Van de achterflap:De Schaduwvrouw is een literaire thriller van een jonge veelbelovende
schrijfster. Voor liefhebbers van Ruth Rendell en Minette Walters.
Schrijfster Anna Howell verhuist naar het plattelandsdorpje Abbots Newton,
waar ze maar moeilijk kan wennen. Dan hoort ze dat de cottage waarin zij
woont heeft toebehoort aan Rebecca Fisher, die op tienjarige leeftijd haar
vriendinnetje Eleanor met messteken om het leven heeft gebracht.
Geïntrigeerd door deze raadselachtige persoon besluit Anna haar nieuwe
misdaadboek te baseren op Rebecca's leven en dat van haar slachtoffer.
Deze zaak had in 1969 enorm veel publiciteit gekregen. Rebecca werd
afgeschilderd als een kil, verwend berekendend monster, enig kind van
rijke ouders, en Eleanor als een lief onschuldig meisje uit een groot
arbeidersgezin. Maar wanneer Anna dieper graaft, ontstaat er een heel
ander beeld en spreken getuigenverklaringen elkaar tegen...
Eveneens eop de achterflap: "Een zenuwslopende psychologische thriller die
je tot in de late uurtjes ophoudt'- New Woman.
Ja.. en daar zit je dan: weer niet onder de indruk, geen idee waar de
vergelijking met Ruth Rendall en Minette Walters vandaan komen en heel
benieuwd wat de lezers van New Woman zo spannend vinden dat ze "tot de
late uurtjes" wakker blijven. Ik heb dit boek als tussendoortje gelezen.
Tussen alle andere boeken door die ik graag lees. Ik moest mezelf dwingen
om het af en toe weer op te pakken omdat ik nou eenmaal de recensie zou
schrijven. En dat is lastig, als je niet onder de indruk bent van een
boek.
Nergens werd het spannend, het sukkelde maar door en na ongeveer 50
pagina's (van de 384) had ik al door hoe het zat. En dan 'moet' je nog
zoveel. Het verhaal wordt verteld in de 'Ik'-vorm, maar ik voelde in het
hele boek geen band met de ik, met Anna die het verhaal verteld. Op zich
ben ik dol op deze manier van vertellen omdat je vaak hand in hand met de
ik-figuur mee gaat in het boek, maar Anna verteld alles op een kille
monotone toon en nergens voel je wat ze zelf voelt. Sarah Diamond probeert
het wel, maar ze faalt er jammerlijk in.
De achterflap geeft redelijk goed aan waar het boek over gaat. Natuurlijk
ontknoopt Anna de waarheid, schrijft ze haar boek en blijft ze met plezier
in haar dorpje wonen. Dat weet je vanaf de eerste zin. Dat is ook één van
de redenen waarom ik het geen leuk boek vind. Vanaf het begin is het plot
duidelijk, is de uitkomst duidelijk en vanaf het begin voel je de
afstand
die Anna heeft en houdt zodat je niet met haar mee kan leven.
Ik blijf regelmatig voor een goed boek tot de late uurtjes op. Harry
Potter and The Half Blood Prince zorgde recentelijk nog voor een
latertje, maar Schaduwvrouw? Nee, nee en nogmaals nee. Het is een 'moetje'
maar liever was ik er niet aan begonnen.
Marion
Marion's weblog
 Psychologische
thriller. Anna is een schrijfster, maar ze is daar terecht heel
bescheiden over. Ze heeft pas één boek gepubliceerd en dat is niet eens
overal te krijgen. Ze praat er dus liever niet over. Maar als haar man
haar vraagt om te verhuizen, vanuit Reading naar een dorp op het
platteland geeft ze haar baan op om toch maar aan een tweede boek te
beginnen. Ze trekken in een idyllisch huis in een idyllisch dorp, man
Carl gaat iedere dag naar zijn werk en daar zit ze nu..alleen, geen werk
en erger nog: geen inspiratie. Tot ze van een winkelierster hoort wie de
vorige bewoner van haar huis was: ene Rebecca Fisher, een moordenares!
Berucht was de zaak, omdat het ging over een tienjarig meisje dat een
jonger meisje vermoord had. Rebecca was veroordeeld, had jaren in een
inrichting, later een jeugdgevangenis gezeten, maar was na haar
vrijlating onder een andere identiteit komen wonen in juist dit dorp.
Dit huis. Daar was de inspiratie. Anna besluit de zaak te onderzoeken en
daarover te schrijven. Al doende raakt ze verstrikt in de zaak. Steeds
verder kruipt ze in de huid van de moordenares, ze lijken op elkaar. Het
wordt een obsessie, die ze deels verzwijgt voor Carl. Hun huwelijk lijdt
eronder, terwijl Anna stap voor stap erachter komt wat er nu eigenlijk
precies gebeurd is. Wie Rebecca Fisher was, en wie het vermoorde kind
was. Maar ook: waar Rebecca nu is..
Spannend verhaal, dat mij speciaal zo bevalt omdat het van stap tot stap
de gedachtegang volgt van Anna. Misschien zijn sommige dingen wat
vergezocht, maar dat maakt het niet minder spannend. Aan het eind van
het boek staat een interview met Sarah Diamond, waarin ze vertelt dat
dit boek het meest autobiografische is van al haar boeken. Ik weet nu
niet of ik dan wel aan ander boek van haar zal lezen, ik heb het idee
dat die minder spannend zullen zijn.
|
Sarah Diamond is one of the hottest new talents around. Following in the footsteps of psychological crime novelists such as Minette Walters and Ruth Rendell, her character-driven work shimmers with a lethal blend of desire, delusion and obsession. She explores the dark, often seedy lifestyle of her tormented characters in a way which few novelists have been able to capture and with an experience beyond her years. In a revealing interview with Fiona Shoop, she discusses how hard it is to be a writer and reveals her own obsessions.
(Interview bij Shots
Online)
|
