Ik ben opgegroeid
met katten. Bijna mijn hele leven heb ik mijn huis geleefd met één of
meerder katten. Loekie is de eerste die ik me kan herinneren. Een groot
rood/wit monster dat volgens de familieoverlevering over me waakte als
een leeuwin over haar welp. Loekie lag bij me in de wieg, aan het
voeteneind of op de grond onder de wieg. Hij bepaalde of je bij me in de
buurt mocht komen of niet. Als je gezicht hem niet aanstond, ging hij
wijdbeens over me staan, zette zijn rug- en nekharen overeind, maakte
zijn staart dik, trok zijn lip op en begon te grommen. Dan moest je
maken dat je wegkwam, want hij viel je aan. Hij deed alles om de kleine
baby te "beschermen."
Later hadden we
Pukkie. Een rood 'bakbeest' van wel 8 kilo. Toen ik op mezelf ging wonen
kwam er uiteraard een kat, Een poes die ik Loesje noemde. Iets later
kwam Banjer; een cyperse kater. Niet lang daarna kwamen er ineens 4
tegelijk bij waarvan 1 poesje mocht blijven. Dat was Isis. Ze zijn er
alle drie niet meer, maar ik mag nu het huis delen met Ayla, Bella Donna
en Pepijn en dan woont er een paar straten verderop nog 'pleegpoes'
Ronja die ik van eten en aandacht voorzie Als haar 'personeel' een paar
dagen op vakantie is. Zij is ook ene beetje van mij, of ik van haar, het
is maar hoe je het bekijkt.
Ik was dus erg blij
dat ik het boekje The Cat mocht ontvangen om een recensie over te
schrijven. De achterflap vertelt me het volgende: 'Een boek vol met
lieve, ondeugende, eigenwijze en vooral schattige katten. Meer dan 350
foto's van kattensoorten van over de hele wereld met een korte
omschrijving van de soort.' Bij het doorbladeren voor de eerste keer
vielen de rare verhoudingen van de katten me op, ik was niet gecharmeerd
van de foto's. Volgens de inleiding is er gebruikgemaakt van 'extreme
verhoudingen'-fotografie. Foto's genomen met fish-eye-lens (70 procent
van het lichaam en 30 procent van het hoofd tonend) om iets van de
essentie van ons favoriete huisdier te vangen. 30 kattenrassen worden,
met een korte beschrijving, getoond op 192 pagina's. Het meest vreemde
van deze foto's zijn niet de rare verhoudingen van de dieren, maar het
ontbreken van iedere achtergrond. De katten zijn keurig langs de
buitenste lijntjes uitgeknipt en op een wit vel geplakt. Hierdoor zie je
soms een kat met een enorm hoofd naar iets kijken wat er niet is
waardoor het vertederende gevoel dat de foto op wil wekken niet komt.
De informatie die
bij de rassen staat lijkt wel correct, maar bij de diverse foto's staan
ook korte zinnetjes die doen denken aan flauwe grappen waar niemand om
lacht. Een voorbeeld: De foto is van schuin onder genomen, we zien een
beige/witte poes, volgend de beschrijving van het ras Somali. De kat
kijkt alsof hij/zij zich ergens dood van geschrokken is (kan natuurlijk
ook aan de fototechniek liggen, een hoop katten in het boek kijken
behoorlijk verschrikt) en dan staat er bij: "Staat dat donzige stukje
onder mijn kin er ook op? Dat is echt cool!" Niet iets wat ik als 'leuk'
zou betitelen.
Dat dit boek anders
is dan "alle andere kattenboeken" moge duidelijk zijn. Maar ik denk dat
door zowel de bizarre manier van fotograferen als het ontbreken van
enige achtergrond de vertedering die ik bij katten heb totaal verdwenen
is. De inleiding sluit met 'wanneer je dit boek doorkijkt kun je niet
anders dan 'Ahhhhh.' slaken. Ik denk dat dit wel klopt, maar het is geen
Ahhhhh van vertedering, meer een Aaaaargh! van frustratie omdat de
makers van dit boek door hun aparte manier van presenteren het
Ahhhhh-gevoel niet weten op te wekken.
Tot slot nog een
stukje uit de inleiding waarvan ik - zelfs na meerdere keren herlezen -
de betekenis nog steeds niet snap: "Meer dan 50.000 van zulke foto's (gemaakt
met een fish-eye-lens [MH]) zijn gemaakt als springplank voor de
spannendste, nieuwe geautoriseerde beelden uit Japan. En deze collectie
toont hiervan het beste."
Kortom: een boek dat
niet op de salontafel hoeft maar meer iets is voor op het leestafeltje
in de wc. Een boek waar je kortstondig even in bladert, als was het
alleen maar om die wonderlijke manier van fotograferen een keer gezien
te hebben. Ik kijk liever naar mijn eigen katten, die zijn gelukkig nog
in hun juiste proporties. En met mijn huis als achtergrond, zijn hier
heel wat lieve, ondeugende, eigenwijze en vooral schattige momenten te
beleven.