Gisteren zaten we met ongeveer 20 vrouwen rond de tafel
en daarvan hadden 2 vrouwen het boek uitgelezen. De rest was afgehaakt na
een aantal hoofdstukken. Hoofdzakelijk vanwege slechte en veel te lange
zinnen. En het verhaal verhaal waaiert alle kanten uit, er worden veel
zijpaden bewandeld.
Onze docent Nederlands,had het boek wel 2
keer gelezen omdat hij het niet kon uitstaan dat hij niets met dit boek
kon. Hij heeft na herlezing met een Marokkaanse leerling gesproken die het
boek ook gelezen had en dolenthousiast was, vanwege o.a. de humor (hij
drijft nogal de spot met een aantal zaken in de Marokkaanse cultuur. Een
voorbeeld is bijvoorbeeld dat verzamelen van theeglaasjes van de moeder
van de hoofdpersoon (schijnt niet te gebeuren in de werkelijkheid) en
bijvoorbeeld de Marokkaanse jongen die doodgaat doordat er een koelkast op
hem valt (spot drijven met het witgoed dat richting Marokko wordt
getransporteerd).
We hadden moeite met het noemen van een thema van het
boek en volgens de Marokkaanse leerlinge was er ook geen thema. Het blijkt
dat in de Marokkaanse traditie het vaak gaat om het vertellen van een
verhaal zonder dat er nu direkt altijd een boodschap in moet zitten.
Alhoewel ik nu denk: sprookjes hebben toch wel vaak een boodschap en er
zitten sprookjesachtige verhalen in het boek, maar misschien wilt Benali
hier gewoon niets mee.
We hebben de "opdracht" om het boek nogmaals te
lezen, ter herwaardering, maar ik denk dat weinig vrouwen dat zullen doen.
Als je dit boek leest met de bedoeling om iets meer te begrijpen van de
Marokkaanse samenleving in Nederland vang je bot. Daarvoor is het boek te
vluchtig en je hebt bij wijze van spreken een Marokkaan(se) nodig ter
begrip van het een en ander. Wat is spot, wat is serieus? En bovendien
moet je de bloemrijke taal kunnen waarderen.