Abdelkader Benali: de langverwachte


Gisteren zaten we met ongeveer 20 vrouwen rond de tafel en daarvan hadden 2 vrouwen het boek uitgelezen. De rest was afgehaakt na een aantal hoofdstukken. Hoofdzakelijk vanwege slechte en veel te lange zinnen. En het verhaal verhaal waaiert alle kanten uit, er worden veel zijpaden bewandeld. 

Onze docent Nederlands,had het boek wel 2 keer gelezen omdat hij het niet kon uitstaan dat hij niets met dit boek kon. Hij heeft na herlezing met een Marokkaanse leerling gesproken die het boek ook gelezen had en dolenthousiast was, vanwege o.a. de humor (hij drijft nogal de spot met een aantal zaken in de Marokkaanse cultuur. Een voorbeeld is bijvoorbeeld dat verzamelen van theeglaasjes van de moeder van de hoofdpersoon (schijnt niet te gebeuren in de werkelijkheid) en bijvoorbeeld de Marokkaanse jongen die doodgaat doordat er een koelkast op hem valt (spot drijven met het witgoed dat richting Marokko wordt getransporteerd). 

We hadden moeite met het noemen van een thema van het boek en volgens de Marokkaanse leerlinge was er ook geen thema. Het blijkt dat in de Marokkaanse traditie het vaak gaat om het vertellen van een verhaal zonder dat er nu direkt altijd een boodschap in moet zitten. Alhoewel ik nu denk: sprookjes hebben toch wel vaak een boodschap en er zitten sprookjesachtige verhalen in het boek, maar misschien wilt Benali hier gewoon niets mee. 

We hebben de "opdracht" om het boek nogmaals te lezen, ter herwaardering, maar ik denk dat weinig vrouwen dat zullen doen. Als je dit boek leest met de bedoeling om iets meer te begrijpen van de Marokkaanse samenleving in Nederland vang je bot. Daarvoor is het boek te vluchtig en je hebt bij wijze van spreken een Marokkaan(se) nodig ter begrip van het een en ander. Wat is spot, wat is serieus? En bovendien moet je de bloemrijke taal kunnen waarderen. 

J@cq 

 

      relevante links:

 

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 26/11/04  Eisjen

Terug naar top pagina