Op de markt een pocketuitgave van Rebecca uit 1943 gevonden. Achterin
staat:You may wish to own Rebecca in a more permanent
edition(...)substantially bound for $1.00 Deze bijna zestig jaar oude
pocket lijkt eveneens 'permanent' ... Op de achterflap staat: Send this
book to a boy in the armed forces anywhere for only 3c Zouden de boys
ook zo zijn gegrepen door de eerste zin: 'Last night I dreamt I went to
Manderley again'?
Ik denk
dat de boys het na een paar bladzijden voor gezien zouden houden. Mijn
exemplaar ligt klaar. We hebben hier al vaker over Rebecca geschreven.
Ik herinner me nog hoe de hoofdpersoon (zonder naam) een regenjas
aantrekt die haar te groot is en een zakdoekje vindt met een geborduurde
R. De jas van Rebecca. Het boek schijnt verfilmd te zijn. Ik vond
trouwens Jamaica Inn nog spannender.
Rebecca is
overal aanwezig en wel zeer dominant. Niet in de laatste plaats
natuurlijk omdat de haar toegewijde Mrs. Danvers daar voor zorgt. Voor
degenen die het nog niet weten : Mrs Danvers is hoofd van de huishouding
op Manderley, en accepteert de tweede vrouw van haar werkgever niet :
niemand mag in de plaats komen van de door haar aanbeden Rebecca.
> Het boek schijnt verfilmd te zijn.
Yes, ik heb twee versies gezien, een heel oude uit de jaren veertig
geloof ik, en later is nog eentje gemaakt, ik meen uitgezonden als
serie. Heel mooi.
Leuk dat
de discussie rond "Rebecca" al op gang komt! Ik heb het boek
jaren geleden al gelezen, en vond het toen heel mooi. Toen ik later voor
het pure leesplezier het boek nog eens herlas, kreeg ik van iemand de
tip dat hier een vervolg op was. Niet van Daphne du Maurier zelf, maar
van Susan
Hill, met als titel : "Mrs. De Winter", is ook de titel in
de Nederlandse vertaling. Voor diegenen onder jullie die Rebecca leuk
vinden, probeer ook Mrs de Winter te pakken te krijgen, het is in
dezelfde geest geschreven.
Susan Hill
over "Rebecca"
"Rebecca is a novel of power and atmosphere. It is about
obsession. It is about evil and its power and about the influence and
hold of the past over us in the present. It is about vulnerability an
loss, about fear, about death. It is a ghost story and a detective story
(thought as the latter, it does not altogether hold water – it is
possible to query legitimately some of the workings of the plot, with
regard to the finding of the boat and Rebecca’s drowning). It is
tightly plotted. It has the most powerful sense of place."
Ze geeft op haar website een fraaie beschrijving van het boek en over
haar vervolg schrijft ze o.a.:
Now a word about sequels. There is some curious idea abroad that it
is much easier to write a sequel than to write one’ own original
novel. But of course a sequel is one’s own original novel. The
fact that the character come to a writer bearing something of their past
life and doings with them makes no difference at all to the fact that
the new writer has to give them a future, a new story and to develop
their characters in new situations. In this respect it is no different
from writing a novel as it were from scratch – except that actually it
is possibly a little harder. You can begin your own new characters with
a clean sheet and do exactly what you want with them. You have to obey
the rules of the characters you inherit from another writer.
Diverse
keren Rebecca gelezen in het verleden, diverse film versies gezien, en
de geweldige BBC series met Anna Massey als een angstwekkende Mrs
Danvers (ofhoewel Geraldine McEwan - beter bekend als Miss Jean Brodie
in een andere goede verfilming van een goed boek - ook een keer een
indrukwekkende Danny heeft gespeeld)
Deze keer heb ik een verkorte versie gelezen. (Vorige maand al, maar
toch mail erover gedisciplineerd in Drafts gehouden tot nu ;-) Ooit
gekocht op een rommelmarkt - je kent ze wel, die versimpelde versies van
klassiekers bedoeld voor studenten van Engels als buitenlandse taal.
Verhaal in 100 pagina's en dan veel vragen achterin enzovoort. Wel
handig om toch bij te blijven met de boek van de maand, zonder dat ik
het helemaal nog een keer moest lezen. (Niet dat dat een straf was
geweest ofzo, maar ach, er zijn ook zo veel andere boeken.)
Wat me deze keer wel opviel is dat... ojee, is dit dan een
verklapper? tja, eigenlijk wel, dus voor de mensen die nog niet zover
zijn, niet verder lezen.
v
e
r
k
l
a
p
p
e
r
vreemd genoeg vergeet ik altijd precies hoe de ontknoping gaat - ik
weet natuurlijk dat Rebecca niet de geliefde perfecte vrouw was dat de
2e Mrs de Winter denkt dat ze was, maar de details van haar dood
vervagen altijd en ik lees iedere keer opnieuw met spanning het stukje
over de onderzoek. Maar goed, wat me opviel deze keer is dat - die Max
is wel een mOOrdenaar! Het verhaal kan alles doen om hem een 'excuus' te
bieden, maar het hebben van een 'heartless bitch' voor een vrouw is toch
geen geldige reden om haar dood te schieten. Hij kon het gedachte niet
verdragen dat een kind dat niet van hem was Manderley zou erven, dAt is
eigenlijk waarom hij haar doodschiet. En toch, en toch, voel je dat hIJ
diegene was die het meeste leed... Maar dan - waarom is hij ooit met
haar getrouwd dan? Moeilijk moeilijk.
En het leek inderdaad alsof Rebecca hem zowat vroeg om haar dood te
maken door hem zo uit te dagen - dat bleek later des de sterker als je
leert dat zij een dodelijke ziekte had en als Danny vertelt dat dAt,
langzaam sterven in bed, was de enige dat ze bang voor was...
En dan heb je 'de verteller'. De grijze muis die zich ontplooit tot
liefhebbende sterke vrouw als ze eenmaal leert dat haar man tOch niet
van Rebecca hield. Sterker nog, ze vind het gewEldig dat hij een
moordenaar is! alles liever dan de rouwende weduwnaar dat ze hem als
eerst voor aan zag.
Alles bij elkaar een zeer onfris boek wat enge karakters betreft...
maar ondanks, of nee jUIst door al die engerds een fa-sci-ne-rend
verhaal over liefde en jaloezie. (en ik heb het niet eens over Mrs
Danvers gehAd! ;-)
Hoewel
ik Rebecca heb gelezen voor mijn Engelse literatuurlijst en de
verfilming van Hitchcock heb gezien, wist ik me eigenlijk bar weinig van
het verhaal te herinneren... Alleen het beeld van de akelige Mw. Danvers
was ik nooit vergeten!
Het deed mij onmiddellijk denken aan de stijl van de Brontës (2e
vrouw hunkert naar liefde van stugge, rijke echtgenoot in groot landhuis
met 'verboden' gedeelte - iiieeeks: Blauwbaard?). En dat blijkt te
kloppen: dit boek wordt erkend als de laatste en beroemdste imitatie van
Charlotte Brontë's Jane Eyre. Het verhaal is grotendeels beklemmend en
je wacht voortdurend op wat er gaat gebeuren.
De overdreven onzekerheid van de ik-persoon werkte soms op mijn
zenuwen, maar is toch ook wel herkenbaar - zeker voor die tijd.
Opvallend (en niet gedateerd want volgens mij doen veel vrouwen dat nog)
vond ik dat de vertelster altijd alles aan zichzelf wijt, terwijl de
werkelijke schuld toch eigenlijk bij Maxim ligt. Ook hier blijkt
trouwens maar weer dat je altijd moet blijven communiceren ;-)
Bij het lezen vielen me van tijd tot tijd de gedetailleerde
beschrijvingen van mensen en plaatsen op en ik vroeg me af hoe getrouw
'the master of suspence' die beschrijvingen heeft gevolgd. In ieder
geval weet ik nu dat er aan de plot gerommeld is en de film anders
afloopt!
v
e
r
k
l
a
p
p
e
r
Het is H's eerste Amerikaanse film en waarschijnlijk wilde Hollywood
Laurence Olivier niet als moordenaar presenteren... TSK. Misschien dat
ik de film maar eens snel huur om te vergelijken.
Orson Welles heeft nog in het jaar dat Rebecca uitkwam (1938) een
radioversie gemaakt. Gesponsord door Campbell Soup ;-) Als ze die nou
eens uitzonden op een herfstachtige avond! Heerlijk :) "Rebecca
zette een streep door het menu dat haar door mevrouw Danvers was
voorgelegd en schreef met grote blokletters bovenaan: CAMPBELL
OSSENSTAARTSOEP"
Maar ik dwaal af. Een nadeel van het boek vond ik dat je vanuit het
'heden' (1938 dus), terugkijkt op de belevenissen. Zo wist ik al dat
Maxim en de vertelster uiteindelijk samen blijven: ze scheiden dus niet,
Max wordt niet opgehangen en lijkt ook niet lang in het gevang te hebben
gezeten. Wel vroeg ik me af of hun vlucht niet een overdreven reactie
zou blijken - zouden de gebeurtenissen echt om zoiets rigoreus vragen?
En dat wordt bevestigd. Het einde verraste me dan ook wel: door de
ik-figuurs weemoedige gedachten over hoe Manderley er nu uit zou zien
was ik op het verkeerde been gezet. No way back.
Wat betreft de naamloze vertelster: ik vraag me af of Daphne du
Maurier wilde suggereren dat *zij* de vertelster is. Maxim is immers de
eerste die haar ongewone naam correct spelt en tot twee maal toe denkt
men dat zij uit Frankrijk komt in plaats van dat ze elkaar in Monaco
hebben ontmoet.
Ten slotte werd nog geöpperd dat er sprake zou zijn van een
lesbische relatie tussen Rebecca en Mw. Danvers, ofwel van een
verliefdheid van Danvers' kant. Dat zou kunnen, maar ik neig toch meer
naar een andere invulling. Qua relatie vind ik het namelijk niet
aannemelijk dat Rebecca dan ook nog allerlei mannelijke
minnaars/veroveringen erop na houdt. Ze kan natuurlijk 'bi' zijn, maar
het lijkt me dan toch geen houdbare situatie voor een relatie. Het lijkt
meer op een obsessieve moeder-dochter relatie. Mw. Danvers kent Rebecca
al van kinds af aan, zij verzorgt haar, vergelijkt hun lengte en
reageert jaloers op de nieuwe echtgenote zoals schoonmoeders volgens het
clichébeeld wel doen. Zo ervoer ik het. Pas toen Danvers vertelde dat
Rebecca mannen verachtte, leek het lesbische element een optie (tsja,
ook een clichébeeld). Maar dan zou dat Rebecca betreffen en daar heb ik
mijn twijfels al over geuit. Volgt u mijn gedachtenkronkels nog?
Simone Verheyen schreef:
> ik later voor het pure leesplezier het boek nog
eens herlas, kreeg ik van iemand de tip dat hier een vervolg op
was. Niet van Daphne du Maurier zelf, maar van Susan Hill, met als
titel : "Mrs. De Winter", is ook de titel in de
Nederlandse vertaling.
En deze maand verschijnt er *nog* een vervolg: Rebecca's tale, waarin
Kolonel Julyan de hoofdrol speelt. Het is geschreven door Sally Beauman,
zie
http://www.dumaurier.org/rebeccas-tale.html.
Op de site
http://www.dumaurier.org
vind je ook een videofragment van een interview met Daphne du Maurier en
herinneringen van mensen die op Menabilly gewoond hebben - het landhuis
waarin Daphne lange tijd woonde en dat model stond voor Manderley.
Wat zal ik nu eens gaan lezen?
Samenvatting
Eisjen