Allereerst werd er wat algemene informatie over Paulo
Coelho gespuid:
Paulo Coelho heeft trouwen een leuke website. Is die
alvoorbij gekomen? inclusief bibliografie, te downloaden teksten, interviews, etc
Als rode draad in de boeken geeft hij aan dat het gaat over een week uit het leven van gewone mensen die
zich plotseling geconfronteerd zien met liefde, dood en macht. Zijn opvatting is altijd geweest dat ingrijpende
veranderingen in het individu evenzeer als in de samenleving, zich steeds voltrekken binnen een kort
tijdsbestek. Op zo'n moment kunnen we onmogelijk
doen of er niets aan de hand is of aankomen met de
smoes dat we er nog niet klaar voor zijn. De uitdaging
waar we ons voor gesteld zien, wacht niet.
Maar toen lazen we De Alchemist. En bespraken we
hoe we het moesten interpreteren: was het een
sprookje, fantasy, esoterie? En wat vonden we van de
interactie tussen christendom en islam?
Heb me net door het voorwoord heengeworsteld en daarvan heb ik behoorlijke jeuk gekregen. Ik beloof nu plechtig dat ik doorlees (da's makkelijk toegezegd, ik lees immers alle boeken die ik begin uit) maar ik vrees dat als de rest net zo vaag is als het begin, dat ik er niet veel aan zal vinden...Of behoor ik nou tot die derde groep van mensen die hij in het voorwoord beschrijft: zij die het bestaan van alchemie ontkennen en 'niet beter weten' :-)
Het verging mij net als jou. Ik kon niet in het verhaal komen en heb het boek uiteindelijk ongelezen weer
naar de bieb gebracht.
Dag vrouwen! Ik ben bezig in De Alchemist. Een
spirituele / symbolische/esoterische roman. Ben
halverwege en 't is een fluitje van een cent om 't rap uit te lezen. Tot op heden vind 'k 't een mooi, simpel
verteld, weg-wijzerig verhaal. Een verhaal om dingen
uit te onthouden en een boek om cadeau te geven
aan deze of gene; en dat bedoel ik niet lullig.
Maar ik heb even een vraag. Zelf ben ik nogal down-
to-earth. Geen new-age mens, niet speciaal doende
met het jenseits, aarzelend bezig met reïncarnatie etc.
Ik hou dus ook van romans over gewone mensen in
het gewone-mensen-gezooi; en niet van Fantasy, SF
etc. De wereld is al ingewikkeld genoeg. Ik gaf De
Alchemist als verjaardagscadeautje aan een vriendin
(en leende het vervolgens). Vriendin is een fanatieke
lezer en beoefenaar van 'spiritualiën' (als je begrijpt
wat ik bedoel - het zien van het onzichtbare
za'k maar zeggen en volgens mij 'ziet' ze best veel) en
gek op Fantasy, SF etc. Ik - toen ik 't leende - " vond
je 't wat?" "Ja mooi, 't is Fantasy". Ik: "mmmm?" En
nou mijn vraag (er zitten F-grrls onder ons): kun je De
Alchemist rekenen onder het F-woord? Ik vermoed
dat 't antwoord negatief is dat 'k mijn vriendin tot de
orde moet roepen.
Ik vind het persoonlijk geen fantasy-boek. Bij fantasy
stel ik me een andere, niet zo realistische wereld voor.
En hoewel er in De Alchemist ook af en toe wel dingen
zitten die misschien wat buiten de werkelijkheid staan,
vond ik het geen 'sprookjesachtig' boek en stel ik me
bij Fantasy toch een
meer fantasierijke wereld voor, het woord zegt het
eigenlijk al.
Volgens mij is De Alchemist echt geen fantasy!! De
enige reden zou kunnen zijn dat er een waarzegster/
dromenlezer in voorkomt? Of de alchemist zelf? Dat
zijn toch geen fantasiefiguren... Het valt onder de
categorie esoterie, dacht ik
Zo.
Uit. En ja, wat zullen we van deze dingen zeggen.
Een dag of wat geleden meldde ik een bevredigende
leesstart. En vervolgens ging 't over wat Fantasy nou
eigenlijk is. Dank u voor de bijdragen, heel leuk, alles is
opgeslagen.
Het is een prettig te lezen boekje, geen dikke pil en
makkelijk geschreven. Het doet aan als een sprookje,
duizend en 1 nacht. Ik heb het zo bewust mogelijk
(dus niet slapen zoals we allen overdag vaak slapen
ipv in het moment leven) getracht te lezen en vanuit
dat oogpunt staan er mooie dingen in, universele
waarheden. Ook de Zengedachte ontbreekt niet in dit
boekje. Het is een aardig verhaal en het ontroerde me
weliswaar aan het einde, maar erg groots is het niet.
Moet dat wel?
Voor mij is het een esoterisch sprookje. Vooral in het
begin overheerst het sprookjeselement. En dat leest
heel fijn, ik vond het een heel charmante vertelling.
Later nemen de 'wijze' lessen toe en daar trok ik dan
wel eens mijn wenkbrauwen even op. Maar omdat het
nog steeds als een sprookje leest, blijft het prettig. En ik vond nu juist het leven van Santiago als herder of
als kristalverkoper erg mooi, maar juist en vooral ook
het leven in de woestijn. Terwijl ik daarentegen, hoe
hard ik me ook inspan, bij het veelvuldig herhaalde
'ziel van de wereld' helemaal in een vacuum terechtkom.
Ik ben pas op blz 56. de jongen werkt nu bij de
bakker. Ik vind het tot nu toe geen fantasy, maar meer
een sprookje. De toon is heel poetisch. Het past wel bij
het verhaal dat de naam van de jongen niet vaak
genoemd wordt.
Zoals bekend ben ik een Godgrrl, dus de geestelijke
achtergronden interesseren me. Vooral omdat er een
wisselwerking is tussen de Islam en het Christendom
met ieder zijn bijgeloven, symbolen en wetten. De
meeste boeken die ik over geestelijke dingen lees zijn
non fiction, en een roman over geestelijke dingen is
daardoor algauw verdacht. Natuurlijk zijn er hele
goede voorbeelden zoals "Het hermetische zwart" van
Marguerite Yourcenar en "De Golem" van Gustav
Meyrink of zelfs "De terugkeer van Joachim Stiller"
van Hubert Lampo.
Hoewel deze boeken allemaal heel verschillende
geestelijke achtergronden hebben ("Het hermetisch zwart " is het enige boek in deze opsomming over het
Alchemisme) heben ze een ding gemeen: een ietwat
zakelijke, niet poetische stijl. Maar Coelho maakt de
stijl heel dromerig, romantisch. Wat hij niet zegt is
belangrijk voor de sfeer.
Een tijdje terug heb ik geschreven over "stemmen",
een boek over paranormale ervaringen. Een zoektocht
naar de zin van het bestaan. Nu heb ik "de alchemist"
gelezen, een esoterische roman, over een
Andalusische herder op zoek naar het geheim van het
leven, ofwel de Steen der Wijzen. Wat is het verschil?
Ik vind 'De Alchemist' een zweverig boek, 'Stemmen'
komt veel realistischer over. De Latijns-Amerikaanse
schrijfstijl staat me niet zo aan, het is kortaf, vertelt alleen het verhaal. Terwijl de Nederlandse schrijfster
dieper ingaat over de twijfels die er bij het ondergaan
van de vreemde ervaringen onstaan, neemt de herder
alles als vanzelfsprekend aan.
"Ieder mens op aarde heeft een schat die op hem
wacht" en "Maar helaas volgen maar weinig mensen
de weg die voor hen is uitgestippeld". Dit staat in 'de
Alchemist" maar slaat evengoed op het verhaal in 'Stemmen'
Wat vinden de grrls van schapen en waarom heeft Coelho een herder als hoofdpersoon
genomen?
Eigenlijk spreekt mij het verhaal van deze herder niet aan, maar dat kan ook liggen aan de achtergrond van het verhaal. Ik heb niets met schapen en
woestijn...
Ik heb nu juist niks met harten die juist wel of juist niet spreken omdat ze bang zijn om te lijden, behalve dan bij kinderen en ouderen (er is nog hoop voor mij en mijn hart).
Ik ben het overigens met je eens, het boek leest als een trein. Doorgaans ben ik ook niet zo van de spirituele boeken en schaapherders interesseren me niet bijster, maar dit boek vond ik wel
oké.
Overigens begrijp ik wel waarom Coelho een schaapherder nam als personage. De herder die zijn kudde weidt. Basaler kan het leven niet zijn En ik moest opeens denken aan een roman die ik jaren geleden las en waarvan 'k zeer onder de indruk was. De auteur weet ik niet meer, maar de titel was Padre Padrone. Verfilmd door de gebroeders Taviani. Over een schaapherder in zuid-italie die uitgroeit tot taalkundige.
Prachtig! Iemand ooit gelezen?
Van de wijsheden cq cliché's in het boekje vonden we:
Er staan af en toe heel 'wijze' stukjes in, vaak simpele
dingen waarin toch heel veel zit. Mooi vond ik ook het
stukje waarin Santiago (die jongen dus, zijn naam
wordt weinig genoemd) Fatima ontmoet en toch
besluit verder te gaan met zijn 'missie', onder andere
doordat zij heel sterk blijkt te zijn. Zij stimuleert dat de
jongen zijn eigen 'legende', zoals het wordt genoemd,
te blijven volgen.
"Jij hebt mij verteld over je dromen en de tekens. En
dus ben ik nergens bang voor voor, want het waren
die tekens die mij jou hebben gebracht. En ik ben een
deel van jouw droom. Daarom wil ik dat je doorgaat
met zoeken (...). De duinen veranderen met de wind,
maar de woestijn blijft hetzelfde. Zo zal het ook zijn
met onze liefde." En inderdaad, mede op aanraden
van de alchemist (een wijze man in dit boek), besluit
de jongen toch verder te gaan. "Ik ga weg," zei hij. "
En ik wil dat je weet dat ik terugkom. Ik hou van je
omdat..." " Zeg niets," onderbrak Fatima hem. " Je
houdt van iemand omdat je van
iemand houdt. Liefde kent geen redenen."
Tja, een wat sentimenteel stukje, maar ik vond het in
het geheel toch wel wat hebben. Wat mij vooral van dit boek is bijgebleven (heb het dik een half jaar geleden
gelezen), is dat je je gevoel moet volgen, durf op je
intuïtie te vertrouwen. En dan kom je op je pad heel
veel tegen wat je anders nooit zou hebben gezien.
Het enige waar ik me aan ergerde, was de slechte
vertaling. Af en toe vond ik de zinnen echt super lelijk
en/of te letterlijk vertaald. Dat had in mijn ogen beter
gekund. Jammer dat ik de originele taal niet kan lezen...
Hier en daar wordt er met overbekende oude wijsheden gestrooid. Kortom: ik zag het met
de diepgang van dit boek niet zo zitten. Volgens mij heeft Coelho puur commercieel gedacht: New Age
mensen
en andere zoekende zullen dit slikken als taartjes.
Het stukje over dat de jongen met de natuurkrachten praat om zichzelf in wind te veranderen stoorde me enigszins. Misschien omdat het iets te lang duurde en omdat er nogal wat herhaling in zit. De schrijver hamert dan een beetje te erg op de lezer in om de
symboliek duidelijk te laten worden.
De aanloop van het verhaal vond ik mooi. Eenvoudig
neergezet, tot op zekere hoogte meeslepend. Tot en
met S's werken bij de kristalhandelaar en z'n besluit
toch de woestijn in te gaan, was ik geboeid en 'I got
the message'. Maar eenmaal in de woestijn werd 't me
allemaal te gortig. Kontakt (?geen goed woord) met de
wind en de zon en de ziel van de wereld. "Hou effe
op", dacht deze nog steeds down to earth-dame. En ik
ging me ergeren aan alle wijsheden die uit de diverse
monden kwamen.
Nee, ik vrees dat dit genre (de esoterie, very much
new-age) niet 't mijne is. Sommigen zullen zeggen:
meid, je bent er nog niet aan toe. Ok, kan zijn. Maar 't
werd in dit verhaal allemaal zo grooooot! En
nogmaals: got the message.
Beter laat dan nooit... wat heb ik een moeite gehad
om dit boekje uit te krijgen. Pfoe, wat een voor de
hand liggende symboliek en wat een clichés en
platitudes. Nou dames, dat was eens maar nooit
meer. Wat me dan het meest verbaast is dat er - even
rondgeneusd op het net - mensen zijn die dit boekje
er van beschuldigen dat het hun leven heeft
veranderd. Dit soort boekjes zijn niet aan mij besteed.
Ik heb 't cadeau gedaan aan een afscheidende
collega. Foei, wat een zeurend maandboek.
Goh, wat kwamen er een negatieve reacties op De Alchemist...
Zweverig, zeurend, cliche's en platitudes,
te groots/gortig... Ik had niet zoveel zin meer om aan het boek te
beginnen! Maar ik had het gekregen van een goeie vriendin die daarover wel een beetje had geaarzeld maar het zelf toch mooi vond. Dezelfde vriendin die me ook al 10 jaar Kerewin had aangeraden, waarin ze gelijk bleek te hebben ;-)
En ik heb dit tussendoortje lekker versnaperd! Ik zat weer helemaal in een andere wereld na al die non-fictie van de laatste tijd. Mooi verhaaltje, dat je weer even doet stilstaan bij dingen die je wel weet maar telkens vergeet tijdens het dagelijkse bestaan. Cliche's zijn toch meestal waarheden als
koeien?
Gelukkig waren de illustraties mooi, die hielpen sommige grrls bij het uitlezen ;-)
Gister het boekje in een paar uur uitgelezen. Ik had
het gekocht na de vele ophemelende verhalen in deze
lijst. Maar het viel me een beetje tegen. Eigenlijk was
ik meer onder de indruk van de illustraties dan het
verhaal. Het zag er prachtig uit. Ik vond het verhaal
wel aardig hoor, maar ik sloeg er niet bepaald steil van
achterover ;-D Misschien hangt het ervan af of je
normaal gesproken veel leest op het gebied van
esoterie. Het verhaal had mij wat dat betreft gewoon
niks nieuws te melden. Maar...dat wil niet zeggen dat
ik er geen affiniteit mee heb, want wat hier en daar
verkondigd wordt onderschrijf ik wel. Ik vond het een
beetje 'esoterie voor beginners'. Op een schaal van
een tot tien geef ik het een 6,5 met een plusje voor de
illustraties ;-D
Kortom, bevelen we dit boek aan?
Ik heb niet het gevoel dat ik een _heel belangrijk_
boek heb gelezen. Of dat ik hieruit wijze lessen moest
leren. Nee, gewoon een verhaaltje - niets wat _heel
serieus_ moet worden genomen volgens de schrijver.
Gewoon iets dat je gedachten weer even op het spoor
zet van je gevoelens. Dat je weer even denkt aan waar
je mee bezig bent, maar je daar niet blind op staart.
Dat je weer kunt bedenken welk verhaal van al die
verhalen die er in deze wereld zijn je nu weer gaat
verslinden :)
Spuit 11, die zich wel even stoorde aan het feit dat 'de
Engelsman' blij was dat 'de herder' een Spanjaard
bleek te zijn en geen arabier. Want een een Spanjaard
is tenminste een Europeaan! duh.
Ik heb de Alchemist van Coelho eigenlijk al een week
uit. Ik vond het (op het voorwoord na dan) een mooi
boekje, maar ja, ik ben dan ook een liefhebber van
sprookjes. En dAt was het: een sprookje, zo uit 1001
nachten gegrepen. Hier en daar iets te vaag (zoals
eerdere grrls schreven: te new age, te esoterisch).
Ik vermoed dat, zoals de schrijver in zijn voorwoord
ook laat doorschemeren, dat hijzelf model heeft
gestaan voor de Engelsman: ook de Engelsman krijgt
geen medewerking en is aan het einde van het boek
nog immer zoekende...
Ik vind het prettig om het gelezen te hebben, geen
spijt van de aankoop. Ik zou zelfs nog meer van
dezelfde schrijver willen lezen, omdat hij me
nieuwsgierig heeft gemaakt naar zijn gedachtegoed
over het leven en de dingen zoals ze zijn. Gewoon
lekker voor tussendoor, als ik echt spiritueel of
boeddhistisch wil richt ik me overigens wel tot andere
boeken. (= oa Alle dagen Zen van Joko Beck
natuurlijk, mijn alltime favourite) Maar ik vind het best
leuk om het ook eens in verhaalvorm te lezen.
Het boek las wel lekker weg en het had prachtige
sfeertekeningen en interessante mensen. Er waren
geen overtollige woorden en het verhaal kwam helder
over, dus het is geen verspilde tijd. Misschien lees ik
nog weleens wat van Coelho als tussendoortje.
Gewoon voor de gezelligheid, maar niet om er wijzer
van te worden.
En voor diegenen die het boekje nog lezen gaan, hier
onder de verklapper iets over het einde:
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Ik was wel verrast dat de jongen na al die
omzwervingen uiteindelijk de schat weer bij het 'beginpunt' vindt. Volgens mij was de boodschap
zoiets als: het gaat niet om het doel op zich, maar om
de weg daarnaar toe. Ja, ik vond het een mooi einde.
De cirkel was rond.
't Slot vond 'k wel weer mooi: terug van weggeweest.
Hoewel - hij eindigt als een rijke stinkerd. Kom kom,
terug naar je schapen, makker.
De queeste naar 'een schat" is ook niks nieuws en dat
je die dicht bij huis eindelijk vindt na een enorme
omweg gemaakt te hebben is ook al eerder in
verhalen voorgekomen.
En tot slot werden er ook nog andere boeken van
Coelho gelezen, die sommige niet-meelezende grrls
alsnog inspireerden om De Alchemist te gaan lezen:
Ik had na 'De duivel en etc.' niet veel zin meer om nog
iets van Coelho te lezen, maar na je mail denk ik dat ik
misschien 'De Alchemist' toch ook nog probeer...
Ik heb De duivel en het meisje een poosje geleden
gekocht en het ligt nog op mijn stapeltje te
lezen....Net even in gebladerd en ik lees dat dit het
derde deel is van een trilogie 'De Zevende Dag'. De
andere delen zijn "Aan de oever van de Piedra huilde ik" en
"Veronika besluit te sterven"
Jawel, ik kreeg van de uitgever een genummerd,
gesigneerd exemplaar van De duivel en het meisje van
Paolo Coelho. Prachtig boek. Het gegeven is heel
bijzonder. Een vreemdeling komt in het kleine, arme
dorp Viscos. Hij wil voor zichzelf het antwoord vinden
op de vraag die hem kwelt: is de mens in
diepste wezen goed of slecht? Hiervoor "gebruikt" hij
een dorpsmeisje, dat al haar hele leven daar weg wil.
Hij laat haar een aantal staven goud zien, zoveel
waard dat de hele dorpsbevolking nooit meer zou
hoeven werken. Het volk mag die staven hebben en
één staaf is voor het meisje zelf, waardoor ze de kans
krijgt elders een nieuw leven op te bouwen. Maar.....
daarvoor moet zij wel iets doen: zij moet ervoor zorgen
dat er iemand in het dorp om het leven wordt
gebracht, wie dat is maakt niet uit. Als zij deze
opdracht
weigert, zal de vreemdeling zelf de mededeling doen aan het dorp, waardoor het meisje zelf de kans loopt
het slachtoffer te worden............ Prachtig geschreven.
Hoe het afloopt verklap ik natuurlijk niet.
Omdat De Alchemist niet te vinden was, had ik "De
duivel en het meisje" gekocht en gelezen. Ongeveer
alles eraan ergerde me, het verhaal, de stijl, het
woordgebruik, de namen van de personages en van
de stad.
Na lang aarzelen licht Chantal de dorpsbewoners in
over de 'deal'. Je zou verwachten dat niemand zo'n
raar verhaal gelooft (de vreemdeling zit er wel bij om
het te bevestigen maar toch!), maar nee, de
dorpelingen beginnen meteen ernstig te peinzen: een
moord plegen of niet en zo ja, op wie?
Het boek gaat over de strijd tussen 'goed' en 'kwaad',
en of de mens van nature het ene of het andere is.
Nog even een aanvulling: via de Coelho-website kwam
ik bij een interview over het boek Duivel &
Meisje.
Ook nog gelezen: De pelgrimstocht naar Santiago van
Paulo Coelho. We lazen met de grrls eerder dit jaar de
Alchemist van hem, dat vond ik een mooi boekje,
daarom nam ik dit mee.
De ondertitel luidt: dagboek van een magiër. Daardoor
werd ik even op het verkeerde been gezet, ik dacht dat
het wellicht een fantasy-achtig verhaal zou zijn, zoals
de alchemist een beetje sprookjesachtig was.
De Braziliaanse hoofdpersoon (het is een ik-roman, de
hoofdpersoon heet ook Paulo) wordt in het begin in
een soort ritueel een zwaard beloofd, maar hij zakt
voor de test en krijgt het zwaard niet. Het zwaard zou
hem bijzondere krachten moeten geven in de strijd
tegen het kwaad. Om het zwaard alsnog te kunnen
verdienen moet Paulo een opdracht vervullen.
Tot zover leek het inderdaad alsof het een fantasy-
achtig verhaal zou worden. Maar dan komt de
opdracht: Paulo moet de voettocht naar Santiago de
Compostella, het bedevaartsoord in West-Spanje
lopen. Over deze weg zijn de laatste 1500 jaar vele
pelgrims heengelopen. Ik ben zelf ook op diverse
plaatsen langs de route geweest (o.a. Burgos, Leon)
geweest, zij het met een auto (zwanger, dan mag het,
he? ;-) ). En drie jaar geleden ook Santiago bezocht,
eind februari, prachtig druilerig weer, dan is de stad
echt middeleeuws! Prachtig!
Maar goed, ik dwaal af. Ik
had dus verwacht dat het een reisverhaal over die
voettocht zou zijn...
De reis komt inderdaad in de rest van het boek aan bod. Onder leiding van een gids uit de beweging
waarvan Paulo het zwaard graag wil verdienen. Maar
eigenlijk gaat het vooral over de reis van Paulo zelf, en dan een meer spirituele reis. Het christendom zit er
zwaar in, maar niet op een evangeliserende manier
(anders had ik het direct terzijde gelegd, vrees ik). Niet
helemaal duidelijk voor mij werd of de 'sekte' nou een
christelijke sekte was?
Vreemd was ook dat na elk hoofdstuk een oefening
(ritueel?) beschreven wordt die hij zelf moest doen op
zijn queeste en die de lezer zouden kunnen helpen bij
de hunne (maar niet duidelijk voor mij was hoe serieus
dat allemaal genomen dient te worden: wat is fictie,
wat is zijn overtuiging, is het een handleiding???).
En of hij zijn zwaard vindt? Daarvoor moet je het boek
zelf maar lezen.
Met veel plezier gelezen, al voldeed het totaal niet aan
mijn verwachtingen bij de titel.
Deze zomer heb ik
"Veronika besluit te sterven"
gelezen.
Veronika leidt ogenschijnlijk een heel normaal leven.
Toch ontbreekt er iets fundamenteels aan haar leven,
reden waarom zij op haar 24 ste besluit om zelfmoord
te plegen. De zelfmoordpoging mislukt en ze komt
terecht in een psychiatrische kliniek, waar de dokter
haar vertelt dat zij vanwege een hartkwaal nog maar
kort te leven heeft. Daar ontmoet ze o.a. de
depressieve Zedka en de schizofrene Eduard (in deze
persoon verwerkt Paulo Coelho zijn eigen ervaringen
in de psychiatrie). In de kliniek ontdekt Veronika wat
ze
werkelijk wil en keert de zin voor het leven terug.
Op de chat had ik het over het boek 'Veronika besluit
te sterven' van Paulo Coelho. Het boek heb ik ergens
van de zomer gelezen, omdat-ie: 1. opdook bij een
andere leeslijst en 2. omdat ik De Alchemist niet
krijgen kon, en dit m'n alternatief was. Als ik zo de
bevindingen van de grrls over De Alchemist vergelijk
met dit boek, dan is het toch erg anders.
Geen sprookjesachtig verhaal, maar erg down-to-
earth. Op een dag besluit Veronika, die 24 is, en alles
heeft beleefd wat er te beleven viel, dat het tijd is om
te sterven. Ze neemt een overdosis pillen in, maar ze
wordt gevonden, en ze wordt wakker in een
psychiatrische kliniek. Ze krijgt te horen dat haar hart
door al die chemicaliën die ze geslikt heeft flink te
lijden gehad heeft, en dat ze niet erg lang meer te
leven heeft. Ze moet in de kliniek blijven, en leert de
bewoners kennen, die haar een hele andere kijk op
het leven geven. Ook leert ze de dienstdoende
psychiater kennen, die er nogal radicale en
vernieuwende ideeen op na houdt.
Ondanks het zware onderwerp is het een 'feel-good'
boekje. Aanrader, want het leest lekker vlot weg en is
niet eens zo erg dik (191 pagina's) ;-)
Van de achterflap:
"Op onovertroffen wijze laat Paulo Coelho in deze
roman zien hoe dun de grens tussen 'waanzin' en
'normaal' gedrag is. Hij heeft er zijn eigen ervaringen
in de psychiatrie in verwerkt. In de jaren zestig
dwongen zijn ouders hem tot driemaal toe zich te laten
opnemen in een psychiatrische kliniek. Zijn 'anders-
zijn' interpreteerden zij als 'gestoord-zijn'.
Paulo Coelho heeft met deze roman toch enigszins
het algemene beeld op de psychiatrie veranderd, en
wordt sindsdien regelmatig gevraagd als gastspreker
en panellid bij congressen die als onderwerp 'Rechten
van de Mens en Psychiatrie' als onderwerp hebben.
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Wanneer Veronika ontwaakt in de psychiatrische
kliniek wordt haar verteld dat haar hart flink geleden
heeft en nog maar kort te leven heeft. In werkelijkheid
liegt de radicale psychiater haar voor. Er mankeert
helemaal niks aan haar hart, maar het dwingt Veronika
wel om na te denken over haar leven. Ze krijgt er, ook
mede dankzij de bewoners, een heel andere kijk op,
nu de dood voor haar geen kEUze meer is.
Zelf heb ik toch flinke moeite met deze manier van
'behandelen'; ik vind het behoorlijk onethisch.